საფო მგელაძე - ლიანა ლორდია

 

1

 

ეს ერთი კვირაა, რაც თოვს და თოვს გამუდმებით. ხეები შეისუდრა, მიწა დაიტვირთა და პაწია თეთრი ფანტელებით თამაშითა და სსუწვით განაგრძობენ ცვენას. მთელი სამყარო თეთრ სამეფოდ გადაიქცა.

ჩვენი სოფლის გზა სრულიად გაუდაბურდა. იშვიათად თუ დაინახავ გამვლელს. მოწყენილობა ვიგრძენი ფანჯარას მივადექი და დავინახე ჩემი ქმარი, რომელსაც ფეხზე თხილამურები გაეკეთებინა და მხარზე თოფგადაგდებული მეძებრებს უსტვენდა.

- საით? - შევეკითხე მას.

- გამარჯვება მისურვე ლიანა, - მომიგო მან, სანადირო ჩანთა მხარზე გადაიდო და ნელი ნაბიჯით აჰყვა ოდნავ აკვალულ ბილიკს, ზევით აზიდული ტყისაკენ რომ მიდიოდა.

ცუდი დარი იდგა და მისი ასეთი ახირება ჭკუაში არ დამიჯდა, მაგრამ სიტყვა მაინც არ შევუბრუნე. წინდაწინ ვიცოდი, რასაც მიპასუხებდა. , · თვრამეტი წლის ვიყავი როცა არჩილმა, უმაღლესი აგრონომი.

ული ცოდნით აღჭურვილმა და საკმაოდ ხანში შესულმა კაცმა, ჯვარ დაიწერა ჩემზე. მას შემდეგ თუმცა რამდენიმე წელი გავიდა, მაგრ მაინც ისე მიცქერდა, როგორც უფროსი უმცროსს, როგორც დი: პატარას. ვერ ვიტყვი, რომ მსიამოვნებდა ასეთი მოქცევა, მაგრამ .

გრძნობს აქარწყლებდა მისი თავდადებული სიყვარული, რომელ.

საც ყოველწამს ვგრძნობდი. ამ უღაბურ ადგილს მან შეიძინა დიდი მამული და ისე გააშენა, რომ მსგავსს საქართველოში იშვიათად თუ შეხვდებოდით. მართალია, მე მოწყვეტილი ვიყავი ქალაქს, კულტურულ საზოგადოებას, გასართობს, მაგრამ არც ისე მწვავედ ვგრძნობდი ამ დანაკლისს. მარტოობაში აღზრდილს, მარტოობა მიყვარდა, სოფლის მყუდროება კი ხელს მიწყობდა მუშაობაში და უფრო მიცზოველებდა ფანტაზიას.

სამხატვრო სკოლაში ნიჭიერ მოწაფედ ვითვლებოდი და მართალია, ჩქარა მოვწყდი საყვარელ საქმეს, მაგრამ ხატვას თავი მაინც არ დავანებე .-და ჩემი სურათების რეპროდუქცია ხშირად იბეჭდებოდა სხვადასხვა ქართულ ჟურნალებში. მიყვარდა ჩემი საქმე, რომელიც მავიწყებდა იმ სულიერი ობლობის გრძნობას, რომელიც ხშირად ჩემდა უნებურად შემიპყრობდა ხოლმე.

125 აი, ახლაც ჩემი არსების სიღრმეში ნისლივით აცერდლა სეედიანი სახეები და მეც ჩვეულებრივად მივაშურე სამუძაო კუთხეს. ის იყო მოვაბრუნე მოლბერტი, რომ კარი გაიღო და ოთახში შემოხვედი ენ, ვიღაც უცხო, მაღალი, შავგვრემანი ყმაწვილი. ბუხრის ქუდი და გრძელბეწვიანი ნაბადი თოვლით გქონდა შეფგრქვეული.

– მაპატიეთ, ასე როძ ვიჭრები თქვენს მარტოობაში, გე'ვიცებით, ეს ჩემი ბრალი არ არის. მასლობელი სოულიდას მოვდივარ, ცხენი თოვლში ჩამეფლო და აქამდის ძლივს მოვაღწიე.

ამ სიტყვებით ნაბადი მოიხადე და ჩემკენ რამდენიმე ნაბიჯი გადმოდაი.

“ მობრძანდით, – წარმოვთქვი სრულიად დამშვიდებით და სკამი ანთებულ ბუხართან მივდგი.

– ნება მიბოძეთ, ქალბატონო ლიანა, წარმოგიდგინოთ სემი თავი.

მე თამაზ ზურაბიძე გახლავართ და გთხოვთ, კადნიერებად ნუ ჩაძმითელით მოულოდნელად სტუმრობას.

– საიდან იცით ჩემი სახელი? – გკითხე გაკვირვებით. : : – მე ვიცნობ თქვენს სურათებს და თქვენც რამდენიმეჯერ მინახიხართ ქალაქში. – – | – მეც წამიკითხავს თქვენი წერილები. მგოხსი პუბლიცისტობთ, არა? · – ხანდახან მოწყენილობის დროს შეიძლება ღავათვალიერო თქვესი სურათების ალბომი? – შემეკითხე შენ და როცა დასტური მიიღე, ალბოში ხელში ახღე, სკაძსე საძოყექი. სსსყძშ.ს ცეცხლის საამური გუგუნი არღვევდა. ხმაამოუღებლივ, დაკვირვებით დაჰყურებდი სურათებს და მეც საკმაო დრო მქონდა დამეთვალიერებინე შენ. ზევით აწეული შავი თმა არ ფარავდა ფართო შუბლს, სახის ნატიფი ნაკვთები ვერ არბილებდა ტუჩების ენებიან მოხაზულობას და იმ ცეცხლს, რომელიც გამოკრთოდა შენი თვალებიდან. : – ძალიან მომწონს თქვენი „სოფლის ბავშვები", „სამშობლოსათვის თავდადებულნი“, „ცრემლები“. აქ არის განცდა, სილამაზე, მხატვრული ნი3:ი.

ჭი. გმადლობთ შექებისათვის.

– არა, შექებას აქ ადგილი არ ჰქონია. მე ხელოვნებაზე ჰიუდგომლად ვიცი ლაპარაკი და ამიტომ შენიშვნას ვუკეთებ თქვენს „პირველ სიყვარულს", ის სუსტია.

– რაში გამოიხატება მისი სისუსტე? .

– აბა, დაუკვირდით თქვენ მიერ შექმნილ ქალს! თეთრ კაბაში კოხტად გახვეული, მოშორებით დამდგარა და ამაყად თავაღებული გულგრილად შეჰყურებს ახალგაზრდა კაცს. ვაჟიც თითქოს გრძნობს ამას და ვერ ბედავს მიუახლოვდეს საყვარელ ქალს.

– იქ, სადაც თქვენ გულგრილობას ხედავთ, არის ქალური კდემამოსილება და თავდაჭჯერა,–გიპასუხე დამცინავი ღიმილით.

– თქვენსა და ამ სურათს შორის დიდი მსგავსებაა. თქვენი: თვალებიც ა.) საი ქებიი ბებ. ა ისეთი 126 შარეული და მიუკარებელია, როგორც ამ სურათში, მაგრამ თქვენ ხამ არ გიკვირთ, რომ თითქმის უცხობი, ამდენს გიბედავთ? ' – არა, შე მომწონს თქვენი სითამამე, განაგრძეთ, – შეიძლება ერთი რამ გკითხოთ? «- ბრძანეთ.

– გყვარებიათ ვინმე? – იმ აზრით, რა აზრითაც თქვენ ამთოაMი, არავინ. მე მყავს ქმარი, რომელიც ჩემი ღიდი მეგობარია, მაგრამ..

– ცოლ-ქმარს შორის მეგობრობა მხოლოდ მაშინ არის საქები.

თუ ეს მეგობრობა საყვარულიდან გამომდინარეთბს, – მე მიყვარს ის.

– მჯერა, მაგრამ ასეთი სიყვარულია იმდენად მკრთალი და ჩვეუ- ლებრივსა, რომ ვერ გამოიწვევს აღმაფრენას. ჩემი აზრით, თუ თვით ხელოყანს რაიმე გრძნობა ღრმად არ უგრძვნია და ძლიერად არ განუ- ცდია, მას კარგად ვერასოდეს ასახავს და ბუნებრიობის საცვლად კარიკატურა გამოვა. თქვენ უნდა შეიყვაროთ ვინმე. თუ გინდათ. უფრო ძლიერი და სიჭიერი გახდეთ.

– სამწუსაროდ, თქვენი რჩევა ჩემთვის მიუღებელია.

– რატომ? – იმიტომ, რომ ჩემი მზეჭაბუკი, ჩემი ოცნების გმირი, ჯერ არ შოაილა. თქვენ მართალი ხართ, ხელოვანი უნდა იცნობდეს ყოველგვარ განცდას და მეტადრე კას სიყვარულს. მჯერა, რომ დანტეს მეა 33 დააწერინა თაკიის „ღვთაებრივი კომედია“, შოთას კი უკვდავ სვეფხისტყაოსანს" თამარი მთააგონებდა. სიყვარული აგვამაღლებს». ღიახ, სიყვარული აამაღლებს ყველა ფაქიზი გრმნობისა და ხახი სულის ადამიანს. არ უარვყოფ და ვამბობ, რომ ლამაზია ეს განცდა. მაგრამ საქმე ისაა, ვინ როგორ შეხეღავს ამ გრძნობას და როგორ გამოიყენებს მას. თუ სიყვარულში მხეცა მოერია აღამიანს, მაშინ იქ არც სილამაზე შეიძლება იყოს და არც შემოქმედება.

– რას მოითხოვთ თქვენი ოცნების გმირისაგან? – გულწრფელ სიყვარულს, რაინდულ თავდადებას, თანაგრძნობას და შეგობრობას, მაგრამ სამაგიეროდ ის არ უნდა თხოულობდეს ჩემგან ფიზიკურ სიახლოვეს. ჭეშმარიტ სიყვარულს ვნებიანობა არ ახასიათებს და სიყვარულის ნაზი ფერიაც ტოვებს იმ ადამიანს, რომელიც მახინჯი ვნებიანობით შეურაცხყოფს მის სიწმინდეს.

– ასეთი შეყვარება შეიძლება მხოლოდ ხელოვანი ქალის, უეჭველად იშვიათი იქნება ამგვარი მოვლენა, მაგრამ არიან იშვიათი სანახაობის მოყვარული ადამიანებიც. ! ა – მერედა, თქვენ არ დასცინებთ ასეთ ადამიანს? – პირიქით.

– მაშ, მომეცით ხელი, მე ვეძყადი ასყთ ადამიანს, ველოდი მას, მე, თქვენ... შეგიყვარებთ. -.. ' – აჰ! წამოიძახე შენ და სკამიდან წამოიჭერ.

127 _ – დაიცათ, ყმაწვილო, თქვენ დაგავიწყლათ, თე როგორ სიყვარულზე "ელაპარაკობდით ჩვენ? – არა, მაგრამ ჩემთვის ესეც დღიდი ბედნიერებაა. თქვენ ანგელოზივით შეგიღიათ ცხოვრების კარი და გულუბრყვილო ბავშვივით ეძიებთ სიყწმინღეს, ეძიებთ სილამაზეს და მშვენიერებას,-მითხარი ეს და ჩეში ხელი გულზე მიიკარ. შენს შავ, ანთებულ თვალებში ვნება ცეცხლის ნაპერწკლებად დაიმსხვრა და ამ ნაპერწკლებმა დასწვა ჩემი თვალები.

– მე არ მომწონს თქვენი თვალები, თამაზ! – წარმოვთქვი წყენით და ხელი გამოვტაცე. – რატომ, ძვირფასო? – თქვენ ვერ შეძლებთ ჩემს მეგობრობას.

– მე, მხოლოდ მე შემიძლაა გავადნო ყინული, რომელიც გბოქჭავთ თქვენ. მე უნდა დავანთო მაგ თვალებში ისეთივე კოცონი, როგორიც ახლა ჩემში ანთია, მაგრამ ეს არ უნდა გაშინებდეთ, ლიანა. მე იმდენად შორს ვიქნები თქვენგან, იმდენად შორს, რომ არასოდეს შეურაცხგყოფთ უხეში შეხებით. გჯერათ ჩემი, ლიანა?.. ' –– მე მინდა მჯეროდეს თქვენი, თამაზ! ..

– ახლა კი ნახვამდის, ძვირფასო, ჩვენ ისევ შევხვდებით ერთმაCეთს-წრმო?თ1გი ეს ტა გამომებპიტ3ე ,2639ტე მიკყევი, 36 იM, მოპ რონლი,თვი ლეშით საღ» მა წი მე,ფქ ნაცრად ვაქიღიბ ტ წადი დავბოუნდი ჩემს ოთახში, ბუხრის წინ დავჯექი და ხმელ ეშაზე მო- | დებულ ალს მივაცქერდი... მეც ასეთივე ცეცხლი მომკიდებოდა.

2 გავიდა ერთი წელი. შემთხვევით იმ ქალაქში მომიხდა ცხოვრება, სადაც შენ მსახურობდი და თითქმის ყოველდლე შემოდიოდი ჩემთან.

შემოგქონდა წიგნები, გაზეთები, ახალი ჟურნალები და ჩვენც მოთხოვნილებად გადაგვექცა ერთად ყოფნა, მსჯელობა და ხან... ჩხუბიც კი.

არ მომწონდა შენი თავისუფალი აზრები და ხანდახან ისე გამწვავდებოღა ჩვენი კამათი, რომ ორივენი დავიღლებოდით, დავილლებოდით და ბავშვებივით ვიბუტებოდით. მერიდებოდი, მაგრამ შენში ხანდახან ისე ძლიერად იფეთქებდა სიყვარული, რომ მე კაკანათში დაჭერილი ჩიტივით ამათრთოლებდა. ვხედავდი, რომ ჩვენი მეგობრობა სხვაგვარ ხასიათს იღებდა და ამის შეგნება საშინლად მტანჯავდა. დლითი დღე ვგრძნობდი, რომ ეს გრძნობა თანდათან იმორჩილებდა ჩემს ფიქრს და გულისთქმას.

აი, ახლაც ჩემს ოთახში ზიხარ და მხიარულად ლაპარაკობ მოსალოდნელ მოგზაურობაზე. აჭარაში აპირებ წასვლას ძველი საქართველოს ნანგრევებისა და ნაშთების დასათვალიერებლად, იმედი გვაქვს, რომ იქიდან ბევრ საინტერესო რამეს ჩამოვიტანთ.

– რამდენ ხანს დარჩები იქ? – ოცს ან ოცდახუთ დღეს; რა, ბევრია? – ბევრია, ძალიან ბევრი.

– ჭირვეულო ბავშვო, როცა, აქა გარ მტუქსავ, მიჯავრდები, რამ128 ღკნჯერ გითქვამს: წადი, თავი მომაბეზრე ლაპარაკითო და ახლა, როცა რამდენიმე დღით გშორდები, უკმაყიფილოდ თვალებს ხრი და შენი ტუჩებიც ღიმილით აღარ მაცილებენ. ' – მე მუდამ ასეთი ვარ, თამაზ.

– არა ხარ ასეთი, არა ხარ და მეც იმდენად დიდი ეგოისტი ვარ, რომ საშინლად მახარებს ეს. მე დავბრუნდები ჩქარა, მაგრამ ჩემი აქ არყოფნის დროს მხოლოდ ჩემზე უნდა იფიქრო.

– ეს არ არის საჭირო. რ» არ არის საჭირო, ლიანა? – შენზე ფიქრი.

– რატომ? – იმიტომ, რომ...

– არაფერი რომ... მე ვიცი, იფიქრებ ჩემზე და იფიქრებ დილით, შუადღით, საღამოთი, იფიქრებ სულ, სულ...

– თუ მეტი არაფერი საქმე მექნა... ხომ იცი, მინდა დავამთავრო ჩემი ახალი სურათი.

– რომლის ნახვის ნებას არ მაძლევ და ამისათვის მუღამ იკეტები სამუშაო ოთახში. რად ჯიუტობ? ხომ უნდა ვნახო, როცა იქნება? – ნახავ, როცა დავამთავრებ.

– კარგი, უნდა დავიცაღო, მეტი რა გზა მაქვს, შენ კი აი, ოქროს ნივთს გიტოვებ. იგი ჩემთვის ძვირფასია და არ მინდა თან წავიღო. შეინახე, გაუფრთხილდი, თან დააკვირდი, რა არის მასში ორიგინალური და 1/რაპრგუეციებრივი, –ამ სიტყვებით მაჯის ოქროს საათი მაგიდაზე დადე, ნერვიულად ხელზე რამდენიმეჯერ მაკოცე, თვალებში ჩამხედე დ წახვედი. · კარი მივიხურე, ტუალეტის მაგიდას გავუარე და სარკეში გამო კრთალ ჩემს სახეს ახალი გამომეტყველება შევამჩნიე. თვალებში ფიქრთ.

შერეული ნაღველი ჩაწოლილიყო და შუბლზეც ორი ნაოჭი მოსალოდ ნელ საშიშროებაზე ღაღადებდა. შევბრუნდი, ზანტად ლოგინზე ჩამოვჯექი და წიგნს ფურცვლა დავუწყე, მაგრამ კითხვა ვერ შევძელი. უეცრად ჩემი ხელი შენ მიერ დატოვებულ საათს მოხვდა და უნებურად შევკრთი.

ავიღე, გადავატრიალე და ფირფიტაზე წარწერა დავინახე ზევით–- „ლიანა“, ქვევით-დღე და რიცხვი ჩვენი პირველი შეხვედრისა. სხვა ვერაფერი აღმოვაჩინე მასშა და ალბათ, შენც ამ წარწერას გულისხმობდი, როცა ამბობდი: ორიგინალური და არაჩვეულებრივიო. მე მხოლოდ ერთი რამე მაკვირვებდა თვითეული მისი შეხება ჩემში უჩვეულო თრთოლვას იწვევდა. ასე მეგონა, ცოცხალსა და სულიერ საგანს ვეხებოდი, სული შემეხუთა, კარი გამოვაღე და ბაღში სასეირნოდ წავედი.

ნაცნობ-მეგობრებს გვერდი ავუხვიე, მყუდრო კუთხე მოვძებნე და სკამ–- ზე ჩამოვჯექი. მუსიკამ რაღაც სევდიანი ჰანგი დაუკრა და ოცნების მსუბუქმა ფრთებმა ჩემი ფიქრები წარსულისაკენ გადასტყორცნა. მომაგონდა ბავშვობა, დედისა და მამის ალერსი, სკოლა, ცხოვრების ასპარეზხზე გამოსვლა, იმედების “გაცრუება, სულიერი მარტოობა და თვალი ცრემლით ამევსო. დავღონდი.. იმ ზლვა ხალხში ჩემი თავი ეულად, 9. ს. მგელაძე 129 კენტად ვიგრძენი და წამოვდექი. ცოტა ხანს კიდევ დავუფლე ყური ნიავის საუბარს და ხელი ნაბიჯით შინ გამოეწაე. · ოთახში მთვარის სხივებს ფანტასტიკური სურათები გაებნია და სარკემაც საოცნებოდ გამოკიღებულიყო იასამნის დატვირთული ტოტები, რომელიც ფანჯარასთან ახლოს, ბალში ჰყვაოდა. შევჩერდი, ღრმად შევისუნთქე ფანჯრიდან შემოჭრილი გაზაფხულის ჰაერი. ტანთ გავიხადე და ის იყო, უხღა დავწოლილიყავ, რომ სახეზე სიწითლემ ამკრა და შიშველი მკერდი ხელებით დავიფარე. ასე მშეგონა, ოთახში ჩემს გარდა კიდევ ყვიღაც იყო, რომელიც თვალს აღევნებდა თვითეულ ჩემს მოძრაობას, ასეთი ფიქრი სისულელედ მეჩვენა, საჩქაროდ ლოგინში ჩავწექი და გვერდზე გადღაბრუნებულმა კვლავ შევნიშნე საათი, რომელიც მაგიდაზე აოდ)...

ი გამოურკვეველმა გრძნობამ ბურანში ჩამაგდო და როცა ჩამეძინა, სიზმარში ვხედავდი მაღალ მთებს. საძვ-ფიჭვნართა ტყეს, მოჩქრიალე ნაკადულებს, შავგვრემან ყმაწეილს და საათს... შენს საათს...

ვ – აი, შენი საათი, წადით ახლა და მომშორდით ორივენი,–გითხარი მოგზაურობიდან დაბრუნებულს. ა. – რა ამბავია? ჩემმა საათმა ხომ არაფერი აწყენინა ლიანას?!- გარულად წარმოთქვი შენ და დივანზე მოიკალათე.

- მაწყენინა, დიახ, მაწყენინა. უთუოდ დაუბარე მას, რომ ჩემი ოთახი ი ფანტასტიკური სურათებით, ჩემი გული კი ამოუცნობი სურვიხთ. ამ ოცი დღას განმავოობაში თავის დაუსრულებელი ტიკტიკით, უდმებით მიამბობდა შენი წარსული ცხოვრების თავგადასავალს.

«ლაც განაგრძობს ბაასს, რითაც მიკარგავს მოსვენებას. გთხოვ, რაც შეიძლება ჩქარა მომაშორო თავიდან.

– ამიერიდან მე და ეს საათი ყოველდლე ვივლით აქ და არასოდეს არ მოგშორდებით, არასოდეს.

– ვთქვათ, რომ მე არ მოგეცით ამის ნება? – მე ნებას არც ვთხოულობ. უსიტყვოდ შემოვალ, უსიტყვოდ მოგე- სალმები და ავხიყყვორ დ?კლკ ებ მზესას თვითევლ. 3:95 მოძრაობას, სახის გამომეტყველებას.

– რას გაიგებ მერე მაგით? – გავიგებ, თუ საით მიისწრაფის შენი სული, საითკენ მიილტვის შენი ფიქრი, ვინ გიყვარს, ან... ვის შეიყვარებ.

– არავინ მიყვარს, არავის შევიყვარებ.

– რატომ? – იმიტომ, რომ ჩემი მზეჭაბუკი ცხრათავიან დევებს შებრძოლებია და ჯერ ჩემამდის ვერ მოუღწევია. შენ ხომ არ გწყინს ეს, თამაზ? – არა, მაგრამ მაინც მინდა გკითხო: ვინა ვარ მე? რას ფიქრობ 14ს ლ მენ მხუალოდ მამაკაცია ხარ, თამას. და ეს შამაკაცყური მლღაბალი “ყნებანი ისე გირ.სჭავს ხული, როიმ ის მიწას ვერ მომორი ება, შალ – მენ მიშავს ში მეგობარს თავძებ და. იიხს მაპაკაცური ბუნება კა "გაშინებს, სესე მართილა გაგიტაც;ბს ისეთი ვიხმე, რომელიც არჯ, ვნებაა და არ/) კსერჯაა.

ს ა– ყოცულგვარი არანირმალურობა საბრალი და საზიზღარია და ასეთი ადამიანი უკჭვყლალ. მოსაწვენა იქსკბოდა. მე ვისურევებლი. რამ ჩეჰს მეგობარშა მამაკაცურ ბაკნებასისან ერთდ ვხედავდე კეთილშააბიუღუო განცდებს, მადცალ მსსწრაცებებს, ყლიცრ სულა.

–აბ ერთი წლის გაწმაგლობაში არ ყოფხლა არც ერთი წამი, რომ ცუდად მოგქცე“ დგ. ახ რაიმე შეურაცხყიფა მომეყენებინოს. თუ გახსოეს რაიმე. მომაგინე მახსც, შკნ ვერც კი გრძნობ, როგორ შეურაციმყოფენ ახეთი სიტყეება. აას – არა. თამაზს, (სულად არასოდეს არ მომქცევისარ, პირიქით, მუდამ თავაზიანი, კეთილი და გხრღილი იყავი, მაგრაძ....

