შექსპირი - 144-ე სონეტი

ორი არსება თუკი მიყვარს, რომელი დავთმო,

ჩემდა ბედად თუ ჩემდა ჭირად მათ დავემონე,

ჩემი ძმასავით მეგობარი - ყმაწვილი სათნო,

თუ ჩემი ავი ქალბატონი - შავი დემონებრ.

ჩემს სავალალოდ ქალს იმდენი უთვალთმაქცნია,

რომ განუყრელი ჩემი მოძმე ჩუმად წამართვა,

ალბათ დემონად ანგელოსი უცბად აქცია

და კიდეც შესძლო მისი ბედის ავად წარმართვა.

ვინ იცის იქნებ ვერც გახადა ნამდვილ ავსულად,

ვერ აზიარა ცთუნებებით ქცევას უკადრისს,

მაგრამ რადგანაც მზეჭაბუკი მასთან წასულა,

მჯერა, ანგელოსს ჯოჯოხეთი მართლა უქადის.

სიმართლეს მეტყვის ამ ღალატის ჩუმად ჩამდენი,

ჯოჯოხეთიდან ქალბატონი როცა განდევნის.

Two loves I have of comfort and despair,

Which like two spirits do suggest me still:

The better angel is a man right fair,

The worser spirit a woman colour'd ill.

To win me soon to hell, my female evil

Tempteth my better angel from my side,

And would corrupt my saint to be a devil,

Wooing his purity with her foul pride.

And whether that my angel be turn'd fiend

Suspect I may, but not directly tell;

But being both from me, both to each friend,

I guess one angel in another's hell:

Yet this shall I ne'er know, but live in doubt,

Till my bad angel fire my good one out.