შექსპირი - 124-ე სონეტი

სამეფო კარზე არ შობილა ჩემი ტრფიალი,

ამიტომ ჟამი მის ბედ-იღბალს ვეღარ განაგებს,

ვერც ყვავილივით გაახარებს ბედისტრიალი,

ვერც სარეველა ბალახივით გააჩანაგებს.

ჩემს სიყვარულთან რა ხელი აქვს მაცდურ ბუნებას,

შემთხვევით ხომ არ გაჩენილა ტრფობის ნათელი,

არც სიღარიბე აკვირვებს და არც ფუფუნება,

ვერაფერს აკლებს ჟამთასრბოლის კორიანტელი.

ყველა მთავრობამ მის წინაშე თავი დახაროს,

სამეფოს ძალა დღეს რომ ბრწყინავს, ქრება მაშინვე,

ცალკე სიმაგრედ აღმართულა ტრფობის სამყარო,

არც მზეს თხოულობს, არც ნიაღვრის ზათქი აშინებს.

არამზადებო, ალბათ, თქვენც კი დამერწმუნებით,

ვინაც სიცოცხლე გაატარეთ ცოდვა-ცდუნებით.

If my dear love were but the child of state,

It might for Fortune's bastard be unfather'd'

As subject to Time's love or to Time's hate,

Weeds among weeds, or flowers with flowers gather'd.

No, it was builded far from accident;

It suffers not in smiling pomp, nor falls

Under the blow of thralled discontent,

Whereto the inviting time our fashion calls:

It fears not policy, that heretic,

Which works on leases of short-number'd hours,

But all alone stands hugely politic,

That it nor grows with heat nor drowns with showers.

To this I witness call the fools of time,

Which die for goodness, who have lived for crime.