შექსპირი - 133-ე სონეტი

წყეულიმც იყოს ამა ქვეყნად შენი გაჩენა,

გულიც მომიკვდა, ამერია შენით გონებაც,

მაგრამ ტრფიალმა მარტო მე კი არ შემაჩვენა,

ჩემი ძვირფასი მეგობარიც შენ გემონება.

საკუთარ თავთან ვერ ვპოულობ უკვე მსგავსებას,

ჩემს მეგობარსაც გული შენით გასწამებია,

ისიც დავკარგე; შენც დაგკარგე, ჩემი არსებაც,

სამჯერ დავობლდი, კაეშანიც გამსამებია.

გულში ჩამკეტე, ტყვე ვიქნები შენი მარადჟამს,

ოღონდ მეგობარს დავუდგები შენთან თავდებად,

თუ სამუდამოდ დამაყენებ მასთან დარაჯად,

ჩემი წამება მხოლოდ მაშინ თუ გათავდება.

თუმცა რასა გთხოვ შენმა გულმა დამაპატიმრა

და აღარასდროს გამომილევ, ალბათ, სატირალს.

Beshrew that heart that makes my heart to groan

For that deep wound it gives my friend and me!

Is't not enough to torture me alone,

But slave to slavery my sweet'st friend must be?

Me from myself thy cruel eye hath taken,

And my next self thou harder hast engross'd:

Of him, myself, and thee, I am forsaken;

A torment thrice threefold thus to be cross'd.

Prison my heart in thy steel bosom's ward,

But then my friend's heart let my poor heart bail;

Whoe'er keeps me, let my heart be his guard;

Thou canst not then use rigor in my gaol:

And yet thou wilt; for I, being pent in thee,

Perforce am thine, and all that is in me.