შექსპირი - 141-ე სონეტი

არ დააბრალო თვალთა ჩემთა გრძნობა ამხელა,

ვით შეგიყვარონ შემხედვარეთ ამდენ ნაკლისა,

შენ გულმა ჩემმა თავის სატრფოდ დაგასახელა,

თვალმა კი არა, მხოლოდ გულმა მოგისაკლისა.

მე ვერ დავთვერი ვერასოდეს შენი სურნელით,

არც შენს საუბარს დაუტკბია სმენა აროდეს,

შენთან ლაღობის ვიქნებოდი, ალბათ, მსურველი,

შენი შეხება ან ალერსი რომ მიხაროდეს.

მაგრამ ამაოდ დაშვრა გრძნობა, - ხუთივე ერთად,

ვეღარ მოთოკეს გული, შენგან განაბრიყვები,

სულელი გული კვლავ ჯიუტად გაცხადებს ღმერთად,

და ნაკაცარი შენს ბრძანებებს მონად მივყვები.

ისღა მამშვიდებს, - თუ ეს გული შენს წინ თავს ხრიდა,

ტანჯვაც მარგუნა ჩემი ცოდვის გამოსასყიდად.

In faith, I do not love thee with mine eyes,

For they in thee a thousand errors note;

But 'tis my heart that loves what they despise,

Who in despite of view is pleased to dote;

Nor are mine ears with thy tongue's tune delighted,

Nor tender feeling, to base touches prone,

Nor taste, nor smell, desire to be invited

To any sensual feast with thee alone:

But my five wits nor my five senses can

Dissuade one foolish heart from serving thee,

Who leaves unsway'd the likeness of a man,

Thy proud hearts slave and vassal wretch to be:

Only my plague thus far I count my gain,

That she that makes me sin awards me pain.