უბედური კაცი იყო. უბედურზე უბედური და კიდევ უფრო უბედური.
ახლობლები მივიდნენ და ჰკითხეს - როგორა ხარო?
- რაღა როგორა ვარო, - უპასუხა უბედურმა კაცმა, - ერთი მამალი მყავს. დილით გავიღვიძებ, მგონია ჩემით გამოვიღვიძე, თურმე იმ მამალს არ გამოვუღვიძებივარ?! ავდგები და დავკლავ. სადილს მოვამზადებ, შევჭამ... მომბეზრდა სულ მუდამ ქათმის ხორცი.
- მართლა უბედური კაცი ყოფილხარო - ამშვიდებდნენ ახლობლები.
ახლა ნაცნობები მოვიდნენ და ჰკითხეს - როგორა ხარო?
- როგორ ვიქნები, - ამოიოხრა უბედურმა კაცმა - ერთი თხა მყავს. ძალზე შემაწუხა. ყოველ დილით ვყიდი და ყოველ საღამოს მიბრუნდება. აი, ხომ ხედავთ, ახლაც მოდის. ვერ იქნა და ვერ მოვიშორე.
- მართლა უბედური კაცი ყოფილხარო, - თქვეს ნაცნობებმა და წავიდნენ.
მოვიდნენ სხვები, სულ უცნობები. მათ გაეგონათ უბედური კაცის უბედურების ამბავი და ამიტომ მოსულიყვნენ.
- როგორა ხარო? - ჰკითხეს.
- ეჰ - ხელი ჩაიქნია უბედურმა კაცმა, - ერთი ცოლი მყავს. ძალზე ვუყვარვარ. ძალზე მიყვარს. მაგრამ კაცნი ვართ და მხოლოდ სიყვარულზე ცხოვრება ვის აუგია. წავიყვან, წყალში გადავაგდებ, დილას გავიღვიძებ და რას ვხედავ - გვერდით მიწევს და მეალერსება. კიდევ უფრო ვუყვარვარ და კიდევ უფრო მიყვარს... ყოველდღე ამ გასაჭირში ვარ და შემდეგ კიდევ, ვისაც არ ეზარება, მოდის და მეკითხება - როგორა ხარო... გულს მიღონებენ, დარდს მახსენებენ...