შექსპირი - 120-ე სონეტი

დღეს მიხარია, რომ ოდესღაც ასე მაწვალე,

რომ მეც მომიხდა კაეშანის ახლოს გაცნობა,

დღეს მე ვაშავებ და ამიტომ თავს განაცვალებ, -

რადგან, ძვირფასო, არ ვიჩემებ რკინის კაცობას.

თუ დღეს ჩემს გამო შენც ჩემებრი შეგვხვდა წვალება,

თუკი ნამდვილი ჯოჯოხეთი შენც გამოცადე,

მაშინ მე უნდა ვუმადლოდე იღბალს, ცვალებადს

და გუშინ შენგან გულნატკენი, უნდა გლოცავდე.

როდესაც ჩემი ტანჯვის ღამე მომაგონდება,

ის მოგონება მინდა ისევ ცრემლმა დანამოს!

შენი ალერსით გაყუჩდება ჩემი გოდება

და მეც დაჭრილი სულისათვის მოგცემ მალამოს!

ორივ ვეწამეთ და გულს უკვე გული ენდობა,

შენც, ჩემგან უკვე შენდობილმა, მითხარ შენდობა.

That you were once unkind befriends me now,

And for that sorrow which I then did feel

Needs must I under my transgression bow,

Unless my nerves were brass or hammer'd steel.

For if you were by my unkindness shaken

As I by yours, you've pass'd a hell of time,

And I, a tyrant, have no leisure taken

To weigh how once I suffered in your crime.

O, that our night of woe might have remember'd

My deepest sense, how hard true sorrow hits,

And soon to you, as you to me, then tender'd

The humble slave which wounded bosoms fits!

But that your trespass now becomes a fee;

Mine ransoms yours, and yours must ransom me.