ფეხმძიმობა
ერთ სოფელში ერთი ზარმაცი კაცი ცხოვრობდა. დღედაღამ იწვა და ეძინა, ცოლ-შვილი კი მშიერი და გაწვალებული ჰყავდა.
ერთ დღეს ცოლმა უთხრა:
- კაცო, შენ სულ გძინავს და არაფერს აკეთებ, აბა, ასე როგორ იქნება. ხომ ხედავ, აგერ როგორი ზამთარი მოვიდა, სიცივით ხომ არ უნდა დაგვხოცო, შეშის მოტანა მაინც ხომ შეგიძლია, ადექი, ხელი გაანძრიეო!
ზარმაცმა უპასუხა:
- მოიცადე, ქალო, ცოტა კიდევ, აგერ ზაფხული მოვა, ამ ზამთარში წვალებას როგორ დავივიწყებ, ზაფხულში სულ შეშის ზიდვაში ვიქნებიო.
გავიდა ზამთარი, ცოლ-ქმარს სული ძლივსღა შერჩათ.
ცოლმა ისევ უთხრა ქმარს:
- აი, ახლა შეიძლება შეშის მოტანა და ზამთრისათვის მომარაგება, ხელი გაანძრიე, ნუღარ იგვიანებო!
ზარმაცი ისევ მხართეძოზე წამოწვა.
ცოლმა კვლავ უსაყვედურა:
- რატომ გძინავს, რატომ არ ამზადებ შეშას ზამთრისათვის, ახლა ხომ თოვლი არ არის, თბილაო?
- შენ სულელი ხომ არა ხარ, ქალო, ვერა ხედავ, როგორი სიცხეა, განა ასეთ მზეს თოვლი გაუძლებსო?! - უპასუხა ცოლს და არხეინად დაიძინა.
