ფეხმძიმობა
წინათ ვაზსა და ბულბულს დიდი მეგობრობა ჰქონდათ. შემოჯდებოდა ბულბული ვაზზე და საამურად გალობდა. უსმენდა ვაზი და ცრემლად იღვრებოდა.
ერთხელ ბულბული ისე გაიტაცა სტვენა-გალობამ, რომ მისი ეშხის ძალით სწრაფად წამოიზარდა ვაზის პწკლები, ისე სწრაფად, რომ მგალობელმა ვერც კი გაიგო, რა განსაცდელში ვარდებოდა.
გალობდა იგი თავდავიწყებით, გალობდა აღგზნებით. მის ფეხებს კი ნელ-ნელა ეხვეოდა ძაფივით წვრილი და მოქნილი ვაზის პწკლები.
მთელ ღამეს თვრებოდა ბულბული, ვაზი კი ტიროდა, ტიროდა და მჭიდროდ ეხვეოდა მგოსნის ფეხებს ახლად ამოფეთქილი თავის მბზინავი თითებით.
განთიადისას, როცა ზეშთაგონებით მოღლილი ბულბული გონს მოეგო და გაფრენა მოინდომა, ტანი ვეღარ აიტანა საბრალომ, მიბმული აღმოჩნდა ვაზზე.
დიდ უბედურებაში ჩავარდა ბულბული. სუსტი ფრთების ფარფატით ებრძოდა მისივე ჰანგებით მოჯადოებულ ვაზის ხლართებს, მაგრამ რას გააწყობდა?
დიდხანს იფართხალა სასოწარკვეთილმა და ბოლოს აღმოხდა სული.
ეს იყო და ეს... მაშ შემდეგ ბულბულის მოდგმამ შეიძულა ვაზი და ვენახი, აღარ ეკარება მათ.
