ფეხმძიმობა
|
548
ნუ მიენდობი, საწუთრო მტყუვანი არს და უპირო! არ დაიჭირვის ხელშია, რაგინდ რომ ბჭალი უჭირო; დღეს რომე ლხინი მოგაგოს, ხვალ ვერ მოურჩე უჭირო, ამად სჯობს, ხორცი უვარჰყო, სულსა ულოცო, უწირო.
549
ნათობს და ბინდობს საწუთრო, ქცევადი, მობრუნავია! წამს მყუდრო ქარი აქროლის, წუთზე დამუსრის ნავია, ყოველი ლხინი მუხთლისა კვლავ ისევ საჭმუნავია, ერთი დრო გრძლად არ შეგრჩების, კარგი სთქვა, გინა ავია.
550
ვიცნობ, მეც ვიყავ სოფელსა განცხრომასა და შვებასა; მიყვარდა, კარგად მიმაჩნდა, ვცდილობდი არ გაშვებასა. ახლა თქვენც ხედავთ აწ ჩემსა მის გამო პირქუშებასა, გული დაუწვავს სახმილით სულთქვნასა და უშებასა.
551
მოკლეა ესე სოფელი, კაცს არ შერჩების წამ ერთო, რაც მომებოძა თავიდგან, ბოლო-ჟამ ისევ წამერთო! მან დამიკვანძა, მუხთალმა, მე რაცა მეხვეწა-მერთო, მის გამო სევდით მე გული, ვით შეშა, ცეცხლზე წამერთო.
552
წყეულმან, ცრუვმან, მაცდურმან, ფეხთ ქვეშ ილინჭა მომიგო: პირველად მოყვრად მეჩვენა, ტკბილი რამ სიტყვა მომიგო, გამეთამაშა, მაცდინა, საცხოვრებელი მომიგო, რა წამახდინა, გამკიცხა, "რად ჰქენო", ნიშნიც მომიგო!
553
ამად ვემდური საწუთროს, თორემ სხვა რა მაქვს სადაო? სად მომიყვანა სად მყოფი, კიდევ მივყევარ სადაო! მამა, დედა, ძმა თვალითა ვეღარა მხედავს, ა დაო, ძეთა და ასულთაგანაც გამხადა უღირსადაო.
554
მე საწუთრომან მიმიღო, რაც საბადისი მებადა, მისგან დარწყმული მახენი თავსა ზე გარდმომებადა. ორ-გზით კრულ შემქნა მტერთაგან, ხელთა საბელი მებადა, მით ვსტირ, თვალთ ცრემლი მიბნელებს, დღენი მჩანს მე ღამებადა.
555
მშვილდს მომიწივა მუხთალმა, ისარი გულში მამასო, არ მომცა ძე, არც ასული, არვინ მიძახის "მამასო". მან დამიჩაგრა გონება და მტერი თავსა მამასო. დავჯექ და ლექსვა დავიწყე, ვსთქვი, თუ: ვიშვილებ ამასო.
556
ამაზედ არის ჩემი და ცრუის საწუთროს ჩხუბია, სად კაცს არ უნდა, წარიყვანს, ყელზე საბელი უბია; მისთვის ვსტირ ცხელის ცრემლითა, სველი მაქვს კალთა-უბია. მე მსურდა ერთი, არ მომცა; ვის არ სურს, მისცა ტყუბია.
557
სამ-ოთხ რიგად მუხანათმან გულს ლახვარი მამაღერა. სულ მატირა ჩემი დღენი, არაოდეს არ მამღერა. ვით ბოლოკი მქნა ავრე[ხ]ი, ამაყოჩა, ამაღერა. თესლ-აშრეტით გამახმო და უნაყოფოდ დამაბერა.
558
შემქნა უშრტო, უნაყოფო, ვით ხმელის ხისა გალია; გულს დამასვა სამჭედურად, ლახვრად სევდის საგალია; ზდიან ცრემლნი თვალთა ჩემთა, სწვავს, ვით თევზთა საგალია. ასე მიჩანს სრა სამყოფლად, ვითა მფრინველსა გალია.
559
ორგემაგე არს საწუთრო: ხან ნოტიობს, ხან კი გვალავს; დღეს რომ კარგი წინ გიმძღვაროს, უკან მოგადევნებს ხვალ ავს. ნუ ენდობი, მოგატყუებს, ისარს ისვრის, მშვილდს კი მალავს. მას დავნატრი, ვინცა სწორედ სვლად საწუთროს გზას გაჰკვალავს.
560
ორს მიაგებს კაცს საწუთრო, არა ერთსა დანაჯერებს: ხან მოაწყენს, აატირებს, ხან მოალხენს, ანამღერებს. ერთნაირად განატაროს, ასე არვის დანაბერებს. ვით უქმნია მიწა ჭურჭლად, ისევ მიწად განამტვერებს.
561
მიდის-მოდის ეს სოფელი, ქარტეხილთა ზღვისებრ ღელავს! უკან დასდევს დრო და ჟამი, მის ნაქსელავს ქსოვს და სთელავს. ის მჭლე კაცი ცელს რას აქნევს, რასა სთიბავს, რასა სცელავს? ამად ვსწუნობ საწუთროსა, სულ ბნელია, რასაც ელავს!
562
ამისთვისა ვარ ფაციცად, ვითა თავს მტერდანასხამი, მისის ცეცხლით გული ჩემი ვალს ჭირისოფლდანასხამი. მოწყვეტილა მოსაგრილად წყლურზე წყალი დანასხამი: გული ასე დაუკუწავს, ვით გალესილს დანას ხამი.
563
ნაღვლით დრენი შემიმოკლდა, აღარა მაქვს, დამელია; ყველა მწარედ გარდამექცა, რაც რამ ტკბილად დამელია. მძორთა ჩემთა შესაჭმელად მზას არს ტურა და მელია. აწ წამოვალ მეც თქვენთანა, სად ძმა მიცდი, და მელია.
564
ვით თავს მივსცე მოსვენება, ვით მივაგო ამო მრბოლსა? სასიკვდილოდ მივსწურვილვარ, ყელში სული ამობოლსა. ახალდაბას ნუღარ ხარო, მეძახიან, ამო ბოლსა! აწ რომ მე იქ წამიყვანონ, ვინ გამიზრდის ამ ობოლსა?
565
მითხარ, მტერო, დავის თხოვნით დავითისგან მოიგე რა? რად უყვედრე უშობელსა, ბერწობ, ვერა მოიგე-რა? იმას შვილად ვერვინა სჯობს, დავით ვინც ძედ მოიგერა, ვინც გამოთქვა, ის იშვილა, მტერი იმით მოიგერა.
566
მე რაც ვშობე, შვილად ვსჯერვარ, ეს თუ მზრდელმან გამიზარდა, ვზრდი მომღერლად, მე თუ ჩემი სიმღერა არ გამიზარდა. თუმცა ენა გასარეკლდა, გული მისთვის გამიზარდა, მაგრამ მეფეთ სამსახურით ეს საზრდელად გამიზარდა. |
დავითიანი / პოემა • • •  • • • დავითიანი / შინაარსი |
