ფეხმძიმობა
მთარგმნელი: მურმან ლებანიძე
|
სიცრუე * * * * * * * * * ძღვნად მეფე ჯაკომონს
მწამს სიცრუე... ო, ჯაკომონ, არა შენი, არა ჩემი - სხვა სიცრუე მწამს.
თუკი მუნჯი მას გაანდობს ყრუს, ყრუ უამბობს დამხრჩვალ ვირთხას, აუძგერებს გულს,
და ზეცას ჰკრავს თავს... ამისთანა სიცრუე, კი, ბატონო, მწამს!!!
ზღვაში რამდენი თევზია * * * * * * * * * ძღვნად თევზისმოყვარე ფეხცანცარა ციცუნიას
გარს უსხედან სუფრას სამნი, ლუდსა სვამენ დამათრობელს - გენუელი მებადურნი ჭიქით ხელში კამათობენ.
კამათსა და სმაში: - თქვი, რამდენი თევზი ცხოვრობს ხმელთაშუა ზღვაში?!
ვფიცავ, შვიდზე მეტი, ოღონდ, სარდინების გარდა! - იფიცება ერთი.
ცხოვრობს! გეფიცებით თავსა! სათვალავში არ ჩავდივარ ნაფოტას და ხამსას!
და ზღვის ტალღებს აპობს! - ეუბნება მესამე და - სამივ მართალს ამბობს.
ცისარტყელა * * * * * * * * * ლექსი ბანანიტოს
ერთ-ერთი ნახატისათვის იღუშება ზეცა, წვიმს, ავდარი ბორგავს. უცებ, შეხე, ქუჩაში - გოგონა და ქოლგა!
თუ ჭრელ ქოლგას მოჰყავს! და შვიდფერი ქოლგა ცისარტყელას მოჰგავს!
თუმც ავდარი ბორგავს, თვალს ახარებს, გულს ახარებს ცისარტყელა-ქოლგა!
* * * * * * * * * ძღვნად ფეხცანცარა ციცუნიას, დასამშვიდებლად - გაზეთ "სამაგალითო მატყუარას" კითხვის შემდეგ.
საინტერესო ამბავს არ შევსწრებივარ ასეთს: კატების ჯგუფი სტამბავს თურმე საკუთარ გაზეთს.
მოთხრობებსა და ზღაპრებს, კატების ცხოვრებიდან ლექსებს და ახალ ამბებს...
კატებს პირწმინდად კითხვა, განცხადებებს კი გაშლიან და ჩასცქერიან დიდხანს:
ტახტსაც არ ვწუნობ ძველს!" "მჭირდება საკუჭნაო დავყაბულდები სხვენს!"
ზამთარს რომ წინდას ქსოვს (კუდზე ხელი არ წამავლონ, დედაბრის ბალღებს ვთხოვ)".
მედალი მიმკობს ყელს, ვეძებ ბეღელში სამსახურს - ვუყარაულებ ქერს".
არც მჭლეს და არცა მსუქანს, ხორცისმჭამელი არა ვარ, ვეძებ მერძევის დუქანს".
არ დატოვებენ არც ერთს და უსახლკარო კატები დიდხანს ჩასცქერენ გაზეთს.
განცხადებების დასტას - ათას ტყუილს და მართალს, რომანებივით წარმტაცს.
რა ქნან, დრო გაჰყავთ ამით, გამოსასვლელნი არიან რადგან კონცერტზე ღამით.
ვირის ამბავი * * * * * * * * * ძღვნად ცრუთა ქვეყნის ერთ-ერთ ვირს, რომელიც ბდღვინავდა, იქნებ ხალხს ლომი ვეგონოო
ამა წიგნის დამწერი ერთ სახედარს იცნობდა: ავი იყო, ზვავი იყო და შავ ტლინკებს ისროდა...
თუმცა ირგვლივ ისმოდა, ვირმა, ვირი რომ იყო, თვითონ როდი იცოდა!..
"დამერწმუნეთ ყველაო, ვერვინ გადამაჯეროს, სპილო ვარ და მჯერაო!
თუმც ლომივით ვქუხვარო, ჩანს, რომ ლომი არა ვარ, რასაც ძალზე ვწუხვარო!
იქნებ ძმა ვარ სახათრო ვინმე დიდი გენერლის - ხვალ მინისტრად გამხადონ!
მეფის კარზე წინ ვარო? მითხარ, სარკევ, თუ ძმა ხარ, მითხარ, მაინც ვინ ვარო?"
"მამაშენის შვილი ხარ, შენ სახედრის შვილი ხარ და, უბრალოდ ვირი ხარ!"
გამეცალე იქითო, მაგ თავხედურ სიტყვაზე პასუხს გაგცემ წიხლითო!»
ბრჭყვინავს სარკის მინები... მაგრამ ამით შემცირდა ქვეყნად რიცხვი ვირების?!
* * * * * * * * * ძღვნად რომოლეტას
- ყიყლიყო, მამალო! - შვენით გავლა ყინჩად... მიდიოდა შარაზე სამი მამალაყინწა,
მიჰყვებოდა დინჯად... - ყიყლიყო, მამალო! - შვენით გავლა ყინჩად...
და სიმინდი სურდათ? იქნებ სურდათ ბოსტანი ერთად გაექურდათ?
იჩქაროდნენ გუნდად, მაშინ, ჩემი არ იყოს, დაშვრებოდნენ ცუდად:
რომ ვერ დასდებს ბადალს ასი დიდი ტყუილი ერთ პაწია მართალს!
* * * * * * * * *
ჯელსიმინო ჯიბეებს სათითაოდ აბრუნებს: ცალ ჯიბეში - ცხვირსახოცი, მეორეში - საფულე... ოღონდ იმ საფულეში კაპიკიც არ ჩხაკუნებს.
ჯოვანინო-კარგვიას ტრამვაი დაჰკარგვია! ხმა დაკარგა - გაცივდა. თმა დაკარგა - გასცვივდა.
ვაჰ, თუ საუკუნოდ... (ვინც იპოვოთ მისი მადა, ითხოვს, დაუბრუნოთ!)
ტრამვაი დაჰკარგვია! მზე დაკარგა ცაში, ყავარჯენი გზაში,
მაგრამ არ ღირს წვალებად, სულმთლად ცარიელი იყო, თავი არ გვენანება!
ტრამვაი დაჰკარგვია! საკუარი მისამართი, საკუთარი სახლი, პაპიროსის კოლოფი, კატა, ქოლგა, ძაღლი.
სხვისიცა ხა თავისიც... მაინც მხიარულია, არ დაკარგა ხალისი!
ჭაღარა * * * * * * * * * ძღვნად ბენვენუტო მუხლჩაუხრელს
- თქვი, კალატოზო, არ დამრჩე ამ შეკითხვაზე ვალში: რამდენი ღერი ჭაღარა გექნება მაინც თმაში?
და მზეს ვუწიე ცაში, იმდენი ღერი ჭაღარა გამომერია თმაში!
თქვენც მიპასუხეთ მაშინ: რამდენი ღერი ჭაღარა გექნებათ მაინც თმაში?
ბევრი გავზარდე ბავშვი, თითოზე თითო ჭაღარა გამომერია თმაში!
დაგენაცვლები ხმაში, რამდენი ღერი ჭაღარა გექნება მაინც თმაში?
აკვანში გვიწექ ვაჟი, რამდენიც გამოვიგონე შენთვის ზღაპარი მაშინ, იმდენი ღერი ჭაღარა გამომერია თმაში! |
