ფეხმძიმობა
მე არ მინახავს მისი ჭიანი კბილიც კი. წავიდა მთლად, ახალგაზრდა, სახენათელი, ჯანმრთელი, საყვარელი, და ასეთად დარჩა ჩემში.
ერთადერთი სცენა მისი უქეიფოდ ყოფნისა: - ყელი სტკივა, ყლაპვას უშლის, დგას ჩვენთან, სოფელში, წინა ფანჯარასთან, სვამს ცხელ რძეს და იყურება გარეთ. გარეთ კი წვიმს, ცა ჩამოდის დედამიწაზე.
* * * * * * *
ჰო, დაპატიმრებიდან თითქმის ორი წლის თავზე ვნახე ნაწამებიც - დაპატარავებული, დამდნარი, დაკოჭლებული, წვერგაუპარსავი და ღიმილდალეწილი, მაგრამ ეს გაგრძელდა მხოლოდ რამდენიმე წამს და მან ვერ მოასწრო მამაჩემად გახდომა.
მხოლოდ ახლა, თავად სიბერისგან მიდრეკილთან, მოდის - ხშირად და მემუდარება იმ ტანჯული თვალებით. დღეს - თუ ხვალ ალბათ გავუღებ კიდეც სამუდამო კარს.
