ფეხმძიმობა
მზის შვეულმა სხივებმა მძიმე ხვატით შეაჭირვეს ქალაქი. ქვიშა ბრწყინავს, ზღვა ლივლივებს. გაოგნებული სამყარო შუადღის ძილს მისცემია, თითქოს კვდომის ნეტარებას განიცდისო.
ამ დროს კი დოროთეა, მზისებრ ამაყი და ძალუმი, ფხიზლობს და უკიდეგანო ლაჟვარდოვან ცის ქვეშ ლაღად მოაბიჯებს მზით გაბრდღვიალებულ ქუჩაზე; იგი შავ, ელვარე ლაქად ჩანს ამ ნათელში.
ნახად მიირწევა მისი ტანწვრილი და თეძოსრული ფიგურა. ღია ვარდისფერი აბრეშუმის ვიწრო, შემოტმასნილი კაბა არ ფარავს მის მკვრივ ძუძუმკერდს და მუქი ფერის კანს. წითელ ქოლგაში ატანს მზის შუქი და სისხლისფერ ტალებად ეფინება შავ სახეზე.
უშველებელი, გრუზა შავი თმა თითქოს უკან ეზიდებაო მის ლამაზ თავს და რაღაც ტრიუმფალურ, უზრუნველ იერს აძლევს მის სახეს. პატარა ყურის ბიბილოებში მძიმე საყურეები წკრიალებენ ჩუმად.
ხანდახან ნიავი წამოუბერავს ზღვიდან, წამოუწევს ფართო ქვედა კაბის კალთას და გამოუჩენს ჩამოქნილ, ბზინვარე ფეხს, ცხელ ქვიშაზე კვალს ტოვებენ მისი ტერფები, იმ მარმარილოს ქალღმერთთა ტერფების დარნი, ევროპა რომ ინახავს თავის მუზეუმებში.
დოროთეას უყვარს კეკლუცობა, რაც თრგუნავს მასში აზატი ქალის სიამაყეს; იგი მონასავით ფეხშიშველი დადის, თუმც თავისუფალია. მისი ნარნარი სვლა და ბედნიერი, თეთრი ღიმილი გაფიქრებინებს, თითქოს შორეთში სარკეს ხედავსო უზარმაზარს, მისი რონინისა და მშვენების ამრეკლავს.
რამ აიძულა ზანტი დოროთეა, ბრინჯაოსავით ცივი და მშვენიერი, გამოსულიყო გარეთ ასეთ დროს, როცა თვით ძაღლიც კი ყმუის მზისაგან დაკბენილი?
რად გამოსულა იგი თავისი კეკლუცად მორთული ქოხიდან, რომელიც ნამდვილი ბუდუარია, ყვავილებითა და ჭილობებით მორთული; იქ ხომ იმდენი სიამეა მისთვის, თმის ვარცხნა, თამბაქოს წევა, სარკეში ყურება. შიმუნვარები აგრილებენ საჩრდილობლებით, ზღვა კი სულ ას ნაბიჯზეა ქოხიდან და მისი მძლავრი და მონოტონური ხმაური ბანს აძლევსო თითქოს დოროთეას ბუნდოვან ოცნებებს. ეზოს სიღრმეში კი თუჯის ქვაბი დგას და იხარშება კიბორჩხალები, ფლავითა და ზაფრანით შეზავებულნი არომატულად.
იქნებ დოროთეას პაემანი აქვს დათქმული რომელიმე ახალგახრდა ოფიცერთან, რომელსაც სადღაც, შორეულ ნაპირზე გაუგონია ამხანაგებისაგან სახელგანთქმული დოროთეას ამბები? მიამიტი დოროთეა უთუოდ მოათხრობინებს მას ოპერებისა და ბალების ამბებს, თან ჰკითხავს, შეიძლება თუ არა იქ ფეხშიშველა მისვლა, როგორც აქ, კვირაობით, საცეკვაო მოედანზე, სადაც თვით კაფრის მოხუცი ქალებიც კი წრეგადასული ეშხით თვრებიან; გარდა ამისა, უთუოდ ჰკითხავს: მართალია თუ არა, რომ მე პარიზელი ლამაზმანები მჯობიანო სიტურფით?
დოროთეას ყველა ანებივრებს, ყველა ტკბება მისი მშვენებით, იგიც უთუოდ ბედნიერი იქნებოდა, მაგრამ იძულებულია პიასტრი პიასტრს მიუმატოს, რათა გამოისყიდოს თავისი უმცროსი, თეთრმეტი წლის დაიკო, რომელიც უკვე წამოზრდილია და ზღაპრულად ლამაზი.
ამას უთუოდ მოახერხებს კეთილი დოროთეა: ვინაიდან ბავშვის მეპატრონე ძუნწია, ფრიად ძუნწი და მას არ სწამს არავითარი სილამაზე, გარდა ფულის „სილამაზისა".
* * * * * * *
მთარგმნელი: ზვიად გამსახურდია