– გაჩაგრძე, მინდა ვიცოდე რა იმალება ამ „მაგრამის“ იქით. – ლენ არასოდეს განგიცდია ჩემა სევდა, არასოღეს ჩაგიხეღავს ჩემს სულში და არ გაგიგია, რა ხდება იქ. რაძდენჯერ სულიერი მარტოობი- საგას მშეზუსებულს, ცხარე ცრემლი დამიღვრია, რამდენჯერ ავტირე- ბულეყარ მშრალი თვალებით. მაგრამ შენ არც კი გიგრძვნია. ნამდვილი მეგობარი გუმანით ჩასწვდება მეგობრის სულს, შეისწავლის მის შანაგან მღელვარებას ლა მეეცდება შეუმსუბუქოს ტვირთი. · – და თუ დე არ ვიცი მიზეზი მისი სევღისა, ოუ არ გამანდობს, რა ანუკას მას?“ /, “, = ამის“ საპასუხოდ ერთ ამბავს მოგიყვები. მე მყავდა ერთი ახლობელი ნათესავი, გოგი M#-ა, პეტროგრადის უნივერსიტეტის სტუდენტი.

აშვიათი პიროვნება იყო და. მთელი ჩემი არსებით ძიყვარღა ეს კაცი.

ერთ დჯაეს .' ჟ–_ ქოავვთ ფა და გამომიცხადა, რომ რამღენიმე -–____' ინი 8 ერთ – ერთ ამხანაგ– %ე, მარიანა #-ზე, ·მმე ძალიან გამახარა როგორც მისმა სტუმრობამ, ასე ამ.ამბაემა. სამი დღე ჩინებულად გავატარეთ, მაგრამ აი, გათენდა მეოთხე ღღვ და დილაადრიან ჩემს ოთახში სამგზავროდ მორთული და ძალზე „გაფითრებული გოგი შემორბის. ჩემს შეკითხვაზე: რა მოგივიდა, ან სად მიდიხარ ასე ადრე-მეთქი. მიპასუხა: წუხელის რაძდენიმეჯერ მომეწვენა მარიანა სისხლში მოსვრილი და მომაკვდავი, მე უხდა წავიდე, იქნება ვუშველო რამეო. სამი დღის შემღეგ გოგისაგან ვღებულობ შემდეგი შინაარსის ბარათს: „მარიანას აღმოაჩნდა პარტახტიასი ტიფის ნიშხები, მოწვეული მყავს საუკვთესო ექიმები, თუ დავიხსენი სიკვდილისაგან, გყნვეეათ ორივენი, თუ არადა, მეც მკედრად მიგულე". საშინლაღ შემაწუხამ ამბავმა და შეორე დღეს მეც მათთან ყიყავი. სიკვდილის ფერი დაედო გოგის, როდესაც მოულოდნელად ავადმყოფის ლოგინ-...

თან დამინიხა. ძალით გამიყვანა მეორე ოთახში და მთხოვა, საჩქაროდ ღამეტოვებინა ეს ბინა,. მაგრამ ჩემზე არც შიშმა გასჭრა და არც მუქა– Iპ! რამ. მე ვხედავდი, რომ ავადმყოფის მდგომარეობა უარესდებოდა და მეშისოდა, გოგის არაფერი აეტეხა თავისთვის, რამდენჯერ ბავშვივით ატირებულა ჩემს კალთაში და მეც არ ვიცოდი, როგორ მენუგეშებინა საალიალო. ასეთ სულიერ ღელვაში გაიარა კარგა ხანმა. ავადმყოფს უეცრად სიცხე დაუვარდა, პირიც სიცოცხლისაკენ იბრუნა და ჩვენ, რამდენიმე კვირის შემდეგ, სამივენი დავუბრუნდით ჩემს სოფელს. ერთი თეე დარჩნენ ჩემთან და მე მაშინ ვიგრძენი, რა დიდი ბედნიერებაა, გიყვარდეს და იყო შეყვარებული, საკმარისი იყო სულ პაწია ჩრდილი მარიანას თვალებში, რომ ის გოგისაც გადასდებოდა. იმ დროს, როდესაც მარინა ავად გახდა, გოგისა და მას შორის ასეული ვერსი იყო, მაგრამ მეგობრის გულმა მაინც იგრძნო განსაცდელი. მე კი ასე ახლოს ვდგავარ შენ წინ, ვდგავარ ჩემი სევდითა და მწუხარებით და ვერ დაგინახავს ის. რამდენჯერ მიძებნია შენს თვალებში თანაგრძნობა, ნაზი თანაგრძნობა, მაგრამ გარდა ჟინიანი მამაკაცისა და გამძაფრებული ვნებისა, იქ არაფერი შემინიშნავს. · – მეოცე საუკუნეში სენტიმენტალური განცდები ქალებსაც არ ეპატიება, მე უნდა ვაღიარო, რომ ბავშვურად ატირება არ მეხერხება.

– ეს გრძნობათა სისუსტით აიხსნება.

– ცხოვრების უმაღლეს მწვერვალებს იმიტომ ს... თ: შენი მოხეტიალე სული ამეგლიჯა დედამიწისათვის და ძვირფასი ძლგენით ისევ "დავბრუნებოდი ჩემს სამფლობელოს. შენ კი ვერა მცნობ, ლიანა, ვერა მცნობ,– საყვედურით წარმოთქვი ეს და შენს თვალებში სევდის შავი სახეები აინაკვთა.

– თუ ეს ასეა, მე შენ გაგიცნობ.

– როდის? ერთი წელი უკვე გავიდა.

– მე ვთხოულობ კიდევ მეორე წელს.

– აჰ, კიდევ ერთი წელი. გრძელი, დაუსრულებელი წელი... ს 2 რად გავიწყდება, თამაზ, ჩვენი გაცნობის პირველი დღე და ი აღთქმა, რომელიც მომეცი. წმინდა სიყვარული ასეთი ენით არ ლაპარაკობს. · . ; ი – მე ვიცოდი, უამისოდ იმ ყრუ უდაბნოს ვერ მოგაგლეჯდი და უზებურად შეგპირდი ისეთ რამეს, რაც არასდროს არ მწამებია; მე მინდოდა მოვსულიყავი შენთან, რაც შეიძლება ახლოს, გამომეწვია საპასუხო გრძნობა და...' : ” – და დამარცხებული გეხილე. მაგრამ ჯერ არ დავმარცხებულვარწინ კიდევ ერთი წელია და ვნახოთ, რა .მოხდება ამ ერთ წელიწადში.

ახლა კი ნახვამდის, თამაზ. .

“+ “== ერთი რამე უნდა გთხოვო, -ლიანა, შენ უნდა მაჩუქო ეს შავი გიშერი.

– ეს ბებიაჩემის ნაჩუქარია და მეც ძალიან მიყვარს. ! _ მეც ს აწორედ სმეილი მინდა, რომ შენ ის გიყვარს. რამდენჯერ დაგიმარცვლავს ეს ქვები მაგ ფერმკრთალი, ლამაზი თითებით. მაჩუქე ისინი, ლიანა, –ამ სიტყვებით გიშერი ხელიდან გამომართვი, სახეზე “ 132 მიიკარ და დათალხული თვალებით ოთახიდან გახვედი.

მე „შემომესმა შენი ნელი ფეხის ხმა, ჯოხის კაკუნი ქუჩის ქვაფე- ნილზე და ასე მეგონა, ჩემს არსებას შორდებოდა ვიღაც, მეტად ახლო- ბელი, შორდებოდა რალაც ნაწილი და ეს დაშორება მწვავე ტკივილებს იწვევდა ჩემს გულში, .იმ გულში, რომელიც ახლა არაჩვეულებრივად ძმგერდა და რომელსაც უცნაური განცდები მიაქანებდა სადღაც შარს, შორს. რა იყო ეს? ნუთუ მართლა ის კაცი იყავ, რომელსაც წლობით დავეძებდი? არ ვიცი... არ ვიცი...

4 – ვისია ეს?– იკითხე უეცრად და ლურსმანზე ჩამოკიდებული ყაბალახი ეჭვით შეათვალიერე. ' – ჩემი მეგობრის...

– ვინ არის შენი მეგობარი? – ჩემი ქმარი. ა...

– ის შენი მეგობარი ვერ იქნება.

– რატომ? | : – იმიტომ, რომ მისი თავი ჟამთა მსვლელობას თეთრით დაუფარავს.

შენ ჯერ კიდევ ცელქი ბავშვი ხარ. თქვენ ერთმანეთის არაფერი, გაგეგებათ, მაგრამ ერთმანეთს ჩასჭიდებიხართ და არ შორდებით. ერთი.

მხრით, ახალგაზრდა ქალი, მხატვარი, ხელოვანი, პოეზიის ნამდვილი' შვილი! მეორე მხრით კი უკვე დრომოჭმული ადამიანი, აგრონომი, მუშა, რომელიც სულ მუდამ მიწას დაჰყურებს და მიწას ესაუბრება...

მე არ ვიცი, რა გაქვთ საერთო. · · – სცდები, თამაზ, ისე კარგად არავის ' ესმის ჩემი, როგორც არჩილს, ' – არ შეიძლება ვიცოდე, რაში გამოიხატება ეს? · – სულიერი მარტოობის დროს, იმ დროს, როდესაც თავს უბედურად და ეულად ვგრძნობ, მივდივარ მასთან და ვეუბნები: ლიანა მოწყენილია, ლიანა მარტოობას განიცდის, ლიანა იტირებს, მოეფერე, დაამშვიდე, ანუ-, გეშე, და ისიც მიალერსებს ისე, როგორც გზააბნეულსა და ავადმყოფ ბავშვს. მასში არის სულიერი სიფაქიზე, სინაზე და მეც პატივს ვცემ მას... საჭირო რომ იყოს, თავსაც კი გავწირავ მისთვის. ა, – არ შემიძლია დავიჯერო, რომ მასთან სრული ბედნიერი ხარ.

– მე არ ვამბობ ამას. : „–„„გ„ე ს – რატომ? ხომ მა ო ი ხა ენი ის? .

_– რა თქმა უნდა, კმაყოფილი ვარ ჩვენი ასეთი დამოკიდებულების, მაგრამ მას მაინც არ შეუძლია ამოავსოს ჩემი გულის სიცარიელე, რომელსაც ვგრძნობ; არ შეუძლია მომცეს ის, რაც მაკლია. რ – რა გაკლია? _ ' ' | ა „– ჩემო. ნახევარი. მე მჯერა, რომ შემოქმედმა შუა გაჰყო გდამიანი და თვითეული ნახევარი გამუდმებით ეძიებს მეორეს. მეც ვგრძნობ, რომ Iვვ, ირაცამ, თუ რაღაცამ შუა გამჭრა მე და კს ნაჭრები აქვთ იქო გადაგსროლა. შევდავარ ბრაოფი ჯ. უკვარდები | თვითე: ულ სარა, · –” ჩემს შეორე სახეს, ვეძებ ჩემს ორუკულს, მაგრაპ ამაოდ. შე «გი ვნ. შ.

„პოვია.

– ის შენ წინ ზამ, ლიანა!– პწამოაძასე ვეცარი გატაცებით და გავუ” თავდავი აიი ჩემს ხელს დასწვდი...· მდი, თამაზ, ჯერ უჩდა. დაამტკიცო, რომ ეს. ასეა. – რა 2 ქნება მაშინ, რომ დაუამტ დ ცა? – მაშინ.. + მაშის მე მოვალ შენთინ და ეხქნება შენი.

– როდის, ახ, როდის? – როდესაც სრულიად დაერწმუნდები, რამ: წკენი სხეული ვრთი თინი ან არის გამოქანდაკებული, და რომ ჩვენი სუყვები, ოდესღაც ძალი».

%. ვენი ცხივრების უდღდიდენ მხატვარს შუა გაუგლეჯია, ხახევბრა მუა.

ში მოუთავსებია, ნახევარი. ჩემში, – შენ "იგვიანებ, ლიანა, იგვიანებ მე არ შერიძლია ლოდინი.

– არ შეგიძლია? წადი, ეს საუკეთესო დამ ამტკიც ებელი იქს ბა იმიფ..

რომ ჩვენ ორვენი გცდებოდით – არა, წასვლა არ ძალმიძს, მე ხომ მიყვარხარ, ლიანა, ნიყხეარსა ითსქ, ტომ ამის გამითქმა ვერც კი მომიჩხერხებია, შუეხა: სკალები, ი) ღრბ და სეკდიაანი. დვალები, რამდუნია ხანია „წამებყხ. ჩეძი სუდს, აარიდა: მიწათებენ, შორადან მხიბლავენ, მტანჯავენ, მაგრამ 'მიწდა, რომ ერთხად მაინც მივიდე მათთან ახლოს, აი, ასე ახლის და და კგირვე ებით ჩავხედ მათ სილრმეს. 4 შამს „დ ამ სიტყეუბით ორივე თავზე მო» სახეში. ჩამხედე, პაგ. რამ - ელები ის ოსევ ჩქარა | ჩამო: აცალე და თმეარაბელ კედელს მიეკარ რა მოხდა? –ვიკითხე უნებურად.

– "ჩემი სულები პირყელად. შეეხო შენს სახეს და ამან გჯოჯოხეთურ: უე! ებ. იძრა.ამ „სიტყვებით. - უეცრად ჩამოიგლიჯე საყელო" ფილები და გიჟივით ს კირი გამოაღვ. მე გხედავდი, როგორი ბარბაცით ი შემოდგომის მთვაროთა: და, ი ელექტრონით განათ: აე ქესფებილ „ მაოწყე! 'ხოლი გავყურებდი ფენს გრას ღა ჩემი სულიც თანდათან ვეოდა თ დანხულსა და დახლართულ რკალებსი, რომელსაც ცხოვრება ამოცანა ეწ ოდე!    85 "– დღეს გაჩვენებ ჩემს ახალ სურათს, გითხარი და სამუშაო ოთახია? კარი გავაღე. ახლად დამთავრებული სურათის წინ გაგაჩყრე, გაოცებული შეჰყურებდი მას და დიღხანს არ იღებდი.

 სიყვარულის ლოცვა“, აი, რა სახელი მიგიცია ამ სურათი სათერს, რომელიც ღიდი სასეოვანის + „სახ; -. მო ი ვევს. ნუ წითლდები. ეს ქება სრ ყლიად დაიმსაზუ: თეთრი, „მოქნილი «ჯერიაა, ამვლიც. ჩაპკვრია. საყვარელი: მამაკაცის. რდს და განუსაზღვრელ 134 ახოებით თხზავს ლოცვას, სიყვარულის ტკბილსა და მარადიულ ლოცტეას.

დღეს შენც ასერია ხარ, ლიანა, შენმა თვალებსა დაკარგეს ის ცივი, ამაყი გამომეტყველება, რომლითაც ოდესღაც კინაღამ გამყინე.

– ნუ მიცქერი აგრე,–შეგევედრე ბავშვივით და ანთებულ თვალებზე – ნუ მიცქერი აგრე.

– მინდა შეხი სახე ხსოვნაში აღვიბეჯდო და თან წავიღო.

– შეანელე შენს თვალებში ის ცეცხლი, რომელიც მწვავს.

– ძვირფასო, აშ წვიმაშიც ხომ არის სილამაზე, არის მშვენიერება.

– არა, წვაში ტკივილებია, მე კი სითბოს ვთხოულობ, მხოლოღ სითბოს, – რა ვქნა, რომ... მაგიჟებს შენი სიახლოვე. ასე მგონია, ვერ გადავიტან ამ გოძნობას, ასე მგონია, მოეკვდები.

როცა ამ სიტყვებს ამბობდი, მთელი სხეულით თრთოდი და შენი თვალებიც განუსაზღვრელი ვედრებით შემყურებდნენ. უნებური შიში ვიგრძენი, ლია ფანჯარას მიუახლოვდი და შევეცადე დავმშვიდებულიყაე.

– აღთქმული ვადაც გაივლის და, ალბათ, გამოირკვევა სახე ჩვეიი მომავალი დამოკიდებულებისა, მანამღის კი ნუ შემოდიხარ ჩემთან ხშირად, იკითხე წიგსები, გაერთე ამხანაგებში და ნუ იფიქრებ ჩეძზე,– წარმოგთქვი დამრიგებლის ტონით.

– როგორ შემიძლია არ ვიფიქრო, როდესაც სრულიად დაიმორჩილე ჩემი სული და მთელი ჩემი არსება შენით არის სავსე, მჩოლოდ შენით.

მე მიტაცებს ღა მიზიდავს ყველაფერი ის, რაც მაგონებს შენს თავს.

მე მიყვარს ის ქუჩა, რომელ ქუჩაზედაც ცხოერობ, მიყვარს ის ეზო, რომელშიაც დადიხარ, მიყვარს და მიზიდავს ეს პატარა ოთახი, ეს პატარა, პატარა... ქალი...

– ჰო, მე დიდი ხანია ვგრძნობ, რომ შენ ჩემში მხოლოღ ქალს ხედავ, მხოლოდ ქალს ეძებ, –წარმოვთქვი წყენით.

– მითხარი, როგორი გინდა ვიყო და მეც ისეთი ვიქნები, მითხარი, რას თხოულობ ჩემგან. ' – სულიერ სიმაღლეს, გრძნობის სიფაქიზეს და ადამიანობას, მე მინდა მეგობარი ვიპოვო შენში, მინდა ჩემი სულის მესაიდუმლე ეიპოვო , და შემდეგ... შემდეგ შემეძლება გაპატიო მამაკაცური მიდრეკილებანიც.

სადაც ჭეშმარიტი სიყვარულია, იქ სიყვარული უსწრებს ვხებას და არა ვნება– სიყვარულს, შენში კი ეს გადარეული, გაგიჟებული ვნება ფარავს როგორც ადამიანს, ისე სიყვარულს. მე... მეშინია შენი.

– გეშინოდეს, ლიანა, ახლა, ამ წამში მე მართლა შემიძლია გავგიჟდე.–ამ სიტყვებით ორივე ხელები დამიჭირე და სახეხე მხურვალედ მიიკარ.

– ეს კი რა ამბავია? – მინდა აქ, გულში ჩაგისვა, სულში მოგათავსო, მინდა, ჯიბით გატარო და არასოდეს მოგიშორო, არასოღეს. ოო, როგორი ლამაზი “მეჩვენები ამ წუთში, ლიანა! შენი თვალები ვარსკვლავებივით ციმციმეV 135 ბენ, ლოყებს ვარდისფერი აჰკვრია და ეს წითელი, ნახევრად გახსნილა ტუჩები კოცნის სურვილით თრთიან და ელავენ. შენ ჩემი უნდა გახდე, გესმის? ჩემი,-მითხარი ეს და უეცრად ჰაერში ბავშვივით ამიტაცე. შენმა გახურებულმა ტუჩებმა დასწვა ჩემი სახე და შენმა გაგიჟებულმა თავშეუკავებელმა ალერსმა სული შემიხუთა. უეცრად პატარა, მრგვალ მაგიდას დაეჯახე და იქიდან გადმოვარდნილი ბროლის ვაზა იატაკზე ნამსხვრევებად დაზღვავდა. ამ ხმაურმა გონზე მოგიყვანა, ხელი გამიშვა და მძიმე ქშენით სავარძელში ჩაეშვი.

– რას სჩადიხარ? -შეგეკითხე ანთებული, განრისხებული სახით და გატეხილ შუშის ნამსხვრევებს ისე მაგრად მოვუჭირე ხელი, რომ თითკებიდან წამოსულმა სისხლმა წითლად შეაჭრელა ჩემი თეთრი კაბის აყრილი ნაოჭები.

– გრძნობა მომერია და გონება დავკარგე. შენ უნდა მაპატიო ეს – არა, მე ვერ გაპატიებ ამ მოულოდნელ თავდასხმას. მე შენ მეჯავრები, მეჯავრები ასეთი მღვრიე, წითელი თვალებით. მომშორდი! –აღშფოთებით წამოვიძახე და შუშის ნამსხვრევები რომელიც ხელში მეჭირა, შენკენ გადმოვისროლე. აღარ მახსოვს, როგორ გახვედი ოთახიდან. მე დიდხანს ვერ ჩავაქრე ის ცეცხლი, რომელიც შენმა მოხვევამ მოსდო ჩემს არსებას. ვგრძნობდი გულის წყრომას, აღშფოთებას, ამავე დროს განვიცდიდი ჯერ არგანცდილ, უცნაურ გრძნობას და ვერ გამეგო მწუხარება იყო ეს, აღშფოთება, ბედნიერება, თუ... სამივე ერთად?! 6 „გაიარა ათმა დღემ და ამ ხნის განმავლობაში ერთხელაც აღარ შემოხვედი ჩემთან. ოთახიდან ყურს ვუგდებდი იმ ხალხის ფეხის ხმას, რომლებიც ამოდიოდნენ ჩემი სახლის აივანზე, მაგრამ მათში ვერ ვცნობდი შენს ნაბიჯს. მოუსვენრობამ შემიპყრო და ჩემი დღიურის ფურცლები სევდის შავმა ნაგლეჯმა ააჭრელა. მომწყინღა, სიცარიელე ვიგრძენ და დავფიქრდა, მწარედ დავფიქრდი. მხოლოდ 'ილ)ა “ე ს 'რომ შევჩვეულიყავ შენს სიახლოვეს და უშენობა არ შემეძლო. მომაგონდა ჩემი უკანასკნელი სიტყვები, ჩემ მიერ ისე სასტიკად წამოსროლილი, და სინანულმა შემიპყრო. ზეზე წამოვიჭერ, გადავწყვიტე, წამოვსულიყავ, მომენახე და მეთქვა, რომ მე ყვოლაფერი გაპატიე, რომ მე შენ... მიყვარდი.

მაგრამ ამ დროს შემომესმა იატაკზე მძლავრი ჯოხის დაკერა, ჩქარა ფეხის ხმა და კარზე კაკუნი. გახარებული მივვარდი კარს და ორივე ხელი აღტაცებით გამოგიწოდე, უხმოდ აკოცე ჩემს ხელებს, უხმოდ მიხვედი მაგიდასთან სრულიად დამშვიდებული, თითქმის გარინდებულა და რაღაც წიგნს ფურცვლა დაუწყე. – თქვენ გამოცვლილხართ, ყმაწვილო.

– მართალია...

– რატომ აქამდე არ შემოხვედით ჩემთან? – ვერიდებოდი ახალ შეურაცხყოფას.

136 – რა არის ეს? საყვედური? – როგორ, გინდათ, იხე მიიღეთ, “ამას გარღა, ყველაფერს აქვს დასასრული. მე მიყვარდიი,, მაგრამ ეს გრძნობა თქვეენ თვითნ მოჰკალით ჩემში.

– მეტად უსუსური ყიდილა თქვენი სიყვარული, თუ აე „ჩქარა მოკვდა.

_– მხოლოდ ფიზიკურად არანორმალურ ადამიანს შეუძლია ასე აწამოს ადამიანი, როგორც თქვეენ მაწაძებდით. ამ ორი წლის განმავლობაში ყოველდღიურად ცდილობდით გაგეღვიძებაათ ჩემში ვნება და, როცა მიზანს მიაღწიეთ, ხიზღიი კარზე მიმითითეთ. როგორ ფიქრობთ, სად უნდა წავსულიყავ მე ამის შემღე:? – სადაც მიდის უმეტესი ნაწილი გარყვნილი მამაკაცებისა.

– ლიანა!–ალშფოთებით წამოიძახე შენ და თვალებიდან მრისხანების ნაპერწკლები გადმოჰყარე.

– რა გნებავთ? –გამოგეპასუხე ამაყად.

– თქვენ გგონიათ, როგორც უნდა მოიქცეთ და რაც 'ენღა თქვათ, ყველაფერი გეპატიებათ! მაშ, იცოდეთ, რომ იმ დღეს მე პირდაპირ წავედი იმ ქალთან, რომედსაც მართლა ვუყვარვარ და რომელსაც არ აშინებს ჩემი სიახლოვე.

– სასიამოვნოა, მომილოცავს! – სასიამოვნოა თუ არა, ეს ჩემთვის სულ ერთია. მართლაც არ ეყოფილვართ ერთმანე საიყას ქმნილი, რომ ამდენ ხანს ერთმანეთი ვერ გვიცვნია. შენ გყავი ქმარი, რომელაც ბატივს სცემ და რომელიც გიყვარს და მე... ალბათ მაყ ვიჭოვი იხ“ათ 356 ბას,რომელიცტ ცრო კარგალ გაჭბიბი3? ლდა დაშ 25CV»X ”L, პშვიღი ბით ლი+ა,პახზ%ა( უდად მომექეცი, მაგრამ შენი დავიწყება მაინც არ ძალმიძს,–ამ სიტყვებით მაგიდაზე დადე წერილი, რომელიც მე გამოგიგზავნე, კედელს ზურგით მიეყრდნე და სახეში დაჟინებით ცქერა. დამიწყე.

