ერლომ ახვლედიანი - ამბავი კაცისა, რომელიც ყველას ეგონა, რომ არ იყო

მოველთ ჩემდა ყოველნი მაშურალნი და ტვირთმძიმენი, და მე განგისუენო თქუენ.

მთ. XI, 28.

უვნებია და ამიტომ უწოდებენ არარას.

ლაო-ძი, „დაო დე ძინი“

იყო კაცი, რომელიც თავისთვის იყო და ყველას ეგონა, რომ არ იყო.

იყო ცა და მიწა; იყო ნათელი და ბნელი; იყო მზე და მთვარე; იყო ვარსკვლავები.

და იყო კაცი, რომელიც თავისთვის იყო...

იყო ცისკარი და მწუხრი; იყო ჩრდილოეთი და სამხრეთი; იყო აღმოსავლეთი და დასავლეთი; იყო წამი და საუკუნე; იყო სიახლოვე და სიშორე; იყო მარჯვენა და მარცხენა...

და იყო კაცი, რომელიც ყველას ეგონა, რომ არ იყო, რადგან თავისთვის იყო.

იყო სიყვარული და სიძულვილი; იყო ერთგულება და ღალატი; იყო სასოება და სასოწარკვეთა; იყო სიმწარე და სიტკბოება; იყო სიმშვიდე და მშფოთვარება...

და იყო კაცი, რომელიც თავისთვის იყო და ყველას ეგონა, რომ არ იყო.

იყო სამართლიანობა და იყო უსამართლობა; იყო დაუნდობლობა და პატიება; იყო მოკლული და მკვლელი;

იყო სისავსე და სიცარიელეც იყო...

და ჩვენ ყველანი აქვე ვიყავით...

და იყო კაცი, რომელიც თავისთვის იყო და მასში შემოდიოდა ყველაფერი და ყოველი, რაც იყო და თავის კუთვნილ ადგილს იკავებდა: მოკლული და მკვლელი; შეურაცხყოფილი და შეურაცხმყოფელი;

ჩრდილოეთი და აღმოსავლეთი; ნათელი და ბნელი; სიშორე და სიახლოვე; კანონი და უკანონობა; მზე, მთვარე და ვარსკვლავები...

შემოდიოდნენ და პოულობდნენ ერთმანეთს, ესაუბრებოდნენ და ურიგდებოდნენ ერთმანეთს... და მშვიდდებოდნენ...

და ბოლოს შემოვიდა მასში სიკვდილი და თავისი კუთვნილი ადგილი დაიმკვიდრა...

ის კი იყო თავისთვის...