დავით გურამიშვილი - დავითიანი - ობოლნი

1

დიდება შენდა უფალო, შენა ხარ კაცთა მოყვარე,

გეაჯები, რომ შემინდო, მე ვისაც რამე მოვპარე!

თუმცა გვარდუცი ვერცხლითა ვავსე, ყელამდინ მოვყარე,

ისევ ცუდ იქმნა ჩემთვისა, გვარდუცით ვერ წამოვყარე.

2

ცრუვმან საწუთრომ რაც მომცა, ისევ იმანვე წამართო,

ვით ხმელი შეშა საწვავად მე ცეცხლსა ზედან წამართო;

აწ რითღა უნდა კეთილად მე ჩემი საქმე წარვმართო.

ან ისრაელად რით გავხდე, ან რითღა მე ვიწარმართო?

3

ღმერთო, შემინდევ აწ ჩემი ნაქნარი ცოდვა და ბრალი;

შორს განმარიდე ურიგო მე საქმე ფინთი და მყრალი,

შენ დამიმშვიდე მე გული ღრძუვი, ფიცხელი და მწყრალი,

რომ არ შევიქნა ღვინითა მე ჭირვეული და მთვრალი.

4

ვაი, თუ მოვჰკვდე ცოდვილი კაცი ავის ზნით მე ზრდილი,

წამერთოს დღენი მზიანი, ღამენი ცა-მოწმენდილი;

მდგომარეს ზღვისა ჭვრეტანი, ცა ვარსკვლავ-მთვარით ჭედილი.

უკეთეს ვნახავ ვეღარას ხორც-მკვდარი, სულ-წარწყმენდილი.

5

ვაი, თუ მოვკვდე უმადლო, შევიქნა ცოდვის ზიერი,

დავკარგო ხორცის სიმაძღრე, სულითაც ვიქნა მშიერი;

მისთვის მომადგეს რისხვანი ზეგარდმო, ღვთივ ზეციერი,

სრულად წამერთვას ქვეყნადა, მე მაქვნდეს რაც ნივთიერი.

6

ვამე, თუ შორს გზას წავიდე, საგძლად ვერა-რა წავიღო,

წინ მებაჟენი დამიხვდენ, რაც მთხოონ, ის ვერ გავიღო,

ქრისტეს წინ წავდგე ქედ-დრეკით, თავი ვერ მაღლა ავიღო;

სასწორში ცოდვა დაჭარბდეს, უმადლომ ვერ გარდავიღო.

7

ვამე, თუ ჩემი სიკვდილით გული არავის სტკიოდეს,

გულ-უმხურვალოდ ტიროდეს, განგებ ხმამაღლა კიოდეს,

უბრალოდ იწირპლებოდეს, ცრემლი არ ხარბად ზდიოდეს,

რა მნახოს თვალებ-წუხილი, ჩემზედ ავს რასმე ჩიოდეს.