– ეს არის სულ? კ ოკითხ,ყ სიდა რაღაც უცნაური სიცივე ვიგრძენ, რომელიც შუშასავით დაიფშვხა ჩემს სხეულში, თანდათანობით მიცურდა გულთან და «ქ გაიყინა. გაფითრებულმა წერილი ნაკუწ-ნაკუწად. ეაქციე, იატაკზე დავყარე და ფანქრით ქაღალღზე უაზროდ მივყევი სახეების ხატვას. შენ კი კვლავ მიცქერდი და, გეტყობოდა, ეძებდი ჩემხ თვალებში ცრემლს, სა.“ რკვეთილებას. : · გული მომივიდა, გაანჩხლებული ზეზე წამოვიჭერ და კარზე მიგითითე.

ნელა მოშორდი კედელს, რამდენიმე ნაბიჯი წამოღდგი და ჩემ წყინ თავდახრილი შეჩერდი. : · · – რას უდგახართ აქ? ან რას უყურებთ? ელით "ჩემს _ცრემლს, ჩემს დამცირებას? ეს არ იქნება! ხომ ხედავთ, ჩემი თვალები მშრალია, გული კი დამშვიდებული. მე სრულიად ვემორჩილები თქვენს ბრძნულ გადაწყვე- ტილებას, წაბრძანდით. : ' – უეცრად შენს თვალებში რაღაც შუქმა იელვა და მე ვერც კი მოვასწარ შემეხედა შენი სახისათვის, რომ ზურგი შემაქციე და კარი საჩქაროდ (37 გაიხურე. უაზროდ განვაგრძობდი ერთ ადგილას ყოფხას და ერთადერთი ადამიახი, რომლის სიახლოყეც ხს ფწამს ჭქინღოდა, იყო დედა, დედ.

რომლის სიყვარულში ღრმად ვიყავი დარჟწმუნებული და რომლის გარდ) მე. ყველა ცბიერად და მატყუარადღ მეჩვგნებოდა. რას არ შევწირავდ., რომ იამ წუთს საშუალება მქონთიდა თავი ხამედო ღედაჩების კალთაში დ: იქ გამომეტირა როგორც ჩემი უბედერი ახალგასრდობა, იხე. ჩენ» საყყარულის გადამწვარი ყვაყილი, რომლის ფერფლს ბედის გრიგალი მარადისობის უფსკრულისაკენ მიაქანებდა.

7 ზლაზვნით გასარა ოცმა დღემ. ამ ხნის განმავლობაში დღისით ვიჯექი მოლბერტს და ღამათ კი ვკითხულობდი წიგნებს, ამ ერთადერთ ჩემს მე.

გობრებს, რათა არ/ ერიი წამი ალას მეფიქრა ყესსე. მე გადავმალე ის ღია ბარათებს, რომლებიც სავსე იყო წარფჟერებათ. გადავმალე ის აღ.

ბომი, რომელაც მასუქე. დავწვი ის სოსეტი. რომელიც ჩემთვის დაწერე და განწირული სულისკვეთებით შე:ეცაე, შენი. ხასე სრულიად ამომე.

შალა ჩემი გულიდან და შენი სახელიც დავიყყებისათვის მიმეცა. 8: შევებრძოლ;ე, ჩემს უჩებურად აღძრულ გრძნობას და ამით შევანელე იგა, მაგრამ ვიგრძენ, რომ დავსქანცე, დავსუსტიი.

ერთ საღამოს ჩემთან შმემოვილა ჩემი კარგი მეგობარი ეიქტორი.

– აა, ვიქტორ, როგორ ზოხდა, რომ მოგაგოსდით?- მივმართე მას.

– სულ გიგონებთ, მაგრამ, როგორც ვიცი. ეს თქვენთვის სულერთი! –ახუმრა ვიქტორმა.

– კარგია, რომ ხუმრობის ხასიათზე ხარო. იქნება თქვენმა ოხუნჯ" დაშ გამართოს. - – უკაცრავად, მართალი: მხატვარი ქალი ბრძანდებათ, მაგრა ხუმარას როლს თქვენთვისაც ევერ ვაკისრებ, ასეთი რამ არ შემშვენი! გთხოვთ, კარს ნუ ხურავთ, გარეთ ერთი ყმაწვილი დგას, რომელი( მგონია, არც კი ფიქრობს შემოსვლას. თამაზ! რა მოგივიდა, კაცო, ხუთ ლიანა ასეთი სამაში ქალა შეიქნა, რომ ვერც კი გაგაბედხია ოთახი შემოსვლა.

შენ გაუბედავად მოადექი კარს და უხერსული ხაბაჯით მომიახლო; დი. · – თამაზს ხომ არ ემდურით?. შემეკითსა ვიქტორი, როცა: დაიხახ რომ გულგრილად შეგხვდი და ხმა არ გაგეცი.

– არა, არ ვემდური, მობრძანდით, ყმაწვილი, წარმოვთქვი ცივა და სკამი მოგაწოდე. ' ' მთელი საათი ვსაუბრობდი ვიქტორთან და ერთხელაც არ მომახედ! შენკენ. ვიქტორი ლაპარაკობღა პოლიტიკაზე, მხატვრობაზე, პოეზიაზ უყრო ხპირად კი მოსამსახურე ხალხის უნუგეშო მდგომარეობაზ ყოველივეზე ისეთს იუმორით მსჯელობდა, რომ მე უნებურად მეცინებ და, შეს კი ჩუმად იჯექი და ხმას არ იღებდი.

138 – არ წეიძლება ვნახო თ.ქეენი ახალი სურათი? თამაზი ამბობს, რ.

შეუდარებელია, –მითხრა ბიოლი "ს ვიქტორმა.

– სამცუხაროდ, თქვენ თხოყნას ვერ ვასრულებ: სოფყლში გადასაბლებას ვაპირებ და სურათები შეფუთული მიწყეია.

– სოფელში მიდიხართ? რა მოხდა, რომ ასე მ-.ულადნელად ეჰარ!. .– ჩემი საცხოვრებელი ბინა მუდამ სოიკ)ლი იყო. დროებით იმიტომ მივატოვე. მინდოდა მოვშორებოდი ყოველღღიურ ოჯახურ ფუსფუსს და მთლიასად მივცემოდი ჩემს საქმეს. მინდა იცოდეთ, რომ ძალიას კძაჯოფილი. ვარ. ამ თორი წლის განმავლობაში ბევრი რამ გავაკეთე, ბევრი რამ შევისწავლე, ბევრი რამ გამოვარკვიე.

– მიუხცდაყკაღ ამისა, თქვენი სული მაინც იძირება მელანქოლიურ განცდებში და თქვენი თვალები–-ღათალხულ ფერებში, – მელანქოლია ჩემი ბუხების თანდაყოლილი თვისებაა. და მეც ეგრძსობ, ვერასოდეს მოვიშორებ მას. შევეჩყიე კიღეც ჩეძს ერთგულ თანამგზაყრს.

„ა – თორმეტი საათია, ვიქტორ, წავიდეთ, ლიანას დასვენება სჭირდება, წარმოთქვი შენ და წამოდექი.

თქვენი წასვლის შემდეგ მე ერთ ხანს კიდევ ვიჯექა და სულ ვფიქრობღი, რა იყო მიზეზი შენი ჩემთან შემოსვლისა–-ცნობისმ.იყვარეობა, თუ როგორ იმოქმედა ჩემზე ჩვენმა დაშორებამ, თუ გრძნობა სინანულისა ან... სიყვარულისა. ' მეორე დღეს დაღონებული ყააბა,დი არეულ - დარეულ ნივთებს და უსიხარულო ფიქრებს თავიდან ვერ ვიშორებდი, ამ დროს. კარი გაიღო და ოთახში ჩემი ქმარი შემოვიდა. შევეგებე და, როცა შან სახი ალერსიი, თმაზე ხელი დამისვა, ცრემლი მომერია, გულზე თავი მივადე და ავტირდი, ბავშვივით ავტირდი.

– ლიანა, ჩემო პატარა მეგობარო, რა მოგივიდა, რად ტირი. ხოყ არავინ გაწყცნინა? ეგების შეურაცხგყო კიდეც, როგორ გამხდარხარ, როგორ გაცრეცილხარ? იქნება ავად იყავ და მე არ გამაგებინე? თქგი, ზემო კარგო, რა მოგივიდა, თქვი!–მეუბნებოდა ის დაყვავებით და მშ. ბლიური ალერსით, · – კარგი, არჩილ, ვიტყვი ყველაფერს, თუ არ გამიწყრები, _ .

-- არა, ბავშვო, განა გაგწყრომივარ ოდესმე? ხომ იცი, რომ ეს არ მეხერხება. · , . – ჰო, ვიცი, რომ გიყვარვარ, მანებივრებ და ყველაფერსაც მაპატიებ.

შენ კარგი ხარ, კეთილი და მეც დაუფარავად მოგიყვები ყველა – ფერს.-ამ სიტყვებით მის ფეხებთან დაბალ სკამზე ჩამოვჯექ და დაწვრილებით ვუამბე, რაც მოხდა, რაც ითქვა ჩვენს შორის, დღიდან გაცხობისა. . _ – როგორც ხედავ, არჩილ, მე მზად ვიყავ დამეტოვებინე შენ, შენ– ჩემი ასეთი დიდი და კარგი მეგობარი და მეც ვგრძნობ ჩემს დახაშა– ულს, --წარმოვთქვი ეს, დამნაშავე ბავშვივით ავხედე და შის ხელხ ალერსით ხელი დავადე.

139 არჩილი მისმენდა დიხჯად, დამშვიდებული, ჩემი ლაპარაკის დროს მის სახეზე ერთი კუნთიც კი არ შენძრეულა.

– აი, როგორი სახიფათოა შენი მიტოვება, ლიანა, რასაკვირველია.

მე. არ უნდა გისაყვედურო. მესშის რომ ჩემთან მ.» წყესილი ხარ და ეძებ ამხანაგს, ტოლს. იმ დროს, როდესაც შენზე ჯვარი დავიწერე, არცთუ ისე კარგად გიცნობდი და შენში მხოლოდ ქალს დავეძებდი, მაგრამ შემდეგ შემიყვარდი, ლიანა, შემიყვარდი და ცოლის ნაცვლად ბავშვად გადამექეცი. სამწუხაროდ, გეიან გავიგე, რომ თქვენი სოფლის. ერთი თავზე ხელაღებული ბიჭი მოტაცებას გემუქრებოდა და საშიშროების თავიდან ასაცილებლად სიხარულით შეეგებეთ ჩემL წინადადებას. % – არცთუ იმდენი სიხარული ყოფილა, არჩილ, მაგრამ როცა საქმე არჩევანზე მიდგა, იმ ბიჭს შენ გარჩიე.

_. – ჩვენ ორივენი, ასეა თუ ისე, დამნაშავენი ვართ, რომ ერთმანეთს დავუკავშირდით, მაგრამ დღეს მზადა ვარ, მარტო .მე ვზიდო ამ შეცდომის სიმძიმე და შენი ბედნიერებისათვის დაგთმო კიღეც. მაგრამ მე მხოლოდ ისეთ ვინმეს დავუთმობ შენს თავს, რომელიც მართლა ბედნიერებას მოგანიჭებს. ის კაცი კი ვერ ყოფილა ასეთი და შენც უნდა დაივიწყო. დაივიწყებ, ლიანა?-შემეკითხა არჩილი და თავზე ალერსით ხელი გადამისვა.

– დავივიწყებ უსათუოდ დავივიწყებ, მაგრამ ახლა ერთი თხოვნა უნდა შემისრულო, საღი) „ყვ უნდა ჩამოხვიდე და ჩემი ბარგით სოფელში გადამიყვანო. · – სიამოვნებით შევასრულებ ამ თხოვნას. ჩვენს დიდ სახლში შენ შემოგაქვს სიცოცხლე, სიხარული. მოუთმენლად ველოდით შენს დაბრუნე- "ბას. ახლა კი ნახვამდის, ჩემო“ბავშვო, ხვალამდის ნუ მოიწყენ. --მითხრა მან, შუბლზე მაკოცა და ოთახიდან გავიდა. ფანჯრიდან თვალი მოეკარ მას ცნს. 'რონარიკივით რომ მიჰქროდა მტერიას ყარასეც ლა გან.ვხახლეეკდ გ ცადლიია ვიგრძეხი არჩილის სიძართ. კსარსხმცნებულეს ვაყაც ძია საახლოიყე და სოფელი დამავიწყებდა ჩემს დარდს, და თუ ბედნიერებას არა, კმაყოფილებას მაინც მაგრძნობინებდა.

8 ჩემი ოთახი დაცარიელებული იყო. ბარგი შეკრული მქონდა, მეც აივანზე ვიჯექი. რომ ერთმა უცნობმა ყმაწვილმა შენი წერილი გადმომცა: მატყობინებდი, ავად იყავი. საქმე გქონდა ჩემთან და მთხოვდი, მენახე, მენახე რამდენიმე წამით მაინც. არ მჯეროდა შენი ავადმყოფობა. ვფიქრობდი, გსურდა კვლავ აგეფორიაქებინე და დაწყვეტილი ნერ- ვებით გაგესტუმრებინე სოფელში. გადავწყვიტე არ მოვსულიყაეი, წერილი ნერვიულად დავჭმუჭნე და ისევ სკამზე დავეშვი. ' – ქალბატონო, თამაზი მართლა ავად არის და თქვენს ნახვას თხოულობს, გადავცემ, რომ მობრძანდებით,–მომესმა ხმა იმ ყმაწვილის, რომელმაც წერილი გაღმომცა.

140 „მივალ და გავიგებ რა უნდა, ვოხოე, თავი დამანებოს და დამივისყოს გავიფიქრე მე, აივნის კიბე სწრაფად ჩავირბინე და რამდენიმე წამის შემდეგ შენი ოთახის კართან ვიდექი.

– რა გნებავთ, ყმაწვილო? – ვიკითხე ცივად, როცა ოთახში შემოყეღი და შენ ფეხზე დაგინახე.

– დაბრძანდით,–წარმოთქვი თითქმის ჩურჩულით და სკამი შემომთავაზე.

– მე აქ სამუსაიფოდ არ მოესულვარ. მეგონა, ავადმყოფთან მოე:- დიოდი, მაგრამ ვინაიდან ეს ასე არ არის, ჰივდივარ.

– ვერ წახვარ, სანამ არ მოისმენ ჩემ. სიტყევბს, თქვი ეს და კარის სახელურს ხელი წაატანე.

– რა გინდათ? – მინდა ვიცოდე, რატომ მიდიხარ სოფელში? – ეს ჩემი საქმეა და თქვენ არ გაქვთ ამის შეკითხვის უფლება.

– ლიანა, გთხოვ, წუ მელაპარაკები ასეთი ტონით. მე მტანჯავს ეს ცივი სახე, ეს ცივი სიტყვები. შემომხედე ,განა ის თამაზი ვარ, რაც წინათ ვიყავი.

ალმაცერად გადმოვიხედე შენკენ, მართლა გამხდარი და გაფითრებული მეჩვენე.

– რა დაგემართათ? –გკითხე და ვიგრძენ, რომ ხმა ამითრთოლდა.

– ლიანა, მე დამნაშავე ვარ და უნდა მაპატიო.

– საპატიებელი არაფერია, ჩვენ ერთმანეთს ვერ გავუგეთ და ამიტომ დაეშორდით. მე თქვენ არ გემდურით.

– ჩვენ ერთმანეთს ვერ დავშორდებით.

– ვინ მოგახსენათ? მე უკვე გადავწყვიტე ეს. – თუ მე არ შემიძლია შენი მოშორება? – მით უარესი თქვენთვის. ნუთუ არა გრძნობთ, როგორ მცირდებით? „– დაე, აგრე იყოს. ჩემთვის სიყვარული უფრო ძვირფასია, ვიდრე სიამაყე. იცოდე, რომ შენი გაცნობის შემდეგ არც ერთ ქალს არ მიუპყრია ჩემი ყურადღება და თუ წინააღმდეგში გარწმუნებდი, მხოლოდ იმიტომ, რომ მინდოდა გამომეცადე, მინდოდა გამეგო, რამდენად ძლიერი იყო შენი სიყვარული ჩემდამი. შენ კი ისეთი დამშვიდებული სახით მოისმინე ყველაფერი, წერილი დახიე, ხატვას ხელი მიჰყავი და სრულიად აუღელვებლად, კარზე მიმითითე.

– მაშ, რა გნებავთ? ისტერიკა. ცრემლები? არავითარი უფლება არ მქონდა დამეჭირეთ, როდესაც გამოთქვით წასვლის სურვილი. მე ამაყი ვარ და ჩემს ერთადერთ სიმდიდრეს ვერავინ და ვერაფერი ეერ მომტაცებს.

– ჰო, მე ვიცი, რომ ამ სიამაყეს თამაზის სიცოცხლესაც კი შესწირავ.

ამაში დავრწმუნდი იმ დღეს, როცა შენი ოთახიდან გამოვედი. მე შენ არ გიყვარვარ.

– არ დავიწყებ იმის მტკიცებას, რომ მიყვარდი ან მიყვარხარ, მაგრამ რამდენად ლამაზია ასეთი საქციელი, ეს თვითონ განსაჯე. მშვიღობით.

141 –. საით? ჯერ უნდა მითხრა, რომ ყველაფერი მაპატიე, როს ატ ასევ ჩემი იქნები, -- დერ ადრეა ამახე ლაპარაკი.

– ცოტა ხანი დარჩა, ეს დროც გაივლის და შემდეგ შემთან იქნება, ს'ეელ ჩემთან, ხომ, ლიანა? – წარმოვთქვი ეს და ხელდე ისე მაგრად მიმიჭირე, რომ ტკივილებისაგან დავიკვნესე.

– გამიშვი, თამაზ, ხელი მეტკინა.

– მე ასე მსურს.–წამოიძმახე უეცრად და ჩემს მაჯას დახსედი.

– შენ მე სათუთად არ მეპყრობი, უხეში ხარ, გიჟი.

– ყეელაფერი ეს იმიტომ ხდება, რომ მიყვარხარ, მიყყარხარ ლა ეს სიყვარული ჭკუას მაკარგვინებს. ხან საშინელი სურვილი შეძიპერობ!.

რომ დაგამსხვრიო, გაგანადგერო და მთელი შენი არსება ჩემსას შევუ:,რთო, ჩემს სულს გადავაქსოვო. მითხარი, ლიანა, ერთხელ მაინც მითხარი, რომ გიყვარვარ, რომ შენც გინდა ჩემი იყო,-–წარმოთქვი ეს და თავი ჩემს კალთაზე დაღე. , ა · _ წინდაწინ ვერაფერს შეგპირდები, თამაზ, ხშირად წლი აბიოი ნაკეთებ და ნაშენებ საქმეს ერთი დღე ანგრევს და ანადგურებს. ვინ იცის, რა მოხდება ამ ხნის განმავლობაში. · – ის რომ ჩვენი განშორება შეუძლებელი გახდება. ახლა კი მოძშიალერსე, ლიაჩა, მომიალერსე და მაგრძნობინე, რომ შენც გიყვარვარ.

მალე სოფელში წახვალ და ვინ იცის, როდის დაბრუნდები.

– მე იქ შენზე ვიფიქრებ, უფრო კარგი და უფრო ჭკვიანი თუ იქნები,– წარმოთქვი და ფრთხილად მივუალერსე შენს ფერმკრთალ სახეს და შავ აწეწილ თმას.

– ოო, ძვირფასო, ეს პატარა, სათუთი ხელი მწეავს, მაწამებს, მაგრამ ამ წამებაში იმდენი სილამაზე, იმდენი ნეტარებაა, ლიანა... ლიანა...

ლიანა... წადი ახლა, მომშორდი, თუ არ გინდა განმეორდეს... არა, მართლა, ცუდად არ მოგექცევი, თავს დავიჭერ, მოდი აქ,ახლო, რომ გულთან გიგრძნო, აი, ასე... ჩემო... ჩემო... ჩემო... აჰ, შენ მომკლავ მე, ლიანა,– გიჟივით წამოიძახე ეს სიტყვები, ბურთივით ამიცაცე, ლოგინზე უხეშად დამაგდე და გახურებული ტუჩებით ჩემს სახეს დასწვდი. ინსტიქტურად ხელი დავატანე იმ დიდყდიან წიგნს, რომელიც იქვე ლოგინზე იდო და აჩგარიშმიუცემლად სახეში გესროლე. შენ დაბარბაცდი, მე კი, აღშფოთკბულმა, კარი გავაღე და შეურაცხყოფილი გრძნობით სახლისაკენ გამოვეშურე.

– სად იყავ, ლიანა, ასე ადრე? – შემეკითხა არჩილი, როცა აივანზე ავეღდი. –· წიგჩები მივიტანე სამკითხველოში,–მივუგე მე და საჩქაროდ ზერგ» შევაქციე, რათა ჩემს სახეზე არაფერი ამოეკითხა. .

რამდენიმე წამის შემდეგ ეტლში ვისხედით და სოფლისაკენ მივემგზავრებოდით. ეტლის სავარძელს მიყრდნობილი, მოწყენილი შევყურებდი შიშველ ხის რტოებს და მიწაზე დაზლვავებულ ყვითელსა და გადამჭკნარ ფოთლებს.

142 – რად მიხუმღი, ლიახა? ა კი გიიაროღა სოდ; ხლში წამოსვლა! –მსათხა- რა ბოლოს არჩალამ, ა.

– ცატა ხანს უნდა მას პატაი ასერა სიხუმე. ეს წუთებიც გაივდლეი!.

და მე ჩემი ჩვეულებრივია ხმაულით გავართობ ჩ; ემს მეგობარს.

– მე ჩემზე არ ეგზრუხავ, შენ მებრალ; ბი, დატექსული ბავშვიუით დაღვრემილხარ კუთხეში და ხეედა შემოგწზლია. ხომ არ გკნანება ქალაქის დატო; ვება? – არა, არჩილ, მე არავი, დატა გება არ მეწანება და ძალიან კმაყოღილი ვარ, რომ ჩემს სოფელ. გუბრუნდები. აგერ ისიც, –წარ- მოვთქვი და ხელი V«ნ გავიწოდე. ზევით, L- ულ ხევით, მაის სხივებში ღაფერალი მოჩანდა ჩეენი ეხო, სახლის გალშ; )მო ჩამს არაცუებულა ღეკორატაული L,; ყბი თ. ათქოს ღიმილით მეპატიჟებოდნეუვ. ჩებს თვალ. 'ებშა. ჩამძოწოლილს ნაღველი თანდათას შეთი ელყკა და რ. აცა გად. ავხეი»ე ვერც ხლის ზოლივგაიი გადიშულ მღან არეს, მორს, ჰორი ხონტთას მიყლეარე რღვას, გურია - აყარის მთებს, დაბლუაბში მოფანტულ სოფლებსა, «ცხ; ტით გულში ჩავიკ არ, ოცჩებით ყემოვესვიე ამ ბუნებას და იი «ყლე აოსვიდე, სულიერი შყუდროე- ბა დამიბრუნა. ამიერი; კან იხ უნდა ყა სფფალიყო მეგობარი..

9 გურია - აჯარის მთებმა მხრებიდან ჩამოიხსნა გამჭეირვალე თოვლის მოსასხამი და აპრილმა ზურმუხტისფერი ქათიბი გაღააცეა ტამთრისაგას გამარცულ ხეებს. მერცხლები ისევ დაუბრუსდნ; სნ სამშობლოს და რამდენიმე მათგანი მხიარული ჯიკყიკით შეძოერტყა ჩვენს მაღალ სახლს.

იები აყვავდნენ, ჩიტები ახმაურდნენ და გა 'ხაფხულის შუქმა მთელი გარემო გადაირბისა. გამოვფხიზლდი მეც, გულში დაგუბებული ნაღველი თანდათანობით გავაბნიე მინღვრის ყვავილებში და მაღალი მთიდას წამოქროლილ ნიაავს მიიარულად. გამოყესაუბრე.

