ფეხმძიმობა
ერთი კაცი იყო და სადარდელიც ერთი ჰქონდა - ერთი რატომა ვარო. ხან აქეთ ეცა - მაინც ერთი იყო. ხან იქით ეცა - ერთი იყო და ერთი.
სხვები ამშვიდებდნენ - რა გადარდებს, კაცო?! განა ყველა თითო-თითო არა ვართო?!
- არაო, უპასუხებდა - ამდენი კაცია ქვეყნად, რამდენიც გინდათ იმდენი, და, ნუთუ, ჩემს გარდა, არცერთი იმათგანი არა ვარ მეო.
გაუდგა გზას - იქნებ მეორეც ვიყოო.
ოცნებობდა: ერთი რომ ცას შევხედავდი, მეორე მიწას ჩავაშტერდებოდიო; ერთი რომ ვიმღერებდი, მეორე ვიცეკვებდიო; ერთს რომ მეტკინებოდა, მეორე ვიქნებოდიო; ერთი რომ მოვკვდებოდი, მეორე დავრჩებოდიო...
დაიღალა და ჩაეძინა.
ესიზმრა: მის გარდა ყველა თვითონ იყო.
შეშინებულს გამოეღვიძა და საჩქაროდ დაბრუნდა თავის სოფელში.
