მურმან ლებანიძე - დედას

ჩემო პაწია, საბრალო დედავ,

ბედკრულს, გატანჯულს, გაძარცვულს გხედავ,

რა ენამ გითხრას: - ხვედრს ნუ ემდური! -

განშორებისთვის კაცთათვის დათქმულს

ვუახლოვდებით დაწყევლილ სადგურს,

სადაც დავრჩები მე, უკეთური...

შენ აიძრები გაფოთლილ ქარში,

ქვეყნის ნაპირზე ბებერი ბავშვი

დაგრჩება - შენი გამმწარებელი;

ოჰ, ღმერთო, ღმერთო! მე თვალებს ვხუჭავ! -

იელვებს შენი ჭაღარის ბღუჯა,

იწივლებს შენი მატარებელი.