საცალფეხო ბილიკს დავადექ, ბაღში შევედი და -წვანე ბალახში მხართეძოზე წამოწილილმა ცქერა დავუწყე ალისკრად აფერადებუ:ლ ჰორიზონტს. ნისლიკით აცურდა წარსულ მოგონებათა სურათები და “მ სურათებში ყველაზე მეტად შენი სახე კრთოდა, ყველაზე მეტცად ზენი საიხე მიზიდავდა. შევკრთი, ჩემი მხიარულება ერთბაშად გაქრა, თვალი დავხუჭე და თავით იდა. აყვს დავყყრდნე. ხუთი თვე გავიდა. რაც აღარ მიხახავხარ, სუთი თვე გავიდა, რაც არაფერი მომიწერია ე ცნთვის. უპასუხოდ დავტოვე ის პატარა ბარათიც კი, რ“ იმელშააც ისე მხურვალე ედ მეძახდა: მოდი, მე უშესოდ ვკვღლებიო. მე დავზიე ის ქალალდია და ნაჯლეოთები ქარიშხალს გავატანე. მაგრამ სი: ოყვები, სიტყვები კი დარჩნენ ჩემთან და მეც ვერ შევიძელ მათი თავიდაა მოშორება. შეუსვენებლივ ვმ“ ვშაობდი და გარეგნულად სრულიად დაყმშვიღებული ვიყავი, მაგრამ ჩემს გულ ოში მაახც არ ქრებოდა ის კოცონი, რომელიც შეს დაანთე. შე ვღუმდი. ლა ამ დუმილით ვაწამებდი ჩემს სულს, ძე გტოვებდი შენ, მაგრამ ამავყ დროს I4ა ვგრძსობლი, ეს სიყვარული არ ღამტოვებდა ღა ჩემთასა ივლიდა, სულ ჩემთან. · – რაზე ოცნებობ, ლიანა? შემომესმა, ჩემი ემრის ხმა. რომელიც ბალში შემოსულიყო და მეომსხევლად თავზე ფამომღგომოდა, – მე აღარ ვოცნებობ, ააჩილ, მე მხოლოდ ვფიქრობ, – რაზე, ბავშვო? = ყველაფერზე, არჩილ, ყეელაფერრე. ვყიქრობ. აი, იმ ლურჯად მოკრიალებულ ზეცაზე, რომელსაც. ისე მაგრაღ მიუკერია თავისი კარი, რომ დღემდის ვერავის შეუღია. ვფიქრობ. სიკვდილ - სიცოცხლეზე, მარადისობაზე და... რა ვიცი რაზე...

მე ვიცი, რომ შენ კიდევ სფაქრობ რაღაცაზე, თუ... ვიღაცაზე.

გგონია დამიმალავ რამეს? ამ ბოლო დროს აღარ ხარ, ხემთან გულახდილი, ლიანა, და მეც არ ვიცი როდის აქეთ დავკარგე შენი ნდობა. მეგონა კი, რომ მეგობრები ვიყავით. : – შენ ხარ ჩემი მეგობარი, არჩილ“ ჩემი ერთადერთი ძვირფასი შეგობარი, .

– მაშ, მითხარი, ვისი იყო ის პაწია ბარათი, ამას წინათ რომ მიიღე უა ისეთი გაფითრებული სარით დახაე. : – თამაზის.

– რას გწერდა? – მთხოვდა ჩასვლას, ნახვას.

– და შენ არ შეუსრულე ეს თხოენა? – მას შემდეგ ერთი თვე გავიდა და არ წავსულვარ, ჩანს, არა მსურს მისი ნახვა. ' – ლიანა, იქნება იმ კაცს გულწრფელად უყვარხარ... თუ ასეა, მე არ მინდა თქვენ შორის ჩავდგე და ორი ადამიანის უბედურებას ვუყურო. დაე.

მარტო მე ვიტანჯო. ამ ტანჯვას შენი ბედნიერება შეამსუბუქებს. თქვენ ახალგაზრდები ხართ და სრული უფლება გაქვთ სიცოცხლის, სიყვარულის, ბედნიერების. · – შენ ნაზი და მაღალი სული გაქვს, არჩილ! – მაგრამ მარტო ეს ვერ დააკმაყოფილებს ახალგაზრდა ქალს. ჩემდამი პატივისცემას ან სიბრალულს პარად ბედნიერებას ნუ შესწირავ, მე მიცხოვრია, ბრძოლის ქარცეცხლში გამივლია და „ცხოვრების ყოველგვარ ცვალებადობას ავიტან.

ამ სიტყვებით უბის ჯიბიდან პაწია ვარდისფერი კონვერტი ამოიღო და ხელში ჩამიდო. ' '. – რა არის ეს? – წერილი, რომელიც დღეს ერთმა კაცმა გადმომცა. უთუოდ ესეც ზურაბიძის იქნება. მისია ეს, ლიანა? = მისია,–ძლივს წარმოვთქვი და ვიგრძენი, გავწითლდი.

– გულდასმით წაიკითხე და ჩემთან შემოდი,-მითხრა მან, შებრ-ენდა და ბაღიდან ნელი ნაბიჯით გავიდა. მე დაურჩი იმ წერილით ხელმა.

რომლის უბრალო სიახლოვეც კა მათრთოლებდა, და გამოურკვეველ ბურანში მყოფი თავს ვგრძნობდი, მიზეზი კი ვერაფრით ვერ დამეძლია.

I44 კონვერტი გავხსენი და წერილის კითხვა დავიწყე: „ს... და შენ წახველ აღშფოთებული, წახველ ჩქარი ნაბიჯით. ერთხელაც არ მაოგიხედავს. გამოვედი გარეთ, დიდხანს გიცქირე. რა იქნება, რომ აღარ დაბრუნდეს? – გამიელვა თავში. „შენ მე სათუთად არ მეპყრობი, უხეში ხარ, გიჟი,“ –მომაგონღა შენი სიტყვები, ნუთუ მართლა ასეთი ვარ? სადა ხარ, სად? სული მეხუთება, მომწყინდა, მომბეზრდა, დამეკარგა სულიერი სიმშვიდე, წავიდა, გაქრა. ასე მგონია, ჩემმა სიცოცხლემ აზრი დაჰკარგა. თითქოს მომწყდა გული და გადაეშვა საღღაც, დაუსრულებელ სივრცეში.

მომწყინდა აქ ხეტიალი, ან შენი სიტყვით რომ ეთქვა, „რატუნი", და მეც ამ დღეებში მივემგზავრები შორს, შორს, ძალიან შორს, ხლვის გაღმა. ჩემი მგზავრობა საიდუმლოებით არის მოცული, ისეთი საიდუმლოებით არის მოცული, ისეთი საიდუმლოებით, რომ ვერც შენ გაგიმხელ, მინდოდა კი წასვლამდე უკანასკნელად მენახე.

ხომ ხედავ, ეს სამარისებური სიჩუმე პირველმა დავარღვიე და დავარღვიე ორჯერ. აქედან შესაფერისი დასკვნა შეგიძლია გამოიტანო.

შენმა სიჩუმემ დაამარცხა ჩემი თავმოყვარეობა და შენი სიამაყეც სრულიად დაკმაყოფილებულია. მაშ, მოდი, ძვირფასო, მოდი და მომეც იმის საშუალება, რომ ერთხელ კიდევ გნახო, ერთხელ კიდევ მოვისმინო შენი ხმა და შენი სახე გულში აღბეჭდილი წავიღო თან.

ნახვამდის, ჩემო... ჩემო ერთადერთო ძვირფასო, საყვარელო არსებავ.

ნახვამდის, ჩემო ლიანა, თამაზ.“ ; წავიკითხე. ხელები მოწყვეტილად ჩამომცვივდა და ფიქრმა, ტყვიასა« ვით მძიმე ფიქრმა, თავი ძირს დამახრევინა.

უეცრად ჩემი სახელი მომესმა.

ჩემ წის ისევ არჩილი იდგა. · – შეიძლება გავიგო წერილის შინაარსი? რილი უხმოდ მას გადავეცი. , წერილ აპირებ ახლა? შენ წახვალ იქ, იმ... კაცთან? –იკითხა მან წერილის წაკითხვის შემდეგ და სახეზე გამოუთქმელი მწუხარება გამოეხატა.

– ის მიდის სადღაც, მიდის შორეულ ქვეყანაში და მეც ა არ შევუსრულო უკანასკნელი თხოვნა,–წარმოვთქვი და უაზროდ გლედ. “წავუწყე: – როდის წახვალ? – ხვალ დილით, საფოსტო ეტლი გამოივლის და არაფერი გექნება საწინააღმდეგო, არჩილ? -შევეკითხ ნაზი, ბავშვური ალერსით ხელი დავადე. .

– არაფერი, ჩემო კარგო, არაფერი, ოღონდ ადვილად ნურავის ენდობი,-–მომიგო მან და საჩქაროდ შებრუნდა.

რ შემიძლია ბალახებს გავყვები, შენ ხომ ე. და მის ხელს 10. ს. მგელაძე 145 10 აპრილის შუა რიცხვებია. ადიდებული მდინარე ხმაურით მიჰქრის.

დასავლეთისაკენ გადახრილი მზე ნელა მიცურავს ცის კაბადონზე, ცეცხლით სწვავს მრავალფერად გაშლილ ერისიონს. წითელი სხივების კონები ტალღებად ეღვრება სამრეკლოს გუმბათს და მის თავზე ამართულ ჯვარცმას ყვითლად აელვარებს. ტაძრის ეზოში მარმარილოს ძეგლის დაბალ საფეხურზე ვზივარ. შენც იქვე, მიწაზე ჩამოწოლილი, დაფიქრებული გაჰყურებ ჩამავალ მზეს. ორივენი ვდუმდით და ამ დუმილში იმდენ განცდას და შინაარსს ვგრძნობდით, რომ არც ერთ ჩვენგანს არ უნდოდა დაერღვია ეს მყუდროება. მთიდან წამოსული ნისლი ბხელ მანტიად დაეფინა სასაფლაოს ძეგლებს და შემაჟრჟოლა. შენ იგრძენ, შემობრუნდი, პალტო მზრუნველობით მომახვიე და ჩემი ხელი გულში ჩაიკარ.

– არაფერს იტყვი, თამაზ? – მინდა გისაყვედურო, ლიანა, მინდა გკითხო, რად დამტოვე, რად? – შენ იცი, რად დაგტოვე, თამაზ.

– საშიშარი და უცნაური ქალი ყოფილხარ, თუ ერთ უბრალო ალერსს არ აპატიებ საყვარელ ადამიანს და თვეობით სადღაც გადაიკარგები.

– ის უბრალო ალერსი არ ყოფილა. ის ძალდატანება იყო.

– მე არ ვარ დამნაშავე, თუ ცუდად მოვიქეცი და ვერ მოვერიე ჩემში ; აღძრულ ვნებას. რა ვუყო, ასეთია მამაკაცის ბუნება.

ჭ – უკეთესია იტყოდე: „უპატიოსნო მამაკაცის ბუნება.“ – ნუ შეურაცხმყოფ, ლიანა, თუ ვინმეა პატიოსანი, ერთი მათგანი მეცა ვარ.

– მე ვიცნობ ისეთ მამაკაცს, რომელიც თვეობით ცხოვრობდა თავისი ახლად ჯვარდაწერილი ცოლის ოთახში და ერთხელაც არ მიახლოებია მის სარეცელს.

– რა იყო ამის მიზეზი? – ქალის ახალგაზრდობა და შიში იმ კაცის წინაშე, რომელსაც მშობლებმა მიათხოვეს.

– რა მოხდა შემდეგ? – იმ კაცმა თავისი კეთილშობილური ქცევით და დამოკიდებულებით მიიპყრო ცოლის ყურადღება და ქალმაც შეითვისა ის.

– და ეს კაცი იცდიდა რამდენიმე თვე მხოლოდ იმისათვის. რომ მოეგო გული ჯვარდაწერილი ცოლისა? – სახ! I) მააარია, ასეთი მამაკაცები არ არსებობენ.

– ის კაცი ჩემი ქმარია, თამაზ.

– გაყინული ყოფილა ის შენი ქმარი, თუ ეს ამბავი მართალია.

– როგორც გინდა იფიქრე, მაგრამ არჩილის სულიერ სიფაქიზეში ეჭვის შეტანა შეუძლებელია.

– იმდენად ხარ აღტაცებული მაგ კაცით, რომ დარწმუნებული ვარ, არასოდეს დაივიწყებ. მინდა ვიკითხო, თუ შენ მას პატივს სცემ, თუ შენ 146 ის გიყვარს, თუ ის შეჩი მეგობარია, მაშინ... მაშიი ქან, ან რა ვარ ძე შენთვის.

– ჩემი ნახევარი. ჩემი სულისა და გულის ნაგლეჯი, აი, ვაჩა ხარ შეხ.

თამახ.

– ლიასა, ლიანა, გაიმეორე კიდევ ეს სიტყვები, კიდევ გაიშეორე ეს სიტყვები, ლიანა.

– განმეორება არ მიყვარს და ამისათვის გაღავღლივარ სხვა უგრო სერიოზულ საკითხხე. შეხ მწერდი, რომ მიდიოდი შორს, ძლიერ შორს,: ზღვის გაღმა და ახლა მეუბნები, ეს განზრახვა გადადებულია». რას ხამ - ნავს ეს? ს შველაფრის (იქმა არ შემიძლია, ამის უფლება არა მაქეს. მაგრაძ ის კი ნამდვილია, რომ განზრახული საქმე ჩაიშალა.

– რასაც, ალბათ, სიხარულით შეეგებე.

– მე სრული ბედნიერი ვარ შენთან ლიანა,– წარმოთქვი ღა ჩემს ჩამოშლილ თმას ალერსი დაუწყე. ' _ მოზღვავებული ღრუბლები შეთხელდა, გაიფანტა, ზანტაღ ამოცურღა მთვარე, მკრთალად გაანათა გარემო. მდინარე ჩვეულ; )ბრივი ხმაურით მიჰქროდა. წყლის პირას დარგ- ული, თავდახრილი ძეყხ; ქტი, სიავით მემხე. მარეი უე1თა. რალი აც." –. დეკაილის, !- სემი უ, ..” საიარკეხა დუმდნეს, ძველი ძეგლები, ყაშლალი წარწერებით ადუმალ ქსელში გახგკაულნი, ცივად გამოიყურებოდნენ” და ჩვენ კვლავ ეისხედით იქ, იქ, იმ მკვდართა სამეფოში და ვოცნებობდით სიცოცხლეზე, სიყვარულსა და ბედნიერებაზე.

I1 აგარაკი სავსეა ხალხით, უსაქმო ხალხით, თეატრის კედლებზე ყოველდღიურად იცვლება აფიშები.

მხაარული საღამო.

ახალი პიესა. დისპუტი. დიდი სეირნობა...

ხალხიც აწყდება გასართობებს და ერთადერთი მათი საზრუნავი მხიარულება და დროსტარებაა.

განზე ვუდგავარ ყველას და ყველაფერს. მარტო ვარ.

მაგრამ მაქვს ჩემი საქმე, ჩემი საყვარელი ადგილები და ყველაფერი ეს ჩემთვის უფრო საინტერესოა, გიდრე ჭრელი ხალხი ღა აგარაკის იაფფასიანი წარმოდგენა.

მხიბლავს ბუნების დიადი მშვენიერება, დროს მოსაკლავად კი მუდამ თან დამაქვს წიგნები, რვეულები და ფანქარი. მოწყენილი არა ვარ, ან უკეთ რომ ვთქვა, მისთვის არა მცალია.

რამდენჯერ შეუჩივლიათ ჩემთვის: რა მოწყენაა, ვინმე მაინც მ.ვადოდეს, ბანქო ან ნარდი ვითამაშოთო... გამკვირვებია.

147 ნუთუ არა სჯობს უცქირო ათასჯერ განცდილ და განჭვრეტილ ა.

ბას, ვიდრე დაკარგო «რო“" ქაღალდის თამაშში, ან ნარდის ქვები! უაზრო გადასმა - გაღძოსმაში? მე ზევით ვეშურები, ზევათ, სულ ზევით. არ იფიქროთ, ეს გზა ადვილად ასავლელი იყოს. არ იფიქროთ, იმის გადალახვა დაულლელად და უმსხვერპლოდ შეიძლებოდეს.

ბევრი ოფლი დაღვრილა ამ გზაზე, ბევრი კაცი წაქცეულა, მაგრამ რჩეულებს მაინც მიუღწევიათ მწვერვალამდე. მაინც მიუღწევიათ იმ ადგილამდე, სადაც მხოლოდ სიწმინდეა. სადაც მხოლოდ სილამაზე და მშვენიერებაა.

დიახ, მე ვეშურები ზევით და არავის ვაძლევ იმის ნებას, რომ ხელი შეუშალოს ჩემს სვლას.

მე არა მსურს დავიხრჩვე იმ წუმპეში, სადაც არა ერთი და ორი ჩამხრჩვალა და მოვდივარ აქ, აქ, ამ ბუნების წიაღში.

მხიარულად მხვდებიან მდინარეები, ნაკადულები, ყვავილები; აგერ ველურ გვირილას ისე კოხტად აულღია თავი, რომ იძულებულს მხდის მისი სილამაზე ქაღალდზე გადავილო. აგერ "სოღდას ხავერდოვანი ფურცლები და ტვიას აშოლტილი ტანი უალერსებს თვალებს.

მაგრამ ყველაზე ლამაზი კი აქ ეს ამაყად ასიდული მთების, აფერადებული ველ - მინდვრები, აქა –- იქ გაფანტული ცხვრის ფარა და ჭაბუკი მწყემსია მე ვიცნობდი მის მამას. ჩვენი ოჯახის კარგი. მეგობარი იყო, ხშირად მიუპატიჟებივართ კარავში და სულუგუნებით, მაწვნით და მსუქანი ცხვრის დუმით გაგვმასპინძლებია. ამ რამდენიმე წლის წინათ უეცრად გარდაიცვალა და მისი უფროსი ვაჟი, რომელმაც იმ წელს გიმნაზია დაასრულა, იძულებული შეიქნა უმაღლესი სასწავლებლისათვის თავი დაენებებინა,ა უწლოვანო ძმებისათვის და უპატრონოდ მიტოვებულ საქონლისათვის მიეხედა. მეტად მძიმე იყო მიზეზი, რომ მის ხელში ისე ტიროდა სალამური, ისე მწვავედ ტიროდა, რომ მე უცრემლოდ არ შემეძლო მომესმინა მისთვის. ხშირად ვხვდებოდი მას მთებში სიარულის დროს. მზისაგან გარუჯულ სახეს ოდნავი სიწითლე აჰკრავდა, ზრდიითი ად მომესალმებოდა და თავდახრილი, ჩქარი ნაბიჯით გამივლიდა ინ.

– გერა'–დავუძახე ერთხელ, როცა მუშაობის დროს მოულოდნელად თავს წამომადგა და მოსალმების შემდეგ ჩვეულებრივად გზა განაგრძო.

– რას მიბრძანებთ, ქალბატონო.

– ქალბატონო? თითქოს ჩემი სახელი არ იცოდეთ! – სხვაგვარად არ მეხერხება., – თქვენ გეხერხებოდათ ეს „ამ რამდენიმე წლის. წინათ. საერთოდ მინდა გისაყვედუროთ, წინათ წიგნებისათვის მაინც. მომაკითხავდით ხოლმე. ახლა არც ამისათვის მოდიხართ, რატომ? ხომ არ“ „მემდურით? – აბა, რაზე იფიქრეთ ეს? ქალბ...

148 – კიდევ ეს სიტყვა თქვენ, მგონი, დაგავიწყდათ ჩემი სახელი.

მოგაგონოთ? – მე თქვენ არ გემდურით...- ლიანა,–-წარმოთქვა მან ჩაწყვეტილი ხმით და სახე გვერდზე მიიბრუნა.

მისმა ასეთმა უცნაურმა ქცევამ ჩემში ეჭვი აღძრა და იმ მხრიდან დავუდექი, საითაც სახე ჰქონდა მიქცეული.

შევკრთი, გავფითრდი.

მის თვალებში ცრემლი კრთოდა.

– გერა, რა არის ეს?–ვკითხე გაოცებით.

– სისუსტე რომელსაც არასოდეს ვაპატიებ ჩემს თავს, ბოდიშს ვიხდი, ხელი შეგიშალეთ. მშვიდობით ბრძანდებოდეთ.

არეული ნაბიჯით წავიდა, მიუახლოვდა კარავს. ყმაწვილებს რაღაცა შეეკითხა და იქვე, ნაძვ - ფიჭვნარის ტყეში მიიმალა.

საბრალო ბავშვი“ აი, თურმე რა ყოფილა მიზეზი მისი ასეთი დაშორების, რა ყოფილა მიზეზი მისი ასეთი უცხოობის.

ვინ არის დამნაშავე იმ ტრაგიკული შემთხვევების, რომელიც არა–- ერთხელ მომხდარა ცხოვრების სინამდვილეში? ადამიანის სუსტი ბუნება ვერ უძლებს სტიქიურად მოვარდნილ გრძნობათა ნიაღვარს. ის ტყღება და სასტიკი ბედისწერაც ფხიზლად დარაჯობს ასეთ სიცოცხლეს და მის შთასანთქავად უფსკრულებს აღრმავებს. საჭიროა ძლიერი პიროვნება, ფოლადის ნერვებით და მაგარი გულით, რომ გადაიტანოს უეცრად ამოჭრილი ქარტეხილი განიავებული გრძნობისა და დაღუპული განცდების დაღუპული ყვავილები, ჩუმად და უხმაუროდ ჩაჰკეტოს მოგონებათა, სალაროში, მაგრამ ბევრია ასეთი ვინმე ამქვეყნად? ცხოვრება რთულია, ადამიანის განცდა კი უცნაური და მრავალნაირი.

გავიფიქრე ეს და ვიგრძენ, რომ ჩემში უეცრად გაიღვიძა ხელოვანმა.

თვალი მომტაცა დასავლეთისაკენ გადახრილმა მზემ. ის თითქო ცოცხალი ძარლვებით თრთოდა და ტოკავდა დაზღვავებბული ღრუბლების ტალღებში და მოვარაყებული ვერცხლის თაღები საოცნებო გვირგვინად ედგმებოდა მოალერსე ნიავისაგან დაქანცულ მთებს.

გაღმა, აზურმუხტებულ მაღლობზე, ზანტად მიმოდიოდნენ მაძღარი ცხვრები „უზარმაზარი მურა ძაღლები ჩამოძონძილი ბალნებით, ბრაზიანი ღრენით ემუქრებოდნენ როგორც ტყეში მიმალულ ნადირს, ისე, ცოტა თუ ბევრად საეჭვო ადამიანებს, და ნაძვის ძირას წაწოლილი გერა თავისებური სევდით, ჩვეულებრივად ატირებდა პაწია სალამურს. | საჩქაროდ გავხსენი საღებავებით სავსე ყუთი და იქვე გაკრულ ტილოზე რამდენიმე ხაზი უაზროდლდ გავავლე. ორი საათის შემდეგ წემს ნამუშევარს დავხედე დავინახე ზემოთ აღწერილი სურათი; მეც კმაყოფილების ღიმილით დავყურებდი მას.

დიახ, იმ წუთს მე ვგრძნობდი ჩემს სიდიადეს და ლამაზი სახეების შექმნაში თვით ბუნებას ვეჯიბრებოდი. , 149 12 ის იყო დავუახლოვდი ტყეს, რომ წინ შენ შემ; )ფეთე.

-- სად გადაიკარგე?–წარმოთქვი ცუდად დაფარული გამწყრალი კილოთი.

– რა შენი საქმეა? დავდივარ იქ, სადღაც მესიამოვნება.

– შენი ოთახის კარი მთელი დღე გამოკეტილია. აიკიდებ ყუთს ღა მარტოკა დასეირნობ აშ უდაბვრ მთებში. ეს არ შეიძლება.

– მბრძანებლობაც დაიწყე? ამის უფლება, მე მგონია, არ მომიცია.

– ეს მსრუნველობაა და არა მბრძანებლობა, – გამათავისუფლეოთ ასეთი მზრუნველობისაგან. მე ვიცი, რასაც ჩავდივარ.

– შენ თითქოს გამირბიხარ, თითქოს მემალები. მე ეს მწყინს.

– ხომ იცი, აქ უსაქმოდ არა ვარ. აღმაფრენა ჭირვეულ ბავშვსა ჰგავს. ისეთ დროს აგეკვიატება, როცა არც მოელი, შემოქმედების წუთებში შეუძლებელია იმაზე ფიქრი, რომ სადღაც ვიღაც არსებობს. ეს არ უნდა. გწყინდეს. ე ვისურვებღი, რომ საყვარელ ქალს ჩემთვის დაევიწყა არამცთუ ხელოვნება, თავისი საკუთარი თავიც კი. მე მუდამ ეჭვში ვარ, მუღამ რჩევაში. მე შენი არაფერი მჯერა.

