ვეფხისტყაოსანი - ტარიელის ტირილი და დაბნედა

ვეფხისტყაოსანი (სრულად)

497

 აქა მხეც-ქმნილი ტარიელ ტირს, ჭირი ეათასების;

 თქვა: "მე მაქვს სამხრე, რომელი კვლა წინას მკლავსა მას ების!"

 იგი შეიხსნა, მოიღო, თვალვით არ დაიფასების,

 პირსა დაიდვა, და-ცა-ბნდა, ქვე მკვდართა დაედასების.

 498

 ასრე წვა, რომე არ ჰგვანდა მკვდარი სამარის კარისა,

 ორგნით ჩანს ლები მჯიღისა, მართ გულსა გარდნაკარისა;

 ასმათს სდის ღვარი სისხლისა, ღაწვთაგან ნახოკარისა,

 კვლა წყალსა ასხამს, უშველის, ხმა ისმის მუნ წკანწკარისა.

 499

 ავთანდილცა სულთქვნა მწარედ, დაბნედილსა შემოსჭვრიტნა;

 ასმათ ვანი გაამრავლნა, ცრემლმან მისმან ქვანი ხვრიტნა;

 მერმე სულად მოაქცია, ცეცხლნი წყლითა დაუშრიტნა;

 თქვა: "ცოცხალ ვარ? საწუთრომან აწცა ჩემნი სისხლნი ხვრიტნა!"

 500

 ზე წამოჯდა ფერ-მიხდილი, აყოლებდა თვალთა რეტად.

 ვარდი სრულად შექმნილიყო ზაფრანად და ვითა სპეტად.

 დიდხან მათად არა სცალდა საუბრად და არცა ჭვრეტად,

 დდარჩომა და არ-სიკვდილი მას უმძიმდა მეტის-მეტად.

 501

 ავთანდილს უთხრა: "ისმენდი, ცნობა მიც თუცა ხელისა,

 გითხრა ამბავი ჩემი და ჩემისა დამმარხველისა:

 ლხინად მიჩს შეყრა მოყვრისა მის, შენგან შეუყრელისა,

 მე მიკვირს ჩემი სიცოცხლე, ასრე დარჩომა მრთელისა!

 502

 ასმათის ნახვა მეამა, ჩემგან დად საესავისა.

 წიგნი რა ვნახე, მომართვა ესე საბამი მკლავისა.

 მკლავსა შევიბი მაშინვე, მოვიხსენ რიდე თავისა,

 იგი უცხო და ღარიბი, მტკიცისა რასმე შავისა" .