ფეხმძიმობა
|
305
ქალი მივიდა, სად ყვავილს ჰკრეფდენ არ წასულიყვნენ, მას ქალს ეძებდენ მოსთქმიდენ, ტიროდენ, ხმა-მაღლა ყვიროდენ, სახელს უძახდენ.
306
მირბოდა ქალი, შორიდამ ნახეს, აგერ მოვაო, მათ დაიძახეს. იმათ გაუხარდათ, დიდათა უყვარდათ მათ ერთმანერთი.
307
მივიდა, ჰკითხეს: "სად გაიპარე, ამდენს ხანს პირი რად დაიფარე?” თქვა: "ყვავილთ საკრეფლად, კარგისა საძებრად გავყევ ჭალასა”
308
როგორც შორიდამ სტვირთა ხმა ესმა, ან რაც ამბავი მას უთხრა მწყემსმა, თავთ გარდასავალი, ვითარ ვლო სავალი, მიუთხრა ყველა.
309
მათ ჰრქვეს: "გვეგონა, გიკბინა გველმან, ანუ შეგჭამა დათვმა და მგელმან; ვსტიროდით, ვსჩიოდით, ტყეში დავსდიოდით, შენ დაგეძებდით.
310
შენს ძებნაშია ვჰპოვეთ მუტრუკი, გასუქებული კარგი ტუტრუკი: ხვალ ჩვენ წილი ვყაროთ, ერთადა შევყაროთ, ვინც რამე ვპოვეთ”.
311
მეორეს დღესა წილთა საყრელად ცხვარი გარეკეს ჭალითგან ველად; ჯვარედინთა გზათა წილს იქმოდენ მზათა უცხოს მგზავრთათვის.
312
მწყემსის მაგიარ ჯოხი დანასვეს, ქუიდ დახურეს,ჩოხა ჩააცვეს; მათ თვალთა სამხელად უწოდეს სახელად ქაცვია-მწყემსი"
313
ზედ გამოაბეს ნაპოვნი ვირი, მას აოუდვეს პირში აღვირი. თვით განდგნენ განზედა, ჯვარედინს გზაზედა დანაწყვეს წილი.
314
ვისაც ეპოვნა სულ არაფერი, მან წილად დადვა კოჭბითა ფერი; მუტრუკის მპოვნელმან წილში გამთხოვნელმან ტარ-კვირისტავი
315
მან ქალმან დადვა ნემსი და ძაფი, გარდაზდიოდა თავს ოფლის ქაფი ქნა შიშით კანკალი, თქვა: "ღმერთო, მამკალი, თუ სხვას ხვდეს მწყემსი.
316
ღმერთო მომხედე მე უბადრუკსა! მწყემსის სანაცლოდ ვირის მუტრუკსა ნუ მარგენ წილადა მე გასაწბილადა, არგინე სხვასა!
317
არ განვაშორებ შენს უღელს ქედსა, ოღონდ ნუ გამყრი მას ჩემსა ბედსა, მე იმისთვის ხელსა გულს სახმილსა ცხელსა ნუ მამიკიდებ!
318
სადაც რომ იყოს ის ჩემი სული, იყოს დაფარულ შენგნით დაცული; საცა იყოს ბნელი, გასაძლისი ძნელი, მას განაშორე!"
319
ქალებმა შორით შეასწრეს თვალი, ნახეს, რომ მგზავრი არს მამავალი; გარდაუდგნენ წინა, წილის ყრისათვინა დაუკრეს თავი.
320
მოვიდა კაცი ჭკვათამყოფელი; ჰკითხა: "რა გაქვსთო გასაყოფელი?" ქალთა ჯოხი ცმული, ვირი ზად დამბული, აჩვენეს კაცსა.
321
უთხრეს: "ჯოხზედ რომ ჩოხა აცვია, სახელად ჰქვია "მწყემსი ქაცვია" ვირი ხომ ვირია, უძეს აღვირია, ორივ ჩანს თვალით".
322
კაცმან ქალთ უთხრა: "წადით სამთავე, ერთად დანიშნეთ ჩხირნი საცნავე; ქუდშიგან ჩაყარეთ, თვალთ ხელი მაფარეთ. მე კი ამოვკრეფ"
323
ქალებმა უთხრეს: "მზათა გვიწყვია, შენ ხომ დაწყობა არ შეგიტყვია? თვალთ რად დაიფარავთ, ხომ არ მაიპარავთ, გვიცნობ ვერც ერთსა".
324
მან ცარიალი ქაღალი ხელთა ქალთ მისცა, უთხრა: "წილთა საყრელთა ნიშნებზედ მოუსვით, ხანი გამოუშვით მუნ ერთი წუთი.
325
რაც მაგ ქაღალდზედ დაიწერება, თქვენგნით ის უფრო დაიჯერება. ვის რა ეფერების, მაში ეწერების, აქ მომიტანეთ.
326
მე წავიკითხავ, თქვენ გაიგონეთ; გინდ დაიწუნეთ, გინდ მაიწონეთ". ხმა ვერ ამოიღეს, ქაღალდი წაიღეს სამთავ ქალებმან.
327
თავიანთ ნიშნებს ზედა მოუსვეს ცოტა რამ ხანი მათ მაგოუშვეს. ქაღალდზედ დააჩნდა ბეჭდისებრ დაასხდა მათი ნიშნები.
328
კაცს მოუტანეს წერილი ქალთა. კაცმან გაშალა თავისი კალთა, უთხრა, დადევითო, ყური უგდევითო. აიღო ხელთა.
329
"ცარიალს ქაღალდს თქვენს ხელში ნაჭერს ზედ ეტყობიან, თქვენც ხედავთ ნაწერს; უგდევით ყურია, არ გმართებთ შურია ერთმანერთისა.
330
ვისიც წილად ძეს მუნ კოჭბით ფერი, მან ქმარი ძებნოს თვისი საფერი! თუ ვერა იპოვნოს, მან სული იცხოვნოს, ქმნას მოლოზნობა.
331
ვისიც წილად ძესტარ-კვირისტავი, იმისი იყოს ტან, ვირის თავი. ასე ამბობს მწერი: "მას შეუსხდეს მწერი, ოდეს ზედ შეჯდეს".
332
ვისიც წილად ძეს ძაფი და ნემსი, იმისი იყოს "ქაცვია მწყემსი", უწოდოს აქ მასა, ნუ გასტეხ აღთქმასა, რაც ღმერთს აღუთქვა!
333
ნახეთ ცოლ-ქმრობის ბიდი და წერა, საფერს საფერი როგორ აფერა მათ შუვამავალი არ ყვანდათ მრავალი, თვით ხვდნენ ერთმანეთს. |
დავითიანი / პოემა • • •  • • • დავითიანი / შინაარსი |