– აგრე: სჯობია. ქალს ძხოლოდ მანამდის აქვს ფასი მამაკაცის თვალში, სანამდის დაეჭვებულია მის სიყვარულში, მაგრამ საკმარისია მიიღოს საამისო რწმენა, რომ გაცივდეს და ისევ დაიწყოს ლტოლვა, შეუცნობელისა და მიუწვდომელისაკენ.

– ეს შენი ფილოსოფიაა, რომელსაც სრულიად არ ვეთანხმები.

– საჩოგადოდ, ჩვენ არც ვერაფერში ვერ ვეთანხმებით ერთმანეთს, როგორ მოგწონს ეს? – სამწუხაროდ, ჩვენ არც გარდაქმნა შეგვიძლია ერთმანეთის და არც დათმობა გვეხერხება. მე არ ვიცი სანამდის მიგვიყვანს ეს შეურიგებელი წინააღმდეგობა.

– ვუყუროთ, დრო კიდევ ბევრია. – ვუყუროთ, თითქოს ადვილი იყოს ეს. შეიძლება გავხსნა ყუთი? შენ მუშაობდი ამ კვირაში. ახალი პეიზაჟი.. კარგია.. დიდებულია, მაგრამ ვინ არის ეს ბიჭი? ალბათ, ეს იყო მიზეზი შენი განდეგილობისა. ' – თამას თქვენი სითამამე თავხედობამღდის მიდის. მე ამას არ გაპატიებთ.

– თქვენობითაც მომმაროავთ? მე ვიხუმრე, კარგი, ნუღარ მიწყრები.

რაც არ უნდა გითხრა, შეს მაინც ჯიუტი გოგონა ხარ, ჩემი ჟინიანი, თავნება ბავშვი.–ამ სიტყვებით ჩემს მხრებს ისე მხურვალედ მოეკარ, რომ ავენთუე.

– დაიხარე, თვალებში ღრმად ჩამხედე და ვედრებით მიმაბრუნე იმ მხარისაკენ, საიდანაც მოჩანდა შენი ოთახის ღია ფანჯრები. უარის 150 ნიშნად თავი გავაქნიე. ხელი გამომაცალე და უსიტყვოდ ზურგი შეგაქციე. – არა?..–იიკითხე ოდნავ გასაგონი ხმით.

– არა. მე არ მინდა ისევ წავიჩხუბოთ. | შებრუნდი, საჩქაროდ აიარე მაღალი ფერღობები და ვლდის თავზე აგორებულ, დიდ პიტალო ქვაზე ჩამოჯექი. მე კი შევყევი საცალფეხო ბილიკს ფიჭვნარის ტყეში და ყვავილების ლამაზი თაიგული შევკონე.

შენ ისევ გაბუტული იჯექი ღა ჟურნალს ჩასცქეროდი, როცა მოგიანხლოვდი და ყვავილების კონა სახეზე ოდნავ შეგაზე.

„. - სრულებით არა ვარ ხუმრობის ხასიათზე, გთხოვ, თავი დამაებო.

– ნუ მიჯავრდები, თორემ ავტირდები...

– ატირდი, მე ჯერ არ მინახავს შენი ცრემლი და საინტერესოა, როგორ ტირი, წარმოთქვი ეს და შენს სახეს რაღაც ბოროტი გამომეტყველება მიეცა. – მე ვეღარ ვცნობ ჩემს თამაზს, კარგსა ღა ჭკვიან თამაზს, რა მოგდის? – არაფერი არ მომდის, –უკმაყოფილოლღ ჩაილაპარაკე, ჟურნალს ფურცვლა დაუწყე და ერთ გვერდზე ხანგრძლივად შეჩერდი.

– აა, შენი ახალი ჩაწარმოები დაუბეჭდიათ. უვჭეელად წავიკითხავ, ახლა კი შევრიგლეთ, თამაზ. შეხედე, აი, ამ ყეავილს. დაქანებულ ნაპრალებში ამაყად აშოლტილი ვიპოვე და ერთადერთი ადამიახი შენა ხარ, რომლისთვისაც ვიმეტებ. გრძელი ყლორტები -საოცხებოდღ ღაფჟარულა მწვანე ფურცლებით და პაწია ცისფერი აბრეშუმა! ნაგლეჯები, დაქუფრული ხალებით, ლამაზად შეჭრელებულა. ჭეშმარიტაღ დიღი ხელოვანია ის მხატვარი რომელიც ამდენ ახალ -ახალ საქმეებს ქმხის და ბუნებასაც ასე მომხიბლავად აფერადებს.

– რომელ მხატვარზე ლაპარაკობ? – იკითხე შენ. .

– იმ მხატვარზე,-–მოგიგე დღა ხელი ცისკენ გავიწოღე.

– ნუთუ მართლა ამდენად ბავშვი ხარ, რომ გჯერა ეს ზღაპარი? ცას იქით არავითარი სიცოცხლე და არავითარი მხატვარი არ არსებობს. იქ სრული სიბნელე და სიცარიელეა.

– საიდან იცი? ყოფილხარ იქ?– შეგეკითხე ოდნავი დაცინვით.

– მე არც დედამიწის შუაგულში ვყოფილვარ, მაგრამ მშვენივრად ვიცი, რა ხდება იქ.

– დედამიწა სხვაა. ჩვენ იმას ვწვდებით, ვსინჯავთ. ზეცა კი იმდენად მიუწვდომელია ჩვენთვის, რომ ვერავინ გაიგებს მის საიდუმლოებას.

– ის მხოლოდ შენისთანებისათვის არის მიუწვდომელი და თქვენ რომ ეს გაიგოთ, ამისათვის უნდა წაიკითხიათ დიდი და სქელი წიგნები. : – წამიკითხავს ეს შენ მიერ მოწოდებული თხზულებანიც, მაგრამ ჩემი საკუთარი შეგრძნება, ჩემი საკუთარი გუმანი უფრო მეტს მეუბნება, ვიდრე ის „დიდი და სქელი“ საგნები.

151 – შენი გუმანის უფრო გჯერა, ვიდრე იმ ადამიანებისა, რომლებიც წლობით შრომობდნენ? : – ჰო, მე ჩემი უფრო მჯერა,–წარმოვთქვი ბავშვური სიჯიუტით და, ჩემში აღძრული უსიამოვნების გრძნობა რომ როგორმე გამექრო, თაიგულის ფურცლებს შეუბრალებლად ვწეწდი. _ – რას ერჩი ყვავილებს? იმათ შენთვის არაფერი დაუშავებიათ, -წარმოთქვი ღიმილით და ჩემ მიერ მოცემული ლურჯი ყვავილი ხალათზე მაგრე. · სათოიოლი რას უზიხარ? წავიდეთ იქ, ზევით, აი, იმ მთაზე და მზის ჩასვლას გვუყუროთ,–გაისმა ხმა და მეც დავინახე მაღალი, წითელკაბიანი ქალი, რომელიც ერთ ჩემს ნაცნობს ახალგაზრდა კაცს ხელგაყრილი მიჰყვებოდა.

ს დაღლილი ვარ და იქ ასვლა არ შემიძლია,–მიუგე და ქალის გამოწვდილი ხელი ზანტად ტუჩებთან მიიტანე.

– უკეთესია თქვა, რომ ჩემთან წამოსვლა არ „გგინდა.–საყვედურით მოგმართა ქალმა.

8 არიქა თქვენთან წამოსვლა სასიამოვნოა, მაგრამ ახლა მართლაც არ შემიძლია, უნდა მაპატიო, შურა, – კარგი, სამაგიერო სასჯელს მიიღებ, ახლა კი მოვიტაცებ აი.

ამ ყვავილს.– ამ სიტყვებით ის დაიხარა, ყვავილი ამოგაცალა და თავის თასამგზავრთან ერთად აირბინა აღმართი. შენ შემობრუნდი და ალმაცერად დაუწყე ცქერა მის შემრგვალებულ თეძოებს; – რად მიეცი ჩემი ყვავილი? – შეგეკითხე მრისხანედ.

– ხომ დაინახე, რომ არ მიმიცია.

– არც წინააღმდეგობა გაგიწევია.

– ეს ისე სწრაფად მოხდა, რომ ვერც მოვასწარი წინააღმდეგობის აწევა.

ბ ა“ სტყუი!– წამოვიძახე და ფეხი გაანჩხლებით მიწაზე დავკარი. – არა, ლიანა, არ ვტყუი, მაგრამ ეს ეჭვიანობა ძალიან გიხდება. მე შენ ასეთი მომწონხარ.

– შენ ყოველგვარი სისაძაგლე მოგწონს, მაგრამ აქ ეჭვიანობა კი არა, წყენა და გულის ტკივილია. ეს ქალი ხომ შენს საცოლედ ითვლე- ბოდა? რა მოხდა შემდეგ თქვენს შორის? | – გულგრილობა შემწამა და სხვაზე, ჩემზე უფრო მდიდარ კაცზე გათხოვდა, მეც ჩინებულად გადავიტანე ეს ღალატი და აქ ერთმანეთს ისე შევხვდით, როგორც ძველი ნაცნობები. – ეს ქალი ას გეთამაშება, რომ არ მომწონს. · , – მე კი არაფერი მაქვს საწინააღმდეგო, დაე, 9 რიგონოს წარსყC ' – თამაზ... ნახვამდის. მინდა დღესვე წავიკითხო ეს ჟურნალი.–- საჩქაროდ დაგშორდი, ორი წლის განმავლობაში ეს პირველი დღე იყო, რომ შენზე ფიქრის სურვილი დამეკარგა.

152 13 წავიკითხე შენი ,პატარა წერილები ღიდ საკითხებზე“, გაიგნებული ვიჯექი ერთ ადგილას. ფიქრები შავი ჭიანქველებივათ აირია ჩემს სულში და მეც. შენ მიერ ასე მწარედ მოტყუებული, რწმენაშერყეული, მხოლოდ ერთმა სურვილმა შემიპყრო–რაც შეიძლებოლღა ჩქარა მენახე, მეთქვა ჩემი უკანასკნელი სიცყვა და მოგმორებოდი.

სამუდამოდ მოგშორებოდი. შენც არ დაიგვიანე თორმეტ საათხე ჩვეულებრივად გამოიარე ჩემი სახლის წინ, შორიღას მხიარული სალამი მომეცი და გაემურე მთის მაღალი მწვერვალისაკენ, სადაც ჩვენ ამას წინათ ვისხედით. რამდენიმე წამის შემდეგ მეც იქ გიდექი და მკაცრი თვალებით შეგყურებდი.

– ვიცოდი არ მოიწონებდი ჩემს ნაშრომს,–წამოილაპარაკე დარცხვენით და ჩემ მიერ მტვერში დაგდებული ჟურნალი ხელში აიღ,.

– შენ მეტიც იცოდი. შენ იცოდი, რომ მე დავგმობდი მას დღა მიუხედავად ამისა, მაინც დააბეჭდვინე. ჩემთვის რომ გეკითხა, არ მ.სგცემდი ამ უზნეო ნაწარმოების გამოქვეყნების ნებას.

– მე კი მაინც გამოვაქვეყნებდი.

– რომ მეთხოვა, რომ შეგვედრებოდი? – ჩემო კარგო, შენი თხოვნით შემიძლია ხალათი გამოვიცვალო, გაგეგზავნო სადმე, მოვკლა კიდეც ვინმე, თუ ეს შენთვის საჭირო იქნება, მაგრამ წლობით შემუშავებულ რწმენას ვისიმე თხოვნით ვერ გაძოვიცვლი და შენც უნდა გესმოდეს, რომ ასეთი თხოვნა სრულიად ბავშვური და მიუღებელია.

– მაშ, იარე მაგ შენი რწმენით და ნახე, სადამდის მიგიყვანს, ეპიკურეს ღირსეულ მოწაფეს და ოტო გეეინგერის მოტრ“ფიალეს მომავალი არ ექნება.

– მაშ, ვის ექნება მომავალი? ვინც წარსულს მისტირის და ცაში ღმერთებს დაეძებს? – არც ის არის საამაყო, რომ შენი ღმერთი დაჰკარგო და ამქვეყნად არავინ და არაფერი იწამო.

– მე მაქვს ჩემი რწმენა.

– რომლითაც მოუწოდებ ხალხს: „შემოიძარცკვონ სამოსელი და ნუ იფარავენ ღვთაებრივ ნაკვთებს.“ შენ გმობ რთდომიერსა და ნორმალურ ცხოვრებას. გმობ ყოველგვარ სიწმინდეს ჯა ადამიანის ცხოვრების ერთადერთ მბრძანებლად გრძნობას აღიარებ, სად იყო შენი გონება, როცა ამას წერდი? – გონება არის ის–რაც არ უნდა ყოფილიყო.

– სინდისი? - სინდისი და მხდალობა არსებითად ერთი და იგივეათ, ამბობს ოსკარ უაილდი და მეც ვეთანხმები მას.

– მორალი? – მორალი უზნეო ადამიანების მოგონილია. გაიხსენე წარსული 153 საუკუნის მორალისტები, თუ როგორი გარყვნილი და ზნედაცემულები იყვნენ. მე. კი მხოლოდ ბუნებრიობას ვქადაგებ, ბუნებრიობა და ლი თავისუფლება,-.აი ჩემი დევიზი.

– ქართველ ქალს ჯერ ისე არ დაუკარგავს გონება, რომ მიბაძონ ადამიანებს, რომლებიც ოდესღაც გარყვნილების მორევში ახრჩობდნენ როგორც თავის ქვეყნის უდიდეს კულტურას, ისე ნიჭსა დღა შემოქმედებას. ბუნებრიობას ვქადაგებო, ამბობ, მაგრამ ბუნებრიობას ზნეობა და თავდაჭერილობა უნდა ახლდეს თან, თუ არ გვინდა პირუტყვებს დავემსგავსოთ.

ტა ნუთუ გგონია, მაგ შენი დიდი თავდაჭერილობით რაიმე შთაბეჭდილებას ახდენ? პირიქით, ეს თავის დაჭერაა რომ კლავს შენში ქალურობას, სინაზეს. ბუნებამ თავისუფალი და მშვენიერი შეგქმნა. ოჯახმა, აღზრდამ ·და ტრადიციამ კი სრულიად გარდაგქმნა და დაგამახინჯა.

შენში არის ტემპერამენტი, არის ვნება. შენი ალერსით შეგიძლია ნეტარება განაცდევინო საყვარელ მამაკაცს, მაგრამ ამის ნაცვლად თვითვე ჰკლავ შენს საკუთარ ბუნებას, რკინის ცივ არტახებით ახრჩობ ბუნებრივ სურვილებს და აწამებ ადამიანს რომელსაც მეგობარს უწოდებ, მე მაბრაზებს ის აბრეშუმის ძონძები, რომლებიც დაგიხვევგია ირგელივ, მე მინდა მოგაგლიჯო ისინი და ერთხელ მაინც გიხილო შენი ნამდვილი სახით, გიხილო... შიშველი.–ამ სიტყვებით ორივე ხელით წამოიწიე ჩემკენ და შენს თვალებში გიჟური, თავდაუჭერელი სურვილი აინთო.

– არ მახლო ხელი, ხელი არ მახლო, თუ არ გინდა, აი ამ კლდიდან გადავიჩეხო გეფიცები„ რომ ამას ვიზამ,–წარმოვთქვი და უეცრად შევდექი იმ მაღალ წვეტიან ქვაზე, რომლის გადალმა მოჩანდა ჩაშავებული ნაპრალები.

ჩემს სიტყვებში ისეთი მტკიცე გადაწყვეტილება ისმოდა, რომ უნებურად უკან დაიხიე.

– ასეთი მოქმედება ყოველგვარ გატაცებას ჰკლავს, ასეთი გულცივობა შეშურდებოდა თვით უწმინდეს ვესტალკასაც კი. შენ გრძნობა არა გაქეს და მეც... · – და თქვენ დღეიდან თავისუფალი ხართ. შეგიძლიათ წახვიდეთ სადაც გინდათ, იცხოვროთ როგორც გინდათ, შეიყვაროთ ვინც გინდათ.

ჩვენი ცხოვრების გზები ერთმანეთს საბოლოოდ დაშორდა დაამიერიდან ვერაფერს იტყვით ჩვენს სულიერ ნათესაობაზე წაბრძანდით თქვენს ყოფილ საცოლესთან რომელიც ლღამით დასეირნობს ნაძვნარში და ყმაწვილებთან ერთობა. თქვენ. მშვენივრად გაუგებთ ერთმანეთს.

– ნუ ეხუმრები ჩემს · გრძნობას, ლიანა, მეც შემიძლია მოთმინება დავკარგო. ! – სრულებით არ მიფიქრია ხუმრობა. მიყვარდი, სანამდე ნიღაბი ჰფარავდა შენს სახეს, მაგრამ დღეს გაშიშვლდი და მეც, ნანახი სიმახინჯით დამფრთხალი, მივდივარ სამუდამოდ.

– კარგი, მეც წავალ, მეც შემიძლია წავიდე, მაგრამ არ იფიქრო, ისევ სრუ4154.

ღაგიბრუნდები, იქნებ გგონია, რომ ჩემში არ არის სიამაყე, არ არის თავმოყვარეობა, მშვიდობით ბრძანდებოდეთ. ქალბატონო, – წარმოთქვი ეს სიტყვები ცივად და დაღმართი აუჩქარებლად ჩაიარე., მე დაგინახე, როგორ შეუერთდი გალმა მოსეირნე ხალხს, როგორ მიხვედი შურასთან და მასთან ერთად სადლაც მიიმალე.

შევბრუნდი, ქვახე ჩამოვჯექ და დიდხანს გავყურებდი წყალგაღმა გორაკზე დაფენილ ნაძვ - ფიჭვნართა გროვას, თოვლის ნაგლეჯებით მომოფენილე აზიდულ მთებს, კლდიდან ჩამოწყვეტილ ნაკადულებს და, როცა ავდექი, ვიგრძენი, რომ ჩემს გულში ანთებული კოცონი უკვე ჩამქრალიყო და იქ სრული მყუდროება, სიცივე და სიცარიელე სუფევდა...

14 ეძიებდეთ და ჰპოვებდეთო,–-ამბობს სახარება.

ტყუილია! რაც თავი მახსოვს, მას შემდეგ მუდღმივ ძიებაში ვარ. რაც თავი მახსოვს, მას შემდეგ ვნატრულობ და ვეძებ ადამიანს, ადამიანს სრული ადამიანური ღირსებით, ვნატრულობ და ვეძებ ისეთ ვინმეს, რომელიც სიყვარულის ექსტაზით აანთებდა ჩემს სულს და ერთი შეხედვით ააფეთქებდა ჩემში ქალს, მუდმივ მთვლემარე ქალს.

ძლიერი და კეთილშობილი სულის პატრონი–აი, ვის ვეძებ მე.

და თუ ასეთი არ იქნება, სულ ნურავინ ნუ იქნება! ჩემი თვალები ხშირად მიუპყრია რომელიმე ყმაწვილის სიმპათიურ სახეს და მიფიქრია, რომ ის იყო საგანი ჩემის ძიებისა, მაგრამ გასულა დღე, კვირა, თვე და მეც, წინააღმდეგში დარწმუნებულს, გულგრილად შემიქცევია ზურგი მისთვის და ჩამქრალი გრძნობით ისევ დამიწყია ოცნება მიუწვდომელსა და არარსებულზე.

რად ხდება ასე? ნუთუ მართლა იმდეხად მონა ვარ ტრადიციის, ან იმდენად მხდალი ვარ,რომ ვერ გამიბედნია დავეწაფო და დავცალო ის თასი, რომელშიაც ახალგაზრდობის დამათრობელი შარბათი ასხია? არა, მე არც მონა ვარ და არც გაუბედავი, მაგრამ რა ვქნა, თუკი ვერ ვპოულობ ადამიანს, რომელიც ღირსი იქნება ნამდვილი სიყვარულისა, რომელსაც დაუნანებლად და სიამაყით ვაჩუქებდი ჩემს ქალურ სინაზეს. არ არის ის, არ არის და მეც მარტოობაში ვაჭკნობ სიცოცხლის ყვავილს და თანდათანობით ვანელებ იმ ცეცხლს, რომელიც ჩემს სხეულში იწვის და იფერფლება.

დრო კი მიჰქრის, მიჰქრის და ახალგაზრდობაც შეუმჩნევლად მისხლტება ხელიდან. შეუმჩნევლად იტვირთება წელთა რაოდენობით.

ოცდაშვიდი წლის თავზე შვიდი თეთრი თმა ჩაეხლართა ჩემს თმას, შვიდი, ოდნავ შესამჩნევი ნაოჭი შეიმჩნა ჩემს სახეზე.

სადა ხარ, შენ, სანატრელო, რომელიც გაზაფხულის დაუსრულებელ დღეებში და იანვრის გაუთავებელ ღამეებში ზღაპრული რაინდივით მევლინები. „სადა ხარ, რატომ არ მოდიხარ ჩემთან, რომ შემიმსუბუქო 155 აუტანელი გრძნობა მარტოობისა, რომ მაჩუქო სიხარული სიყვარულის განცდისა, მაჩუქო. აღტაცება თანაგრძნობისა და ბედნიერებისა?! საღ გეძებო, სად?..

„ შვირფასო! მე არ ვიცი, სადა ხარ შენ, მაგრამ თუ სადმე არსებობ, მოდი, მე არ ვიცი, სად გიპოვო, მაგრამ თუ კვლავ ცოცხალი ხარ, გამოეშურე ჩემკენ, ალბათ, შენც არ გასვენებს სევდა მარტოობისა, სევდა სიცარიელისა.

მოდი, ფიქრებით დაქანცულ თავს დავასვენებ შენს ვაჟკაცურ მკერდზე და სიყვარულის ფერადი ყვავილებით მოგიფენ გზას, რომელიც ჩემამდე „მოგიყვანს.

15 ნაძვნარში ჩვეულებრივი ყიალის დროს წავაწყდი გერას და მის ამხანაგს--ლევანს. ამ ყმაწვილმა გერასთან ერთად დაამთავრა საშუალო სასწავლებელი და იმავე წელს წავიდა გერმანიაში. პოეტი, ესთეტი.

და საზოგადოდ ნიჭიერი ახალგაზრდა, არ ივიწყებს თავის სკოლის ამხანაგს და მათ შორის ისეთი კარგი განწყობილებაა, რომლის მსგავსს იშვიათად თუ შეხვდებით ჩვენ დროში. ისინი ზურგშექცევით. დგანან, ვერ მამჩნევენ და განაგრძობენ საუბარს რომელიც კანტიკუნტად სწვდება ჩემს ყურს. | – ძალიან კარგია, რომ საქართველოში ჩამოხვედი. უშენოდ ვერ შევძლებდი ამ დიდი საქმის მოგვარებას. მინდა მადლობა გითხრა, რომ...

– არა, გერა, ეს არ არის საჭირო. ის, ვინც სიკეთისათვის მადლობას მოითხოვს, აქარწყლებს გაკეთებულ საქმეს. კარგ საქმეს არც ქება სჭირდება, არც მადლობა. ის თავისთავად ამაღლებს და აკეთილშობილებს ადამიანს. რაც შემეხება მე, შენ აზვიადებ. მართალია წელს არ ვაპირებდი აქეთ წამოსვლას, მაგრამ ამ უკანასკნელად, შენი წერილების მელანქოლიური კილო სერიოზულად მაფიქრებდა და. ძე(ე გად”. წყვიტე მესახე. რასმე გაცლესა მომეხდასა შენ8ე ლ? ბოუი ზ მომეღო იმ მარტოობისათვის, რომელიც დაღუპვას გიქადდა. მიზანს მივაღწიე და მეც ძალიან კმაყოფილი ვარ, რომ გათავდა შენი ყოყმანი, რამდენიმე კვირა და ჩვენ გავემგზავრებით შორეულ უცხოეთში, უკან დაგრჩება ყველაფერი, რაც აქ გაწუხებდა და რასაც ვერ ერეოდი. – როგორც იქნა, შესრულდა ჩემი ოცნება, მაგრამ... – რა მაგრამ?.. ვგონებ, არც კი გახარებს ის. რალაც ბუნდოვანი ჩრდილები გამუდმებით უვლის შენს სახეს და თვალებშიც, თითქოს, სამუდამოდ ჩამქრალა ახალგაზრდობის ის გიჟური ცეცხლი, რომელიც განსხვავდება ყველასაგან. დღეს სრულიად შეცვლილი მეჩვენები და ვერ გამიგია, რა არის მიზეზი შენი სიდინჯისა. მართალი რომ ვთქეა, ასეთი უფრო მომწონხარ, მაგრამ ნამდვილი მიზეზის გაგება მაინც მწადია...

