შექსპირი - 128-ე სონეტი

თავად მუსიკავ, როგორ გვატკბობ მუსიკის დაკვრით,

ალბათ დალოცა ეს საკრავი თვითონ განგებამ,

როს კლავიშებზე მაგ თითების ნიავი დაჰქრის,

მაშინ სიმებიც ირხევიან ნეტარ ჰანგებად.

შენ დაგიკოცნეს კლავიშებმა თლილი თითები

და ბაგეს ჩემსას შავი შურის ალი ედება:

შენი ამბორის მონატრული, ეჭვით ვინთები,

როდესაც ვუმზერ ხის ნაჭრების გათავხედებას.

მეც კლავიშებად გარდასახვის ჟინი მაბოდებს,

არსება ჩემი რომ ბედნიერ საკრავს ვადარო,

მინდა ვემგვანო მოხტუნავე, გამხმარ ნაფოტებს,

რომ ეგ თითები ტანზე ჟრჟოლად გადამატარო.

მაგრამ რადგანაც ხელზე კოცნით სხვანი სცოდავენ,

მე, უბედური, შენს ბაგესაც არ ვიცოტავებ!

How oft, when thou, my music, music play'st,

Upon that blessed wood whose motion sounds

With thy sweet fingers, when thou gently sway'st

The wiry concord that mine ear confounds,

Do I envy those jacks that nimble leap

To kiss the tender inward of thy hand,

Whilst my poor lips, which should that harvest reap,

At the wood's boldness by thee blushing stand!

To be so tickled, they would change their state

And situation with those dancing chips,

O'er whom thy fingers walk with gentle gait,

Making dead wood more blest than living lips.

Since saucy jacks so happy are in this,

Give them thy fingers, me thy lips to kiss.