ფეხმძიმობა
ჭალიდან ვბრუნდებოდი. შებინდებული იყო. სარწყავ არხს მივუყვებოდი ნაპირ-ნაპირ. რაღაც ჭყაპუნი შემომესმა. გავიხედე და დავინახე: არხზე გადმოხრილ ფშატების ქვეშ, მთლად ჩაბნელებულ ადგილას, წყლიდან შიშველმა, თეთრმა, ძალიან თეთრმა ქალმა, მიისვ-მოისვა ხელები ძუძუებზე და ისევ ჩაეშვა შიგ, წალივლივდა.
სხვა გზა არ მქონდა და ჩავახველე.
ქალი შეკრთა, ჩაიწია ღრმად, უკან-უკან მიიყუნჭა ფშატების ძირში, მარტო თავიღა უჩანდა წყლიდან.
დამიძახა: - გაიარე!
მე ხმით ვიცანი, ვინც იყო. გავიარე, წავედი, ვერა და ვერ დამეჯერებინა იმ ხმის პატრონი ასეთი თეთრი თუ იქნებოდა, ასეთი თეთრი და ჩამოსხმული.
გლეხკაცის ცოლი იყო, პატარა, გამხდარი, უსახურ ტანსაცმელსა და მოსახვევში ჩაკარგული, სულ თავდაღუნული მშრომელი. ამ დღის შემდეგ, როცა მხვდებოდა, აშკარად იმორცხვებდა, პირი გვერდზე მიჰქონდა, მაგრამ თან ისიც მეჩვენებოდა, რომ რაღაც სიამაყითაც სწევდა მაღლა თავს.