– ლევან, გთხოვ, ნურაფერს მკითხავ ამის შესახებ...

156 – რატომ არაფერს მეუბნები, გერა, მე ხომ შენი „მეგობარი ვარ? – ხარ, და სწორედ ეს არის მიზეზი, რომ ჩემში ისევ არის სურვილი სიცოცხლის, სურვილი მეცადინეობის არ მინდა ვილაპარაკო იმ გრძნობაზე, რომელიც მინდა დავძლიო, დავძლიო ჩუმად, უხმაუროდ.

ამაში დამეხმარები შენ, სერიოზული შრომა და უცხოეთი. ' – ოჰ, როგორც ვხედავ, დროზე მომისწრია შენთვის. გერმანია ეს ისეთი .. ქეეყანაა, სადაც მელანქოლიას ყველაზე ნაკლები ყურადღება ექცევა. ნახვამდის, ლევან, საღამოს ისევ ვნახავთ ერთმანეთს.

ამ ამბავმა ჩემზე რაღაც გამაბრუებლად იმოქმედა. გამახარა გერას ამბავმა და გადავწყვიტეყდ რამდენიმე თბილი, ალერსიანი სიტყვა მეთქვა მისთვის. მივუახლოვდი, ხელში სურათი ეჭირა და ისეთი სახით დაჰყურებდა, როგორც გათხრილ სამარეს დაჰყურებენ ხოლმე, სადაც უნდა ჩაუშვან ცხედარი საყვარელი ადამიანისა.

შეკრთა, სურათი ხელიდან გაუვარდა და გაფითრებული შემო- მაცქერდა. – ჩემი სურათი!– წამოვიძახე გაკვირვებით და მის ფეხებთან დაგდებული სურათი ხელში ავიღე.

'“– ჰო, თქვენი სურათი, რომელიც მოიტაცეს თქვენი ოთახიდან და...

რომელსაც ამაოდ დაეძებდით.

– მაკვირვებს თქვენი ხასიათის სიკერპე. გერა, მას შემდეგ შვიდი წელიწადი გავიდა.

– და მიუხედავად ამისა, როგორც ვხედავთ, აქამდე მომყვა ეს გრძნობა.

– მე სრულიად არ ვცდილვარ, რომ ის აღძრულიყო თქვენში.

– პირიქით, ყოველივე ღონე იხმარეთ, რომ ჩაგექროთ, ისიც კი.

მახსოვს, როგორ დამითხოვეთ სახლიდან.

' – ძალიან ცუდი მეხსიერება გქონიათ. ეს არასოდეს არ ყოფილა.

– აშკარად და პირდაპირ არ მოგიმართავთ, მაგრამ მაშინდელი თქ3ვენი მოქმედება სხვაგვარად არ შეიძლება ახსნილიყო.

_ – მე მოვიქეცი ისე, როგორც უნდა მოვქცეულიყავ. მოვიქეცი ისე, როგორც ამას საჭიროდ ვხედავდი.

– საყვედურს ვერ ვიტყვი. თვითვე დავაშავე, რომ თქვენთან ხატვის გაკვეთილების მისაღებად დავიწყე სიარული.

– და როდესაც ვიგრძენი, სულ სხვა რამე გიზიდავდათ ჩემკენ...

– მე ხომ მუდამ ისეთი თავდაჭერილი და მოკრძალებული ვიყავი, როგორღა გაიგეთ ეს?! . · – მართალია, მაგრამ ერთ დღეს თქვენ თვითონ, უნებურად, გამოამჟღავნეთ ეს გრძნობა. როგორც მახსოვს, მაისის უკანასკნელი რიცხვები იყო. ჩემს ოთახში ვიჯექი და წიგნს ვკითხულობდი. ამ დროს თქვენ შემოხვედით და საჩუქრად ლამაზი ჩიტი მომიყვანეთ რომელიც იმ დილით შემთხვევით დაგეჭირათ. საბრალო ფრინველი დამფრთხალიყო, თრთოდა, ტოკავდა და ცდილობდა როგორმე განთავისუფლებულიყო.

მივუალერსე, პაწია, ყვითელ ნისკარტზე ვაკოცე და ლღია ფანჯრიდან გაკაფრინე როდესაც შემოვბრუნდი, თქვენ ისეთი ანთებული სახით 157 და თვალებით მიცქერდით რომ...

– გაწითლდით კიდეც და მეორე დღეს გამომიცხადეთ, რომ უდროობის გამო ჩემთან მეცადინეობა არ შეგიძლიათ.

მიზეზი მარტივია. არ მსურდა ამ პაწია გატაცებას სერიოზულეით ხასიათი მიეღო და თქვენს წყენას არ დავერიდე.

–- სიფრთხილემ არ გასჭრა. პირიქით, ის უფრო გაიზარდა. უფრო გაღრმავდა. – რაც უეჭველად სამწუხაროდ უნდა ჩაითვალოს. მაგრამ მე დარწმუნებული ვარ, ეს გრძნობა ძლეული იქნება. უნებური მოწამე ვიყავ თქვენი ლევანთან საუბრის და გამოუთქმელად მახარებს ის აზრი, რომ გერმანიაში აპირებთ წასელას.

– მეც. გამახარებდა ის, რომ თქვენ... საქართველოში არ რჩებოდეთ.

– გერა, მე თქვენ ძმასავით მიყვარხართ.

– სიყვარული, რა სახისაც არ უნდა იყოს, მაინც სიყვარულია. მე ვღებულობ მას, მაგრამ თქვენ... სტყუით.. ნუ ლელავთ, მე დავამტკიბ ამას.

ცე – როგორ შეგიძლიათ დაამტკიცოთ? – არა მყავს დედა, მამა, მოზრდილი და ისე მივდივარ სამშობლო ქვეყნიდან, რომ ერთი ალერსიანი სიტყვა, ერთი მშობლიური ამბორიც კი არ მიმყვება თან. ძმასავით მიყვარხართო, ამბობთ, და იმის უფლებას კი არ მაძლევთ, მოგიახლოვდეთ. ძმასავით მიყვარხართო, მეუბნებით, და იმის სურვილი კი არ გაქვთ, დამემშვიდობოთ ისე, როგორც მოსიყვარულე და დაემშვიდობება შორეულ ქვეყანაში მიმავალ ძმას.

დავფიქრდი, გერას სიტყვები ჭეშმარიტად მეჩვენა და გადავწყვიტე, მისი ისი სურვილი რვილი შემესრულებინა. ინა. მივუახლოვდი, მივუახლოვდი, მა მარჯვენა ა ი ხელი ძხარხე მხარზ დავადე და სუფთა, პატიოსანი თვალებით დაბლიდან მაღლა ავხედე.

– ლიანა,– წარმოთქვა მან ისეთი სინაზით, რომ უნებუ(ზად შემარყია.

– გაკოცებთ, გერა. დე, ეს იყოს ამბორი თქვენი მიცვალებული დედის.-ამ სიტყვებით ფეხის წვერებზე შევდექ და მზისაგან ატრუსულ შუბლს ტუჩი შევახე.

ჩემს მიახლოვებაზე უცნაურად შედრკა, თვალი დახუჭა და მისი სახე ისეთი თეთრი და უსისხლო გახდა, როგორც ქვისაგან გათლილი ქანდაკება. შემებრალა, მივუალერსე მის გიშრისფერ თმას და ვთხოეე, აღარასოდეს ეფიქრა ჩემზე. შეკრული შუბლი მძიმედ გახსნა, დაბინდული თვალებიდან შეგუბებული ვნების ნაპერწკლები გადმოყარა და ყრუდ, თითქმის თავისთვის ჩაილაპარაკა: – ეს ჩემი საქმეა და თქვენც ვერ ამიკრძალავთ ფიქრს.

– არ მინდა თქვენი შეწუხება. : – ამ წუხილშიც არის თავისი სილამაზე. მე განვიცადე სურნელება თქვენი სუნთქვის, სითბო ტუჩების, მშვენიერება ალერსისა და ამ წუთებმა სრულიად გამოისყიდა შვიდი წლის წამება. მიყვარხართ, ლიანა, მიყვარხართ პირველი, დიდი, ნამდვილი სიყვარულით და თუ ამ გრძნობის მსხვერპლი გავხდები, მიტირეთ მაინც.

158 – კმარა, მე ვხედავ, თქვენზე არც წმინდა მშობლიური მოფერება მოქმედებს და არც მეგობრული რჩევა - დარიგება. მშვიდობით, გერა! წარმოთქვი წყენით და, ის იყო, უნდა შევბრუნებულიყავი, რომ ჩემი თავი მის გულთან ვიგრძენ განწირული სულისკვეთებით მომხვია ორივე მკლავი და გიჟური თავდავიწყებით დაუწყო კოცნა ჩემს თვალებს, შუბლს, ყელს, ასე მეგონა, ვულკანური ცეცხლის ტალღებში ვეხვეოდი. ვხედავდი, ეს გიჟი ადამიანი თავისი გიჟური ალერსით საპასუხო გამოძახილს პოულობდა ჩემს სულში და როცა მისი ტუჩები ჩემს მხრებს შეეხო, ქგრძნობდი, თავბრუ მეხვეოდა.

– თავხედო ბავშვო! შენ იცი, რომ ეს... ძალდატანებაა!–სუნთქვაშეკრულმა ძლივს წარმოვთქვი და ვცადე თავი დამეღწია მისი მკლავებიდან. მიუხედავად იმისა, რომ მთელი სხეულით თრთოდა, მორჩილებით დაუშვა მკლავები და შეეცადა უეცრად ამოხეთქილი ვნება როგორმე შეეკავებია.

ნაძვისა და ფიჭვის ტოტებს ნიავი არხევდა. ყვავილებს მომხიბლავად აეფერადებინა მინდვრები წყალვარდნილები გიჟური ღრიალით სხლტებოდა სალი კლდის ხვეულებში, ყვითელი პეპლები სიფრიფანა ფრთებით დაქროდნენ გარშემო, ჩვენ კი მოშორებით ვიდექით და ისე შევცქეროდით ერთმანეთს, როგორც ორი გაბოროტებული მოწინააღმდეგე ჩახმახის ჩამოკვრის წინ. მე მაშფოთებდა ჩემი გრძნობების აფეთქება, მას კი ჩემი გაუტეხელი ნებისყოფა, ჩემი სიცივე და სიამაყე.

მომიახლოვდა.

– რა გნებავთ? –ვიკითხე მე და უკან დავიხიე.

– ნუ გეშინიათ. იმდენად არ დავეცემი, რომ შეურაცხყოფა მოგაყენოთ.

ეს იყო ჩემი სიყვარულის პირველი და უკანასკჩწელი ზეიმი. დღეიდან მე შემიძლია ასი წელიწადი ვიცოცხლო და ამ ასი წლის განმავლობაში ბედნიერი ვიყო ამ წუთის მოგონებით. მშვიდობით, ლიანა, თუ ოდესმე „დაგჭირდეთ მეგობარი, დაგჭირდეთ სიცოცხლე ადამხაწისა. მომიგო (ნეთ და დამიჯერეთ, მე სიხარულით მოვკვდები თქვენთვის. მაპატიეთ.

სრომ ყაჩაღივით მოვიტაცე თქვენი ალერსი და ასევე ყაჩაღურად მინდა სხხელმეორედ წავიღო ეს სურათიც.–ამ სიტყვებით ერთხელ კიდევ მომხვია მკლავები, ერთხელ კიდევ დასწვა ჩემი სახე მხურვალე ალერსით და როცა გონს მოვედი, ხელში სურათი აღარ მეჭირა; გერაც მთვარეულივით, ბარბაცით ჩადიოდა დაღმართს.

16 სრულიად განვმარტოვდი. არავინ ჰაი 6(Lეჩესებს, არავის ვაინტერრესებ.

ქ. საზოგადოება არ მიყვარს, გას) რთ «ზები მეჯავრება, ნაცნობ სახეებს გვერდს ვუვლი. ვგრძნლ“ დღითი-დღე იზრდება ის უფსკრული, რომელიც გაითხარა ჩემსა ხალბ სსხს შორის და ამ უფსკრულის გამოღმა მხარეს დარჩენილს პრ კი მენანება ეს. რად მინდა ისეთი აადამიანები„ი რომლებიც “სკ ფა:C აღრმავებენ ჩემს სევდას? რად მინდა 159 ისეთი მეგობარი, რომელთანაც არაფერი მაქვს საერთო? ვისაც მარტოობის ეშინია, მას საქმე არა აქვს.

ვისაც მარტოობა მობეზრებია, მას მუშაობის ხალისი დაუკარგავს, ვინც მინდა, ის ჩემთან არ არის. ვინც არ მინდა, მე მისთვის არ მცალია.

მარტოობაში უფრო ძლიერი ვარ, უფრო ამაყი, უფრო დამოუკიდებელი და სრულიად არ მწყინს, რომ არავინ მამჩნევს, არავინ მიცნობს, არავის ვუყვარვარ. სამაგიეროდ მე მიყვარს ყველა პატიოსანი და გულწრფელი ადამიანი, მაგრამ იშვიათად მინახავს ასეთი ვინმე. მიყვარს დაჩაგრული „მშრომელი ხალხი, მაგრამ... არაფერი გამიკეთებია მათთვის.

სოციალიზმი, კომუნიზმი, რევოლუცია,–აი, რა მესმოდა 1905 წელს და იმ დროს იმდენად ბავშვი ვიყავ, რომ არც გამეგებოდა მათი მნიშვნელობა. წამოვიზარდე, ყეელაფერი გავიგე, მაგრამ იმდენად მაინც ვერ გამიტაცა, რომ მას ჩემში ბრძოლისა და მოქმედების სურვილი აღეძრა, ის გზა ჩემზე ძლიერებს დავუთმე და ცის შემყურე ვერც კი ვამჩნევდი, რა ხდებოდა აქ, დედამიწაზე. რევოლუცია ისე ახმაურდა ჩემს სულში, როგორცკ უეცრად აფეთქებული ზარბაზნის ტყვია. რეტი დამესხა, გამაბრუა, აღმაფრთოვანა.

გაიარა პირველმა დღეებმა.

სოციალიზმისა და თავისუფლებისათვის მებრძოლი ადამიანები გიგანტური ნაბიჯით მიდიან წინ, გრიგალებისაგან დასეტყვილ გზებზე ბევრი იმარჯვებს და ბევრიც იღუპება.

მოკლეა ჩემი ნაბიჯი და უსუსური ჩემი ძალ - ღონე. ვგრძნობ, ვერ გავყვები თავისუფლებისათვის მებრძოლ ადამიანებს და ამ გზაზე წამონაქროლი ნიავიც კი გამანადგურებს.

საა ებობს კიდევ ერთი გზა, ეს გზა ხელოვნების ტაძრისაკენ მიმეც ვადგები ამ გზას და ვეფარები ამ ტაძარს.

ხელოვნება, ეს ოქროსქოჩორიანი, ჰაეროვანი ფერია, თავისი სათუთი, ნაზი შეხებით ანელებს მწუხარებას თავისი სათუთი, ნაზი სუნთქვით იძლევა სითბოს, ალერსს.

ერთადერთი ხელოვანია, რომლის სიცოცხლე სჭირდება ხელოვნებას და ეს მოთხოვნილება იმდენად სამართლიანი, სასიამოვნო და, მისამაზი რომ არც ერთი ჭეშმარიტი ხელოვანი უარს არ იტყვის აგარაკზე ვარ. ერთ ვეებერთელა, თითქოს საგანგებოდ ათლილ ლორფინოზე ვზივარ. ტანწვრილ,დ ახალგაზრდა ნაძვს -მარაოსავით გაუშლია ტოტები და მზრუნველობით მიფარავს მზისაგან, ვაცოდვილებ ფერადებს, ხის პატარა ქარგაზე ვჭიმავ ტილოს და ვცდილობ, უნაკლოდ გადმოვიღო აი, იმ ფერდობებზე მწყობრად შეფენილი ფიჭვნარის ტყე ღა ის ობოლი, მარტოხელა აკაციის ხე, რომელი ტყის მ კაც ე ელიც ყ წვერვალზე წამომდგარა და ამაყი დედოფალივით დაჰყურებს აგარაკის ყვავილოვან კალთებს. მიყვარს, ო, როგორ ძალიან მიყვარს ეს ხე! ის ისეთი ნაზი და კოხტაა, როგორც ულამაზესი ასული კოლხეთისა.

160 რამდენიმე ვერსი ამოვიარე, რათა მენახა ის. რამდენიმე ვერსი გად- მავლახე, რათა განმეცადა მისი სიახლოვე. ალერსით მოვეხვიე ორივე მკლავი და ისე მხურვალედ ვეაშბორე, როგორც ეამბორებიან ხოლმე დიდი ხნის უნახავ მეგობრებს.

ჩემი სულივით უცნაურობ, ნაღვლობ, ეულობ, შრიალებ სევდით, რომ თვისტომი გვერდით არ გახლაეს, უცხოთა შორის უცხოდ მდგარო, უცხოდ წეეულო, ამაყი რხევით ნეტაე რაზე ოცნებობ ახლა?! ვით არ ვიცი მე, რად მარგუნა ბედმა ფამება, ვით არ ვიცი მე, რად მიეყვები ცხოვრების სრბოლას, ვერც თუ შენ მეტყვი, რად „ -გწირეს წინაპრებმა და ამ მწვერვალზე რა წ კეკამ გადოტი ხოლა?! ვეჩურჩულები აკაციას და ფრთხილად გაღმომაქვს ტილოზე მისი ტოტები, ყვავილები. მინდა სრულეყო მისი სილამაზე, სინაზე, მშვენიერება, მაგრამ... ხალხი უახლოგდება ამ ადგილს. მუშაობა შეუძლებელი ხდება. ვეფარები გამოქვაბულივით წამოხრილ ქვას და მაღალ სურნელოვან ბალახებში პირაღმა გაწოლილი ვნებივრობ მზეზე, ვნებივრობ სითბოზე და ყვავილებზე.

ჩემი სახელი მესმის. საინტერესოა, დავუგდო ყური: – რა მშვენიერი სანახაობაა.

– მართლატცკ რომ იშვიათი სურათია და ახლა რომ აქ ლიანა იყოს, უეჭველად გაშლიდა ტილოს. – როგორ გაველურდა ამ ბიოლო დროს ეს ქალი. თამაზ, თქვენ არ იცით ამის მიზეზი? – არც მაინტერესებს.

– თუკი წინათ გაინტერესებდათ?! – ყეელაფერზე ადრე მამაკაცს ქალი სწყინდება, მეც მომწყინდა...

მუდამ ფერადი ტალახით დათხუპნილი თითები.

– თამაზ, მე ოდესღაც პატიოსანი კაცი მეგონეთ,–მესმის ლევანის ხმა.– როგორ შეიძლება ასე ლაპარაკი იმ ქალზე, რომელიც ოდესღაც გიყვარდათ.

– ტყუილია, მე ის არასოდეს მყვარებია.

– ნებას მაძლევთ, წინააღმდეგში დავარწმუნო ეს საზოგადოება? – თუ შეძლებთ...

– ეს იყო გასულ წელს, ლიანამ მთელი დღე ჩემს ნათესავ ქალთან დაჰყო. შემთხვევით მეც იქ დავრჩი. ღამით ორივემ მივაცილეთ ის სახლამდის. სამუშაო ოთახში სურათებს ვსინჯავდით, რომ ამ დროს შემოვიდა მისი ამხანაგი ქალი, რომელთანაც ცხოვრობდა და უთხრა: დღეს ზურაბიძემ ხუთჯერ გიკითხათ და უკანასკნელად ეს ბარათი დაგიტოვათო. ლიანამ გულგრილად გადახედა ბარათს, მხრები აიჩეჩა და ამხანაგს სთხოვა: „თუ კიდევ მოვიდეს, უთხარით, რომ მე შინ არა კარ“. „ასე სასტიკად რატომ ექცევით თქვენს მეგობარს?“ ვკითხე მე. რა საჭიროა ტყუილუბრალოდ ერთმანეთის წამება, როდესაც ერთმაII. ს. მგელაძე 16! ნეთის არაფერი გაგვეგებაო,– მომიგო მან.

– ალბათ, თქვენმა მეგობარმა გერამ ჩემზე უკეთესად გაუგო.

მიულოცეთ ჩემს მაგივრად ორივეს.

– მე არ მჯერა ამ ჭორების.

– ეს ჭორი კი არა, სრული ჭეშმარიტებაა, – წარმოთქვა ერთმა მოლაყბე მანდილოსანმა და თან დაუმატა, რომ ნაძვნარში სეირნობის დროს რამდენჯერმე დამინახა გერასთან ერთად.

– როგორ აშკარად ატყუებს ქმარს. საბრალო არჩილი, როგორი პატიოსანი კაცია და ასეთი უზნეო ცოლი კი შეხვდა.

გამეცინა. ამ სიტყვებს ამბობდა ისეთი ქალი, რომელიც თვითონვე ღალატობდა ქმარს, _ დაიწყეს კამათი და ჭუჭყსა და მურში ამოსვარეს ჩემი სახელი, განცდა, მისწრაფება და ის საქმეც კი, რომელსაც მე ვემსახურებოდი და რომელიც შეადგენდა ჩემი ცხოვრების „უმთავრეს მიზანს.

– სიყვარული ისეთი ლამაზი და წმინდა გრძნობაა, რომ მასზე უშვერი ენით ლაპარაკი დაუშვებელია,– წარმოთქვა დიდი ხნის დუმილის შემდეგ ლევანმა. – აი, როგორი საინტერესო მორალისტი გვყოლია! მაშ, გასაკიცხი არ არის ის ქალი, რომელიც დღეს პეტრეს არწმუნებს სიყვარულში და ხვალ პავლეს? – არა, თუ პეტრე ვერ აკმაყოფილებს მის სულიერ მოთხოვნილებებს; რაც შეეხება იმ ორ ადამიანს, რომელზედაც თქვენ ახლა გაქვთ · ლაპარაკიყ უნდა მოგახსენოთ, რომ მე მათ მხარეზე ვდგავარ.

' – რა მოსაზრებით დგახართ მათ მხარეზე?-–იკითხას თამაზმა.

– იმ მოსაზრებით, რომ გერა კეთილშობილი და პატიოსანი ახალსაზრდაა, ლიანა კი თავმოყვარე, განვითარებული და ამაყი ქალი. თუ ის ამბავი მართალია, რასაც ამბობთ, ალბათ, უყვართ ერთმანეთი და სადაც სიყვარულია, იქ გამართლებულია გნებაც. მშვიდობით ბრძანდეოდეთ.

– ესეც გამოესარჩლა,–წარმოთქვა ბრაზით ერთმა ქალმა,--ალბათ ახლა ამას ეარშიყება.

სამუშაო იარაღებს ხელი დავავლე და ჩემი საფარი საჩქაროდ მივატოვი.

გაკვირვებული და უხერხული ჩოჩქოლი შეიქნა ქალებში. თამაზის სახეს კი ალმური მოედო და როცა ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეხვდნენ ნერვიულმა თრთოლვამ ტუჩები მოუღრიცა და დამნაშავე ადამიანივით თავი დახარა.

გზა განვაგრძე.

– ლიანა,– მეძახის ერთი.

– ლიანა,–იმეორებს მეორე.

– ამხანაგო ლიანა,–მესმის იმ ქალისაგან, რომელიც სველაზე მეტს მკიცხავდა.

შევჩერდი, ამაყად შევათვალიერე თვითეული მათგანი და ცივად 162 არძოვთქ ვი: – უკაცრავად, მე თქვენს შორის ჩემს ამხანაგს არავის ვხედავ.

არონსაული ხითხითი და რამდენიმე დამამცირ; )ბელი საფევა ღამახიცს.

უკან. აუღელვებლად მოვისმინე ის ღა უეცრად გადავა 'რბიჩე ტყის საცალფეხო ბილიკი, რორი ქვევით მიმავალ ლევანისათვის გზხა გალაეჭრა.

– ისეთი ციცაბო გადმოლახეთ, ოტოძ მეგონა ტყის ქალი მოდა. ლ ჩემკენ,–იზუმრა მან.

