შექსპირი - 146-ე სონეტი

სულო საბრალოვ, ცოდვილ სხეულს როგორ გაგყარო,

ავხორცულ ძალებს შემოსეულს ვერ გადარეკავ?!

დანაცრებულა შინაგანი შენი სამყარო,

შენ კი ამკობ და ალამაზებ კედლებს გარეგანს.

სხეული შენი დროებითი საცხოვრისია,

ნუ გენაღვლება, თუ დარჩება დაუდაფნავი,

სხეული არ ღირს ამდენ მოვლად, რადგან სხვისია,

მხოლოდ ჭიებს თუ გაალაღებს შენი საფლავი.

გალაღდი, სულო, ღვთაებრივი სხივით იდიდე,

და მიწიერი დაიმონე შენი დიდებით,

შენი იქნება წუთისოფლის მთელი სიმდიდრე,

თუკი გარეგან სამკაულს არ გაეკიდები.

სამარადისო ძალა აღარ შემოგაკლდება

და თვით სიკვდილიც მაშინ ხელში შემოგაკვდება.

Poor soul, the centre of my sinful earth,

Fooled by  these rebel powers that thee array;

Why dost thou pine within and suffer dearth,

Painting thy outward walls so costly gay?

Why so large cost, having so short a lease,

Dost thou upon thy fading mansion spend?

Shall worms, inheritors of this excess,

Eat up thy charge? is this thy body's end?

Then soul, live thou upon thy servant's loss,

And let that pine to aggravate thy store;

Buy terms divine in selling hours of dross;

Within be fed, without be rich no more:

So shalt thou feed on Death, that feeds on men,

And Death once dead, there's no more dying then.