შარლ ბოდლერი - ეპილოგი

მე მთის კალთები ავიარე ნაბიჯით ნელით,

დიდი ქალაქის ძირს მოჩანდა ამაოება,

ლაზარეთების, პრიტონების სალხინებელი,

სად ყვავილივით გამლილიყო უსაზღვროება,

ჰოი, სატანავ, კაეშნისა ჩემის მპყრობელო,

შენ უწყი, ცრემლი ვით მადინა ავმა დროებამ,

ვეება მეძავს* (იგულისხმება პარიზი) ვეტრფი ვნებით ატაცებული,

მრუში ბერკაცი ვით მიელტვის საყვარელს მიხრწნილს,

და ვინათლები ჯოჯოხეთურ ცეცხლში ვნებული.

გარინდებულხარ, განთიადის ხმები გიფრთხობს ძილს,

ნისლში ოხრავ და იზმორები უცხო ზმანებით,

მიმწუხრის ჟამს კი ტოგას იცვამ კვლავ ოქროქსოვილს;

ცოდვის ქალაქო, სანუკვარო! კურტიზანები

და ყაჩაღები გვანიჭებენ სიამეს რამდენს,

რომელს ვერასდროს ვერ შეიცნობთ თქვენ, პროფანები.