სა მოწაშე კიყავ თქვენი რაინდული გამოსარჩლებისა და ეს გმირობა შან ჩამადენინა.

– როგორ? თქვენ ყველაფერი გესმოდათ? – ქვების აქით მხარეს ვიმყოფებოდი ღა ხომ არ დაგიმახებდი: მე აქა ვარ და ჩემზე არაფერი ითქვას - მეთქი. გარშემო ასეთი ხალიი მახეევია და ერთი პატიოსახი ადამიანის აღმოჩენაც კი საშინლად მახე ი ს ალობთ. ლყვან, იმ ბედნიერებისათვის, რომელსაც განვიცდი ა ყა4მს.

ჩემს უკანასკნელ სიტყვებზე ლევანმა ბავშვივით გაიღიმა და მის თვალებს ისეთი ნაზი, სათნი და კეთილი გამომეტყველება მიეცა, რომ მე მომაგონდა ნაზარეველის ერთ -ერთი სურათი, რომელიც განსაკუთრებით მომწონდა.

17 ამ ამბის შემდეგ გავიდა თვე და ჩვენც აღარსად შევხვედრივართ ერთმანეთს დროის უმეტეს ნ-წახლს ჩემს ოთახში ვატარებდი.

აყიქრიაადი სურათის ახალ თემახე. შენ ისეთ წრეში ტრიალებდი, რომელთანაც არაფერი მქონდა საერთო. მხალოდ ერთხელ, როცა მე და ჩემი ნათესავი ქალიშვილი ლილი ვსეირნობდით, მოგკარი თვალი, შურასთან ეროად ნაძენარიდან გამოხვედი და ჩხელიხელგაყრილნი, ერთმანეთს თვალებში ურცხვად შესცქეროდით. ჩემს დანახვაზე შეკრთი, მკვდრის ფერი დაგედო და ორიეემ ჩქარი ნაბიყით გასწიეთ წინ.

ზიზღით გადმოვიხედე თქვენკენ და დამშვიდებული გულით განვაგრძე გხა.

– იცი, რას ამბობენ, ლიანა? – შემეკითხა ლილი.

– რას? – ამბობენ, შურა ქმარს ტოვებს და თამაზს მიჰყვებაო.

– შესაფერი წყვილია და კარგს იზამენ, თუ ასე მოიქცევიან,–გულგრილად შევნიშნე მე.

– სრულებითაც არ არიან შესაფერნი, თამაზს შურა ვერასოდეს ვერ გაუწევს მეგობრობას.

– როგორ გეტყობა, ჩემო კარგო. რომ მამაკაცებსს არ იცნობ.

ისიჩი ქალს დაეძებენ და არა მეგობარს.

– ხომ არ გეწყინება, ლიანა, ერთი რამ რომ გკიოხო? –მითხრა მან და ალერსით ყელზე მომეხვია.

160კ3 – არა, ლილი.არ მეწყინება.

– მაშ მითხარი, რა მოხდა შენსა და თამაზს შორის. ამ ორი წლის განმავლობაში ისეთი დიდი მეგობრები იყავით და ისე ხშირად გხედავდით ერთად, რომ ხალხი ათას რაღაცეებს ლაყბობდა. ახლა კი ისე უეცრად და ისე მოულოდნელად დაცილდით ერთმანეთს, რომ ყველას აინტერესებს სიმართლის გაგება. იმასაც კი ამბობენ თითქოს, შენი ეჭვიანობა იყოს მიზეზი თქვენი განშორებისა. მართალია ეს, ლიანა? – არა, ლილი, ეს არ არის მართალი, შენ ერთს მაინც გჯეროდეს ჩემი. ჩვენ დაგვაშორა აზრების სხვადასხვაობამ. მიმართულება დავუწუხე, მან გამოააშკარავა საკუთარი ბუნება მე დავრწმუნდი, რომ ჩვენ ერთმანეთს ვერასოდეს გავუგებდით ვერასოდეს შევუთვისდებოდით და ამიტომ დაშორება ვარჩიე.

ამ ლაპარაკით მივუახლოვდით სასეირნო ადგილს. შურა თვალსაჩინო ადგილზე დამდგარიყო, ახალგაზრდა ყმაწვილებთან ბურთს თამაშობდა.

ამ თამაშის დროს ხან ერთი ვაჟი მოხვევდა წელზე ხელს ლდა ხან მეორე. გვერდით რომ გავუარე, რაღაცაზე ხმამალლა იცინოდა. სახეზე მომეტებული ფერ - უმარილი წაესვა, ტუჩი წითლად შეეღება. როცა შემნიშნა, ხელი განზრახ ზევით ასწია, რათა დაენახვებინა ჩემთვის შენი საათი, რომელიც მაჯაზე ეკეთა. საბრალო! ვერც კი გრძნობდა, რომ ის და მისი თამაზი ჩემს თვალში არარაობად ქცეულიყვნენ.

შურა რომ ისეთი ვინმე ყოფილიყო, რომელიც შეძლებდა ჩემს მეტოქეობას, მაშინ... მაშინ იქნება ჩემშიც აღძრულიყო რაიმე ეჭვის მსგავსი და მეგრძნო გულის ტკივილი, მაგრამ ის თავის ძალზე შელებილი ტუჩებით და შიშველი მკერდით სიბრალულს უფრო იწვევდა, ვიდრე ეჭვიანობას.

ის იყო ჩემს სახლს მივუახლოვდი, რომ ისევ შენ შემეფეთე, ისე შმეგხედე, როგორც უცხოსა და უცხობს, და აუჩქარებლად სახლის აივანზე ავედი. გაფითრებულმა ერთხელ კიდევ მოიხედე ჩემკენ და შენს თვალებში მძიმე, ჯანღლად ჩაწოლილი, ნაღველი კიდევ უფრო დამძიმდა. ნელი ნაბიჯით მოხვედი ჩემს ბინასთან და ლია ფანჯრიდან ცქერა დაიწყე ოთახში. ალბათ, ახლა იგრძენი იმ უფსკრულის სიღრმე, რომელიც ჩვენს შორის გაითხარა და რომლის გადალახვას შენ ვერასოდეს შეძლებდი.

18 . ხალხი ისევ დაუბრუნდა ქალაქს და აგარაკიც თითქმის დაცარიელდა.

შენ კი ·ბრალო ფიჭვის ჯოხით, დაბნეული კაცივით განაგრძობდი ყიალს დაცლილ ადგილებში. : რამდენჯერმე შეგნიშნე ჩვენი სახლის პირდაპირ, პაწია გორაკზე მდგარი, საიდანაც მოჩანდა თვითეული კუნჭული ჩემი თათახისა.

რამდენჯერმე შემოუერთდით იმ ჯგუფს, სადაც ვიდექი.

თეატრში, ნაძვნარში, სასეირნო ბაღებში დგებოდი ისეთ ადგილას, 164 სადაც. შესაძლ ებელი იყო გეცქირა ჩემკენ და მოგესმინ– თვითეული სრუყვა ჩე მიერ წარმოთქმული, დაუახლოვდი და დაიწყე სიარული ისეთ ოჯახებძი, რომლებიც ხეძი ან მეგობრები, ახ ნათესაე; ები იყვნენ. ყოველიკე ღონეს იმარობდი, ძემხვედრ- სდა სადმე, შემხვედროდი მარცოკა, მაგრამ ძე ჭინღასინ კგებულობდი შენს განზრახვას და გერიდებოდი.

ერთი სიტყვით, მენ ზვერავდი თვითეულ ჩემს საბიჯს. ყაიე; კლდღიუმექა რად კითხულობდი ჩემს ამბავს. დაეძებდი ჩემს მ) სიახლოვეს. ლქვე „ხუთ უთუ ეუძლებელია სეენი შერიგება" –მწერდი ამ ერთი კვირის წანათ. „მე მოვძებნი ისეთ. საშუალებას, რომელიც დამიბრ. უსებს მ; ეხს თავს. ნუ აქნები სასტიკი, ლიანა, მაპატიე, თუ რამე გაწყენინე და ნება მომეცი მოვიდე შენთან." წერილის მეორე მხარეს შეძდეგი წავაწერე: „ჩემი დაბრუნება არ შეუძლია არავითარ სამუალებას და მეც მისდა გამ. 'გემძ; ჯალაბი, ერთი ჩვენი ახალგაზრდა მგოსხის სიტყეკბით. იმ სიტყვებით, რომელსაც ოდესღაც ერთად ვკითხულობდით: ანგელოზს ეჭირა გრძელი პერგამენტი.

და ფოთლებს ისროდა სიფითრე ბარათის.

ამაოდ დაგენდე, და ჩვენც ერთმანეთი ამაოდ გვინდოდა! მშვიდობით მარადის! ქარეათა მორეეში დაეშვა ფარდები, საღამო კანკალებს და კვდება ვარდები.

· მე. ვამბობ: „მოკვდა ვარდები და კვლავ მათი აყვავება შეუძლებელია". გადმომცეს, იმ საღამოს თეატრში მწარედ დაღონებული იჯექ და ვერაფერს ამჩხევდი.

– შენ სულ უზიხარ ამ საძაგელ წიგნებს და გარეთ აღარ გამოდიხარ, შა ამბავია2-შემ" სალასი ნაკა ჩემს ოთახში გრიგალივით მემაჭრილმა ლილიმ და მომეხვია.

– რა იყო, გოგონავ, მოგწყინდა უჩემოდ? – შევეკითხე მას და შავ.

ხუჭუჭა თმებს, შუბლზე ცელქურად ჩამოყრილს, ნაზი ალერსით ხელი დავუსვი, – მომწყინდა, ჰო, მომწყინდა. შენ თითქოს პირობა მიეც ვიღაცას თუ რაღაცას, რომ გარეთ არ გამოხვიდე, ვის ეძალები? ვ – ხალხს, ლილი, იმ უსაქმოდ მოხეტიალე ხალხს, რომლებიც ბლოად გროვდება აშ აგარაკზე და რომლებსაც ჭორიკანობა უყვარს.

– ჭორი აქაც მოგაგნებს, მაგრამ შეხ ხომ არ გეშინოდა მისი? სახდისი გქონდეს წმინდა და ხალხმა რაც უხდა, ის ილაპარაკოს, ამბ» ობდი ამაყად, ახლა რა ო იგივიდა? – ახლა უფრო მშიშარა შევიქენ ლილი, და დავრჯწმ უნდი. რომ საზ. იგადოების აზრს ანგარიში უნდა გაუწიო, თუ არ გიხდა, იძავე სა- ზოგადოებამ აბუჩად აგიგდოს.

– ეს შენს უკან დახევას მოასწავებს.

– რა ვუყოთ, ჩემო კარგო, ცხ. 'ყრებაში ასეც ხდება.

165 – იცა, ლიახა? თამაზი ან ავად არას დაგი რადბაც დ.

აზუხებს.

– საადახ იცა? – გად ა.“ ულავიი ღადას, ლ 2. "I! რდხ. „სა ჰი", სა ღა“ 42 ე სტწ" თ.ა ბული ფიქრობს რაღაცას;.

– სად არის მურა? რად აღ გაართობს "ეტარარს“ – ის და მურა სულ სამოძ.. არდა; ს ერთიასეთ;ა დაშ. იაც სხკერთა: განაგ” რყააბს დრ. სასტარ; ება ას. გახ. აკუ“ წელ უბა“ი კი ა) “I ა. ალს, კანე ყმაეილთან. რომელიც ამას წინათ გავიცახით.

– აქნება ეს არის მი" სეხი თამადის ძ. 'ფყესალი იასა? – არა. ნაძდვილად ვიცი, რომ თამახს ეს ქალა. ათ უყვარდი.

– მაშ. რა ღაემართა? –რა მოგახსესო, ეაცი, რაა! სამსალად დაღონებულია სარრალო.

– თუ ასე გებრალება, მადა მასთან. გამოესაუბრე,. გაართე. ძენ ხამ კარგად იცნობ მას.

– ვცადე. მაგრაშ არაფერი გაძოვიდა.

– განდა იცოდე. რა უქარწყლებს ნაღველს მამაკაცეასს უმეტკსობას? – რა?! – უხდა შემ სიძარცვო ის აბრეშუმის ძ.სიძ; ება, რ. სხლ, )ბიც დაგიხე)- ვია არგვლივ და რ» "აძ ლებიც გიფარავს ლეთა; სარივ ხაკვს; ჰბს, ძემ. .- იძარცვო და ეჩვენო მათ, ეჩვესო... შიძვ; )ლი.

– თუ ეს არის მიზეზი თამახას სევდიანობას, ძისი სევდა უკულრი,- ბელი ყოფილა.

– რატომ? არიან ასეი:ს ქალებიც.

– არიან, მაგრა. ას... მალებზე აჩღა თაძანი არ ფაქრობს, – მაშ, ვისსე ფიქრობს...

– შენხე,–მომახალა ლილიმ და სარხარი დაიწყ.ო.

– მეორედ არ გაბედა მაგისი თქმა, ლეილი, თუ არ გისდა სამუდაძ. „ დაგემდურო. აწ კი რაა, რომ სულ თამასზე მელაპარაკები, სხვა სალაპარაკო თემა ვერ გიშოვსა? ხომ იცი. ახ მსიამოვნებს ამ კაც.

ლაპარაკი?! – თუ მართლა გწყინს. არასოდეს არ ვახსესებ მის სახელ. მათ უმეტეს. რომ ხვალ მივდივარ და შესთას დასამშვიდ. აბ; ებლად. ძეძ..

ვედი. მართლა გაწყენინე. ლიასა, და მართლა დამემდურები” – ჰკმკ კითხა ბავშვური კილ-თი და თვალებში დანანებით ჩამხედა.

– არა, არ დაგემდუყრები, მაგრამ საჭიროა უფრო ცრთიალას ილაპარაკო.

ა.თ ხალღლცენ · გ ააშენე“ ლოო, ამაიერიღან ძე ისეთი ფათხალი ვიქნები. ისეთი ყოთხალდო როძ თაძახ...

– კიდევ?! ! – აჰ, რა კქნა, რომ ეს კაცი არ ძა; ვიხზყ ხება და იადაც არ. ცალ ყაყო. სულ ვხედავ მის სევდია. აის. ახლა კი ნახვაძლ.ს, ლიას» 106 სივკლში ისევ ვხ. ახაეთ ერთმანეთს. ამ სიცყე 3: ებით რაძდ, სსჯერმე მა,აცა და = ავიდა... ციტ, ეძღე მივყევი. ა; ვიდა ფუ; რდი აბხეც, ერთხელ კილევ შემობრუნდა სე: კეს. ხელით ჰმჰავროვანის კ" ცხა ა გამომიგნავნა, წითელის აბრეშუმის თ. ავსაფარი ჰა; ერძა აიქნია და «ყიქვსათ რის დ. აბერულ ხეივანში ძიიხძა; ლა. დაღონებული გავყურებდი მახ. ას იყი ერთადერთი ადაძიახა, როაძ: ლაც მათბობდა თავისი ხი ახლ. ხვით, ბაკშვგური “ი სლქათა და მხია:ი· ული. ლა. პარაკით. დღეიდან კი მარტა უნდა ვეოფილიყავი, სულ. ძარცო.

19 „ლიანა თუ არ გასდა ძალით მემოვიჭრა შეხს ბინაში, გამოდი, გამოდი იმ ადგილას, სადაც ჩვეს უკინასკნელაღ ჟისხყლით, აუცილებლად უნდა გსახო“. ასეთი შინაარსის ბარათი მომიტანა ძენგას ურთმა ბავყვმა და მეკ იმავე ბავშვის ხელით შეძღეგი გიპასუხე: „არ ძსურს თქვენი ნახვა, არც თყევენთან ლაპარაკი. თუ) მშ) რსცდამაისც არ დაგიძლიათ და გინდათ მსახოთ, მობრძანდით. მე შას ვარ. ძაგრამ ყინდასისევ გაფრთხილ; ბთ. და გეუბნებით, თქვენი ახლა აქ მოსვლა საძ. ედა ამო, 2 დაგიკარგავთ სურვილს ხელმეორედ ჩემი ნახვისას. თქვენ ვყრა«ვ; )რს მოისძენთ ჩემგან კარგსა და საიმედოს“.

სრულიად დარწმუნებული ვიყავი, ასეთი წერილის შემდეგ ჩემთან ვერ მოხვიდ+ 'დი. ახვანხე გაბმულ ჰამაკში ვიწექი და ახალ გა ხეთეის ვათვალი; )რებდი, რაცა ფეხის ხმა მომესძა და მეც დ ავიხახე. როგო ხერვიული სისქარით მოვარდი კიბეს და საჩქაროდ აივანსე აძოირბინე მაგრამ როცა დაინახე აა წარბები ძრისხახედ შეკრული და Lეძი თვალები უკმაყოფილოდ /უწკეს მაპყრობილი, შეკრთა, უკან დაიყია:ე.

სისხლი მოაწვა შეხს სახეს, ჩქარა ისევ სძლიე უხერხულობა, 'აავნის კარს მ. ასწყდი და ჩქარი ხაბიჯათ, დაუპ ატიჟებლად ოთაბში შეხკედი.

დინჯად ავდექს, დინჯადვე შემოვედი ოთახში და შევდექი მეხ წინ. – თქვენი თვალების სიცივე ჰყინავს მთელ ჩემს არსებას. ძაცალეთ, სული მოვითქვ სა--წარმოსთქვი მენ და ხელი თავ ხე წაივლ,კ.

– რა გნებავთ, ბატონო ზურაბიძე, ახ რად ძ. აბრძასდით? – ვიკითხე) ცივად. – ზურაბიძეც გავმ ხდარვარ, –ჩაილაპარაკე მწარედ.

– თქვენ არ უხდა გიკვირდეთ ეს... – და ჩემგანაც მოითხოვთ, მოგმართოთ როგორც ქალბაცონ ლთოირდიას? – დიახ, როგორც ლიანა ლორდიას.

– ძალიან ამაყობთ ამ სახელითა და გვარით, გგოსიათ, რაიმე შექმეყნით. ხამდვილად კი არაფერი შმეგიქინიათ საყ- ურადღ: სბ. ..

–ეს სიტყვებს მშვენიერად გახასიათებთ. ალბათ, ყალბი ესა.” ალე;ა. ბრ )ბა, რომელსაც ისეხდით ჩემი სურათების ხალვისას.

ერთადერთი, რაც შეასრულეთ მშვენაერი და უკვდავს. ალს 167 „ სიყვარულის ლოცვა“ და ისიც მე შეგაქმნევინეთ,. დიახ, “ე. თე, უსდა მიმადლოდეთ ამას.

– ორო, რასაკვირველია, მაგრამ თქვენ აქ იმიცომ ძაბრძასდით, იძ. .

ჩემს შემოქმედებაზე მესაუბროთ? – მე მაბრაზებს თქვენი ასეთი აამაყე. და მედიდურობა, თქვეს მარტო ჩემთან კი არა, ხალხშიც ასეთი ხართ. გამოდიხართ იე ს.ა.

ათად, შემოიხეევთ ირგვლივ ახალგახრდა ქალებს და მიეშფრებათ განმარტოებული ადგილისაკენ, როგორც ვინმე დედოფალი ახ დიადი სტოლი ა თ... .

– მაშ რას მირჩევთ, ბატონო ზურაბაძე? ახალგასრდა ვაჟუებისაგაბ შევადგინო ამალა და ვისეირნო. მათთას ერთად? რა ვქნა. როის „ას ვერ გახერხებ და აგრე არც უხდა გაღელვებდეთ ის გარემოება, რ.

თქვენი მოძღვრება კარგად ვერ შევითვისე, სამაგიეროდ მურაძ. მკითვასა თქვენი ქადაგება, რითაც შეგიძლიათ იამაყჟოთ. ის ხომ თქვენი ბე დითი მოწაფეა! – გთხოვთ ირონიას თავი დაანებოთ. –გაანჩხლდი შეხ.

– სემი ირონია თქვესმა მოქმედებამ გამოიწვია. -_ – და შენ არ გრცხვენია, რომ ასე ამცირებ ჩემს გრძნობას. ღა დასციხი ჩემს სიყვარულს? – სასაცილოა, ნუთუ კიდევ სიყვარულზე ელაპარაკებით იშ ქალს რომელიც დიდი ხანია მოგბეხრდათ?! ეს თქვენი სიცფყვებია და შეც მინდა მოგაგონოთ ისიხი.

– ყურადღებას ხუ აქცევთ ისეთ სიტყვებს, რომელიც სასოწარკე,თალების წუთებში ეჭვიანობამ წარმომათქმევინა.

– მას შემღეგ მდგომარეობა არ შეცელილა.

– ჩემთვის მდგომარეობა შეცვლილია. მე გავიგე, რომ შენ მსხვერპლი იყავ გაბოროტებული ჭორის და სინასულის გრძნობით მოვედ... რაღა მეღიარებინა ჩემი დანაშაული.

– არ მესმის, რაზე ლაპარაკობთ! – ყური მიგდე, ლიანა, მე მინდა ყველაფერი გიამბო, წარმოთქვი შენ და მოკლედ მიამბე, როგორ წამოგაყენა შურისძიების გრძნობამ ლოგინიდან და ლღამის 12 საათზე მიგიყვანა კარავთან, სადაც ცხოვრობდა გერა.– როცა კარავს დავუახლოვდი, უხერხულობა ვიგრძენ და ასეთი ქცევა შეუფერებელი მეჩვენა, მაგრამ დავიხაზე თუ არა სარკმელში შუქი და კაცი, რომელმაც მეგონა მომტაცა შეხა სიყვარული, მოულოდნელად ავენთე და კარი საჩქაროდ შევაღე. აღარ მახსოვს, რა ვილაპარაკე, ვიცი მხოლოდ, რომ აღშფოთებული ვიყავი, მაბრაზებდა გერას დამშვიდებული სახე და ყოველივე ღოხეს ვხმარობდი.

მოთმინებიდან გამომეყვანა.ა მის წყნარ სევდიან თვალებში, გარდა განუსაზღვრელი ყურადღებისა, ვერაფერი ამოვიკითხე და ჩემივე სიტყვებით გაბრუებული ცოტა ხნით შევჩერდი. მეგობრულად მომხვია ორივე ხელი, თავის გვერდით დამსვა და მთხოვა დავმშვიდებულიყავი.

მისი პასუხი მოკლე იყო, ძალიან მოკლე, მაგრამ იმ პასუხმა სრულიად დამაკმაყოფილა: ჩემი წინფაუხედაობით ლიაჩხაეც მოდღეყბე ღა თავხედ 168 მოგარაკეთა სალაპარაკოდ გავხაღე და თუე ვინშე გარონსდება ლასს ლღირ სეულად ღაძსჯის ამისათვი " დ.სადღ ვიქნები და ხელსაც არ შევუბრუნებო,- მითხრა გერაძ.

– არავითარი უფლება არა გქონდათ ანგარიშს იოგეთხავათ ყანის, თვის და გერაც ცუდად მოქცეულა, რო ყველაყერი უაძანია ი იქვენთვი ს.

ა» სეთი, ძადლობ ლაი ი2-- ჩვენ ერთმანეთს დავშორდით, გესმის? დაგშიოდით ღა რთ ქვესც ურჩდა შეურიგდეთ ამ აზრს. იე იი მე არ შემიძლია თქვენი დაშორება, ლიახა. , – თქვენ მართლა ბავშვი ყოფილხართ, თუ ყვალა ამის ძეკმდეგ. რაც თქვენს შორის მოხდა, კვლავ შერიგებაზე ფიქრობთ.

– რა მოხდა ისეთი, რწმენის სხვალასივაობა გამოიწვევს ა სრთა გაცვლა – გამოცვლას "ღა ცხოვრებაც უფრო ნასნცერეს., გახდება.

რაც შეეხება იმას, რომ რამდენჯერმე მურასთან დამიხახე. | გამოიწვია შურისძაების გრმძსობამ და არა იმ. ქა იას სიყვარულია, – ისიც შურისძიების გრძიობამ გამოიწელია, წი მას ითეცათ საათი. რომელზედაც ეწერა ჩემი სახელი? ამხთ თქვეს აალახარაკეთ. ხალიხი, გამჭორეთ და დამამცირეთ. რას იტყვით ამა” L – საათი მისთვის არ მიმიცია. ვთხოვე კი რამღენიძშე დღე ყტარებიხა. ამით მინდადა აღმემფოთებინა შენი სულა და ვცყაქრთიბდი, ის აღშფოთება მ.გიყვანდა ჩემამდე, მაგრამ როცა დიავრწიუის. სხე არაფერი მოქმედებდა და დამმკიდებსას ხვდებალა ყველაფედლს, 6 თავი დავანებე უსარგებლო ცდას, ს ელისა. წსვუძდი და მულანი, სამოვმორდი. ' – ალბათ იმატომ. რომ ის ველით გამოგადგათ. ძურანმაებსს იარაღაღ. უხდა გრცხვენოდეთ, ძით უძეაეს. როძი იმ. ქალის აქსება უყვარდით კიდეც.

