თემურ ჩალაბაშვილი - დედა

არ გამეყრება საკუთარი სიცოცხლე ვიდრე, 

ვიდრე ვაწუხებ საკუთარი სხეულით მიწას, 

ხარ ბედნიერი, რადგან შენში მე აღვსდეგ ისევ, 

არარაობის ჭაობიდან სოცოცხლე იშვა...

და ვდგევარ ასე შენს კალთაზე -

ვით მწვანე ბორცვი.

მე შენი ფრთა ვარ, შენი ნეკნი, ტკივილი შენი 

და ძლიერ ხშირად ვეფერები სიშორეს ჩვენსას, 

შენს დაღლილ სახეს, მალულ მზერას, ნაჯაფარ ხელებს, 

ხელებს, რომელთაც ამიშენეს ტაძარი რწმენის,

თვალებს, რომელთაც მომიხატეს თავანი სულის, 

არ გამეყრება საკუთარი - სიცოცხლე ვიდრე,

ვიდრე ვაწუხებ საკუთარი სხეულით მიწას -

ხარ ბედნიერი და გქვია დედა...