– მე არ მინდოდა მისი საყვარული და ატც შემიძლია სსმწიით კს ისეთი ქალი. _ _. , ა.

– შურა კი არა. თქვეს მეც არ დამისდეთ, მეც. მომაგლაჯეის, მყუდრო ცხოვრებას, ჩემს უსებურად გამრიეთ ჩალიძი და მედეგ ახეთ რაღაცეები ალაპარაკეთ „იძავე ხალხს. რ.აძლის მსცავხა ჩვენ ძორის არაფერიც არ მ..მხდარა. : . ია - – თუ გაწუხებს ახეთი ლაპარაკი. რატომ არ დაანებეს თაგვს ძკსხ.

მეუღლეს და არ.მოხვალ ჩემთან? .. _ _ – – მოვიდე თქვენთას და ვუყულ., როგ.” გაყვკადენათს გრხელკანიან ქალებს საძვნარმი? ! : “ , – კარგი. ლიანა. დაივიწყე ეს უბყდულა ამბავი. გეფაცება.

იქ სერიოხული გრძნობა არ ყოფალა. . ; – რით მიმრტკიცებთ. რომ თქვენი საყვარული სერხი სულია. _ შ.,.

ალბათ, მხოლოდ. იმიტოძ ყარ საინტერესი, წვა „ მიხასს ვერ მიაღწიეთ და ჩემი დამორჩილება ვეო მოახერხეთ. იომ იცოდეს, როგორ. დაეცით ღა დაპატარავდით ჩემს თვალში. | | : – რა აზრისაც არ უსდა იყ. ჩემ ნე. მაანც წყა საქები, Cს...

109 – არასოდეს! – შენი სიყვარული ასე ჩქარა არ გაქრებოდა.

– გარწმუნებთ, ჩემი თქვენდამი სიყვარული იმ დღეს მოკვდა, 2.

დლესაც სავსებით გაგიცანით. მაგრამ თუგინდ ვთქვათ, რომ. თქვე! მართალი ხართ და ჩემში კიდევ არის რალაც. სიყვარულის მსგავიი მე ჩავაქრობ მას, დავაყრუებ და, თუ ეს ვერ შევძელი, თავს მოვიკლავ კლდიდან გადავიჩეხები, მაგრამ თქვენ კი არ დაგიბრუეუსდებით. ახლ.

გთხოვთ, მიბრძანდეთ, ვინაიდან ჩემი ლაპარაკი დასრულდა და თქვენთა! მეტი სათქმელი არაფერი მაქვს. –ეს სიტყვები ისეთი კილოთი იყ.

წარმოთქმული, რომ წინააღმდეგობის გაწევა ვეღარ გაბედე, თაკდახსრილი გაფითრებული ოთახიდან გახვედი.

როცა ჩემმა აღელვებამ გაიარა და მეც აზროვნების უნარი ღაშიბ რუნდა, დავინახე მაგიდაზე შენი საათი და პაწია ბარათი. „ლიანა ოდესღაც შენ ამ საათმა უცნაური ფიქრები აღგიძრა. დაიცოვე იქნებ მან მაინც შესძლოს იმ მწუხარების გადმოცემა, რომელა( მე ამ რამდენიმე თვის განმავლობაში განვიცადე.." საათი ხელმ.

ავიღე და თრთოლვამ ამიტანა. მეგონა, ხელში მეჭირა ცოცხალი ადამია ნის „ული, რომელიც ცოცხლობდა, მუშაობდა და გრძნობდა. თვითეულ მისი შეხება წვავდა სემს თითებს და ალარ ვიცოდი, როგორ მოვ ეაედ_-62ე6ე606·66ანა დამებრუნებინა შენთვის? მაგრამ... არ მინდოდა ენახა ვისმეს ძასს, ამოჭრილი წარწერა.

დამეტოვებინა ჩემთან? ვერ ვიტანდი მის სიახლოვეს.

– ქალბატონო, აჩუქეთ რაიმე მშიერს, მწყურვალს, ქვრივსა დ.

ოხერს,–მომესმა ხმა და ჩემს ოთახში ჩხანმიმესული დედაკაც! შემოვიდა, რომელსაც ძონძებში გახვეული პატარა ბალღები აქყთ - იქი.

ამოსდგომოდნენ. გამეხარდა, გამოსავალი გზა რომ ვიპოვე და საათ! სწრაფად ხელი დავატანე. | – მე გაჩუქებ. აი, ამ ოქროს ნივთს, მაგრამ იმ პირობით, რ.

მას ამ აგარაკზე არ გამოაჩენ. ჩაიტანე ქალაქში და გაყიდე,–ვუთხა რი მას და საათი საჩქაროდ ხელში ჩავუდე.

– როგირ გეკადრებათ, ქალბატონო, ასეთი ხუმრობა? –მითხრ, საყვედურით დედაკაცმა და საათი უკანვე გამომიწოდა.

– არ გეხუმრები. ამიერიდან ეს ნივთი შენია და როგორც გინდა ისე მოიხმარე, –ამ სიტყვებით «თახის კარი ჩავკეტე და მდიხნარებ; ჩავირბინე რათა ნერვები როგორმე დამეწყნარებინა. მდინარი! ნაპირზე პალტო დავაფინე და ზედ წამოვწექი, თავქვეშ წიგსი ამოგიდ, და მთელი დღის ნერვიული ღელვისაგან დაქანცულს, თვალებ: უხებურად დამეხუქა. როცა გამომეღვიძა, დავინახე, მზე უკვე ჩასულა ყა და მთის ქოჩორა ყვავილები ხელი შრიალით ღამის ხღაპრებ! მიჩურჩულებდნენ. ის იყო ასადგომად მოვემზედე, რომ ჩემს წინ ისე; შენ აღიმართე.

– კიდევ თქვენ? რა გნებავთ ჩემა. ყმაწვილო, რატომ არ მანებება თავს? I. ი – შენ წამართვი სულის სიმშვიდე და მეც არ მოგშორდები, – ისე გადავიკარგები, რომ ვეღარ მიპოვით. ' – სცადე.

– გთხოვთ, თავი დამანებოთ.

– ასეთ თხოვნას ვერ შევასრულებ.

– მაშინ მოვითხოვ.

– ბრძანებას არ ვემორჩილები. : – კარგი, მინდა მოგაგონოთ, რომ თქვენ ოდესღაც მომტაცეთ სრულიად უბრალო, მაგრამ ჩემთვის ძვირფასი ნივთი. დამიბრუნეთ ჩემი გიშერი. ' – არასოდეს, ის ჩემთან უნდა დარჩეს. , – მაშ, მშვიდობით ბრძანდებოდეთ, თქვენთან ლაპარაკი არა მსურს. ' ამ სიტყვებით ფეხზე წამოვდექი, მაგრამ ორივე ხელი დამიჭირე.

– ლიანა, თუ შენს გულში მართლა ამოშრა ყოველგვარი გრძნობა, მითხარი ეს, მითხარი უკანასკნელად და მეც წავალ საქართველადან.

– როგორც გენებოთ, ჩემი გადაწყვეტილება უცვლელია. მე თქვენთან არ დავბრუნდები. : – შენ ჩემი სიკვდილი გინდა.

– თქვენ ჩემთვის არ არსებიბთ და მოკვდებით თუ იცოცხლებთ, ეს ჩემთვის სულერთია.

– ბოროტიც ყოფილხარ, ლიანა...

– არა, ბოროტი არა ვარ. პირიქით, გულწრფელად გისურვებდით, რომ თქვენს მომავალ მეგობარს თქვენი ფანტაზია გაეცხოველებინოს და თქვენი სულის პარნასის მწვერვალისაკენ გაექანებინოს. _ – ამ სასწაულის მოხდენა შენ შეგეძლო, ლიანა, მხოლოდ შენ. : – თქვენ მიერ ანთებულ. კოცონი თქვენვე ჩააქრეთ. ეს ჩემა ბრალი არ არის.

– ჩამქრალი კოცონი ისევ აინთება და ახლა ისე ძლიერადაც.

რომ მისმა სიმხურვალემ დაგწვას და დაგფერფლოს.

– დაჩუმდით, მართალია დიდი ვინმე არა ვარ, მაგრამ არც „სე პატარა ვარ, რომ ვიღაც ზურაბიძეს ნება მივცე ასეთი სიტყვებით მომმართოს. მე თქვენ.. მეჯავრებით!-გაანსხლებით წამოვიძახე. ეს სიტყვები და საჩქაროდ დაგტოვე, მაგრამ რამდენიმე ნაბიჯის მემდეგ მომაგონდა წიგნი და მოვბრუნდი. ბალახში პირაღმა დაგდებულიყაყ.

თვალი დაგეხუვა ღა წამწამებზე ცრემლი გითრთოდა, ჩემს გულში ერთბაშად იფეთქა სიბრალულმა, მაგრამ უეცრად ჩეძძა კერპობაშ და სიამაყემ ჩააქრო ეს სიბრალული და შინ გამაბრუხა. , – შენ ასე გვიან ბრუნდები სეირნობიდან ლიანა?- "ამეცითხა ქმარი რომელიც სოფლიდან ამოსულიყო და აივანზე „მაცდიდა.

– არა, ეს პირველია, რომ დავიგვიანე. მაგრამ შენ კი მინდა გისაყვედურო, მიმატოვე აქ მარტოდ და ერთხელაც არ მომაკითხე.

“– როგორ თუ მარტოდ? აქ იყვნენ შენი ნათესავები, "ამხანაგები 17! და... მეგობარიც. –მითხრა მან. თმა ხელით გადამიწია და მუბლზე მაკოტა.

– რომელ მეგობარზე ლაპარაკობ? – თითქოს არ იცოდე, ვისზეა ლაპარაკი. შენთვის, შენი ბედნიერებისათვის შემიძლია ყველაფერი ავიტანო, ყველაფერს შევურიგდე, მაგრამ იმის უფლებას კი ვიტოვებ, რომ ეს კაცი არ მიყვარდეს.

– მე და ზურაბიძე ერთმასეთს დავშორდით. ამიერიდან ლიანას ერთი მეგობარი ჰყავს და ის მეგობარი შენა ხარ, არჩილ, მხოლოდ შენ.

შ – თქვენ ისეე შერიგდებით.

– არასოდეს, და მე მინდა, გჯეროდეს ჩემი.

–მე მინდა დავიჯერო ეს, ლიანა, მინდა დავიჯერო,-წარმოთქვა მან და სახე გაუბრწყინდა.

– არჩილ! – რა აყო, ბავშვო! – ერთი თხოვნა უნდა შემისრულო, ამ რამდენიმე დღის შემდეგ გამამგზავრო თბილისში. კიდევ უხსდა ვისწავლო, ვიშრომი და შევქმნა ისეთი რამ, რომ ვეღარავინ გაბედოს საყვედური: არაფერი მშეგიქმნია თეალსაჩინო და საყურადღებოო.-ეს “ხურაბიძის სიტყვებია, მის მიერ ისე უხეშად გადმოსროლილი, როცა მე მას კარზე მივუთითე.

ს შურით და მტრობით წარმოთქმული სიტყვა არ უნდა გაღელვებდეს. რაც შეეხება შენს სურვილს, აგისრულდება, შენ წახვალ იქ.

ისწავლი, შექმნი ახალ - ახალ სურათებს. და შემდეგ, როცა დაგლღლის ქალაქის ცხოვრება, ისევ ეწვევი სოფელს, რათა დაისვენო, გაიორკეცო ენერგია და კვლავ დაუბრუნდე ქალაქს ახალი შრომისათვის, ახალი ბრძოლისათვის, – გმადლობ, არჩილ, მე არასოდეს დავივიწყებ ამას.

– მადლობა შემდეგ იყოს, ახლა კი ხვალამდის, ჩემო კარგო.

დავიღალე და უნდა დავიძინო.-ამ სიტყვებით მან თავზე მაკოცა და თვალს მიეფარა.

„ვინ დაიჯერებს, რომ ეს კაცი შრომობს, წვალობს ჩემთვის და ამავე დროს იმდენად მერიდება, რომ ვერ გაუბედნია მომთხოვოს, შევასრულო მოვალეობა ცოლის, მოვალეობა ქალის. ჭეშმარიტად დიდსულოვანი და არაჩვეულებრივი ადამიანია“,–გავიფიქრე ეს და ლოგინში ხავწექი, მაგრამ ძილი არ მეკარებოდა. მეჩვენებოდი შენ, სველი წამწამებით, მწვანე ბალახში პირალმა დაწოლილი და ეს მოგონება უცნაურ ტკივილებს იწვევდა, ეს არ ყოფილა სიყვარულის ან სიბრალულის გრძნობა, ეს რაღაც სხვა იყი, უფრო მძაფრი და უფრო მწვავე, რომელსაც სახელი არა აქვს.

I72 20 ; ერთი წლის ქალაქში ცხოვრებამ ერთიანად დაჭიმა ჩემი ხერვები. ჯმაწთო ბრძოლის სურვილით. ამავსო განცდებით და მოაბეჭღილე- უბით.

აჩუქურთმებული კოშკები მუსეუმები, ·ოენივერსიტეტი, პროფესორები, სამხატვრო სტუდიები, ლიტერატორები, დრამატურგები, ხელოვნების სასახლე, ძველი და ახალი პოეტების მთელი ჯგუფი, თე- ატრი, ოპერა, ახალი პიესები. ავტომობილების გამუდმებული ქროლა, ეტლების გრიალი ღა მოძრაობა, განუწყვეტელი მოძრაობა. შთაბექდილება შთაბეჭდილებას სცვლის, განცდები განცდებს და აუარებელი ახალი სიუჟეტები აწამებენ ჩემს სულს. მაილიოსი წელია საჭირო ამსსათვის, “რომ ავსახო ეს სურათები, რომლებიც ჩემი უცნაური აცე“, ის წყალობით თანდათან მრავლდება. მე დავასრულე „გოღდალოხია „გაფრენილი მერანი“, „ცრემლები" და თეთრ ხალათში გახვეული დაუღალავად ვკრეფ სხვადასხვა ფერებს, ვურევ და ვამზადებ ფურა- დებს და ვმუშაობ, ვმუშაობ შეუსვენებლად.

ჩემთვის საჭიროა ასეთი გარდატეხა, ასეთი ნერვიული თრთოლა, ასეთი აწყვეტილი გაქანება ფანტაზიის დახლართულ რგოლებში, მე ვგრძნობ ჩემში დუღილს, ერთგვარ შემოქმედებითს დუღილს და მისი რიტმული ხმაური ჩემში აყრუებს ყოველდღაური დცხოვრების ვარამს, ყოველდღიურ დარდსა და უსიამოენებას. ერთადერთი აღამაახი, რომელსაც დისონანსი შემოაქვს ჩემს ცხოვრებაში. ეს ისევ შენა ხარ.

ვერ შეასრულე დანაპირები დავტოვებ საქართველოსო, ღა კელავ განაგრძობ აქ ცხოვრებას, ცხოვრებას დაბნეულსა დღა გაწამებულს.

დედაქალაქში ხარ და წერას განაგრძობ, მაგრამ შენი წერილები კოშმარივით აწვება მკითხველის გულს. შენს აღმაფრენას არ ახასიათებს ხალისიანი ფერები დღა შენი ოცნება, შავ მანტიაში გახვეული, სასოწარკვეთილებით აწყდება ცხოვრების შავ . ფონს და ამ ფონში სასიყვლიილიოდ. განწირული, უხალისოდ ქმნის უხალისო სახეებს. ამ ბოლო დროს ხშირად გხედავენ რესტორნებში, ბაღებში, საყჭეო ყოფაქცევის ქალებთან. სიმახინჯის გზით სილამაზეში შევდივარო,–გითქვამს, საბრალოვ, შენ ვერც კი ხედავ ცხოვრების იმ მოლიპულ დაღმართს, რომელზედაც დგახარ ღა რომელიც მიგაქასებს ქვევით.

ამას წინათ თეატრში გნახე თავდახრილი იჯექი და რაღაცაზე ისე „ღრმად ჩაფიქრებულიყავ, ვერც კი შემამჩნიე, გვერდით რომ გაგიარე და შენ მეგობარს სალამზე ვუპასუხე. ხშირად გხვდები სხვადასხვა ადგილებში, მაგრამ ამ შეხვედრას სრულიად აუღელვებლად ვიტან და მოულოდნელი ნახვა ჩემს გულს არაფერს ექუბნება.

შენ ჩემთვის ისეთივე უცხო და შორეული ხარ, როგორც უცხო და გორეულია ის მგზავრები, რომლებიც ბლომად დადიან თბალისის ქუებში, · რამდენჯერ გაბედე და მომიახლოვდი ქუჩაში, მაგრამ შე ზურგი 173 შეგაქციე და გზას გადავუხვიე რამდენჯერმე მოხვედი ჩემს ბიხა%..

მაგრამ მეკარემ კარი მოგიხურა და სახლში არ შემოგიშვა.

უკანასკნელად გუშინ გიხილე.

წვიმდა, ფანჯარას მივადექი. ხალხი ჩქარი ნაბიჯით სადღაც მსე- შურებოდა. ზეცა ჩაფიქრებულიყო და დასველებულ ქვის ფილაქანზე ჩანთაწამოკიდებული ბავშვები გარბოდნენ, შენ კი ბალის მოაჯირ", ზურგით მიყრდნობოდი და იცქირებოდი ზევით, ჩემი ფანჯრისაკეს.

შენს შავ, ხუჭუჭა თმას ქარი ათამაშებდა და წვიმა სახეში გცეძლა ჩემს დანახვაზე ნაღვლიანად გაიღიმე და თვალით რაღაც თქვი, რაღაც მეტად მწვავე და სასაყვედურო. შენი სახე იხეთი გამხდარი და ისეთი ფერმკრთალი მეჩვენა, რიმ ფანჯარასთან უნებურად შევჩერდა.

თითქოს იქ მიჭერდა რაღაც და მობრუნების ნებას არ მაძლევდა.

შენ კი კვლავ მიცქერდი და წასვლაზე არ ფიქრობდი. ბალოს თავს ძალა დავატანე, ფარდა დავუშვი მოვბრუნდი და სავარძელში მძიმედ დავეშვი.

დაღამდა. სახლის სახურავზე მსხვილი წვიმა გრიალით ეცემოდა და მეც, უცნაური, გამოურკვეველი ჯავრით შეპყრობილი, ყურს ვუგდებდი წვიმის ერთფეროვან ხმაურს. წინაგრძნობა მწუხარებას, უბედურებას მიქადდა და თვალდახუჭული, უსიხარულოდ ვეძლეოდი დამქანცველ ფიქრს, ოთახში წყვდიადი შეჯგუფდა, შესქელდა, დამძიმდა და აძ წყვდიადში უეცრად ამოჭრილი ვარდისფერი შუქი ჩემს ირგვლივ ტალღებად დაილვარა. კარი გაიღო და ოთახში შენ შემოხვედი.

აბრეშუმის შრიალა ფრთები აგეხსნა და შენს სახესაც ციური გამო- · მეტყველება მისცემოდა. „ლიანა, მე მოვედი და “შენც უნდა წამ ახვიდე | ჩემთან. ჩემი ხარ, ჩემი იყავ და ჩემი იქნები, გავფრინდეთ, ძვირფასო, წ მაესრალეთი ამ სიტყვებით ხელი მომხვიე, ჰაერში ამიტაცე და სადღაც გამაქროლე.

კიამჩე ბრახუნი გაისმა და მეც თვალს ვახელ. სავარმელში ჩამძინებაა და სიზძრად მოსულხარ ჩემთან. ბრახუნი ძეორდება. ვაღებ კარს და ოთახში ვიღაც უცხობი კაცი შემოდის. ქაღალდში გახვეულ. პატარა ნივთს მაწვდის და მეუბნება. რომ თავი შმსიკალ. თ, ლაპარაკია" ბევრს, ძლიერ ბევრს. მაგრამ მისი სიტყვებიდან ძალიან ცოტა ძესმა:.

უხმოდ ვისძენ ამ ამბავს, უხმოდ ვაცილებ ამ უცხობს და უხშ დკე მივდივარ მაგიდასთან.

ნაცნობ - მეგობრები მოდიან თურმე შეხს სასახავად და იმ პახია ძარათის წასაკითხავად, რომელიც დაგიტოვებია; „ჩემს სიკვჯილში ნურავინ დაინახავს ნურც გმირობას, ნურც სილასრეს. არც ერთი და არც ეარ, აქ არ ყოფილა. სამდურავი არავის, მადლობა არავის. თან სამაფანეთ შავი გიშერი. საათი კი გადაეცეს თავის პატრონს-მხაცვარ ქალს ლიანა ლორდიას.“ . ეს საათი ახლა ჩემს მაგიდაზე დევს და მეც გერ გამიგია. საღ.

როგორ ან რა შემთხვევით იპოვე ის. ნუთუ ეს საბედისწერო წივთა მეიქყნა მიზეზი შენი სიკვდილისა? დანისლული "თვალებით დაჟყურებ მას და ვგრძნობ, რომ. ჩვეულებრივად ველარ. მაღელვებს. იხ. ძენ 174 "კელი ჯა. თეთეის ცხ ხივთ.ც ძკვღალი». ვაღებ ძას. გაირუს ვრ. ფმა”იიაე.

ბშა დ. ს მეი უპრაცად დგ).

, ძესა. სიცვდალი, 1); ს გარდა, ყველას "აკკარვებს. ძკა ტხც. და სგკრეთა ასეთი საძუალება. რ ყელიც სეგარაგებდა ჩემთა» და „ა 9 .ა ხიკყლილი აირჩიე. არც მეცვა. ძენ პხილოდ დღეს საძ. "გ ს) ალა " თენა” ღა იღაძაღლი ცხება, რომელიც გაუვალ. კე)ლილად, აძართუენეიე : სკ," სარის. აბლა ისეთია სპეფაკა, ში უწვდამელი ცა შმოეული, ხარ.

ტყ შემი საყვარული გარრკ6ეცვბული ხიძლიაცრიათ დაგიბრუნდა. სეილ ს ბაგლეჯს ხცრკიელი სისქაისთ დაყახნატე, 0 ციას აღიევდალა, სახე. და ას სანა/ეში მაცაქსოვე, ცაუერი, ოუ, ამქვეყნიუს სკენიერკბა. ასეთი ვილ აარ ღღეს “ზეი და: ბის გჯოცნი 233 უს ალ“) გსაოცნი ა? ლ ემ პაგბოჯმშეტე”ბას.

ჩე. სული ყმაჩას ძესს სულს, გადაძეიუდი ასყდერა (1Xე კელაქებს.

 ახა: დ... ხეყა მოწსოდება უპასუზ.აღ ოჩება.. აღარა. ღეს არა ა ნეალვ "ემი ას დაარ მეცყვი სვეულებრივია,. ალყრსიახი სიმიყი.. სმის იურე) გ .გტა, ჩეძო ჟანაახ.ა, თავნება ხაკყკო“, : სამუყამ.იდ დადჯუმჯა შეხი. ბაგე. თვალები... ამჟაძად ჩემყაც ახყია სც/ვარიულეკა. ისეთი სკსციანი საცავე. რ.,გარც ამ საძარკძი.. აკ დილით რომ შეჩთვას გათხარეს, | საბრალოა, სეა თამა'ხ. შეხ მ.ხვედი გეყიას სემთა". აგოამ სც კა მაგიღე. აც შესაკხედე- ივე დამხსამავე ვარ შენს წინაშე? არ ვაცი, არ ვიცი. დაკ. ამახე ხველა ილაპარაკოს. ძე, კი. ვწყვეტ. წერას. და გულღამსსკრყული სადღიც მწავდივარ. : .

საღ? არ ვაცი... სად ძიდღის ქარაძბლიან ხლვაში მყშკებელი ძარგამ.სიგრე ული ხავი“! მბვის. ბით. თამას. შძეიდაობით... შძკიდბით...