ალექსანდრე აბაშელი - ტაძარში

ნოემბრის ქარში ცივ ქუჩაში მოხეტიალეს 

შემაკრთობს ზარი და ტაძარში შევალ შემთხვევით. 

მოვისმენ ღაღადს. ძველი გრძნობა უცებ იელვებს. 

ავანთებ ცრემლით ჩემს წამწამებს და ჯვარს ვემთხვევი.

არ ვიცი ბრძენი განცდადს ამგვარს თუ რას დაარქმევს: 

არა მწამს ღმერთი და მის სახლში რა მეტირება! 

გამოვა მღვდელი. საცეცხლური სურნელს დააკმევს 

და ჩემი ფიქრი ცისფერ კვამლში ჩაიძირება.

სიყრმის ბურუსში გაბრწყინდება დრო შორეული: 

აღდგომა ღამე. დააღდგომო თეთრი ხალათი. 

მამის საფლავზე დედაჩემი ცრემლმორეული. 

იქვე სანთელი და საკურთხით სავსე კალათი.

საბრალო დედა! ჩემი გრძნობა უზენაესი 

შენს მწუხარ სახეს განუწყვეტლივ გარს ახვევია. 

კეთილო დედა! ჩქარა გაქრა ჩემი მაისი, 

და ბნელი ღამე, ო, რა მძიმე გასარღვევია!

წკრიალებს ვერცხლის საცეცხლური, და საკმეველი 

აღსავლის კარებს ცისფერ ღრუბლად ენარნარება. 

მორწმუნეთ შორის ვდგავარ უცხო კათაკმეველი, 

მაგრამ "განვედი" ჩემს ოცნებას არ ეკარება.

თავდება ლოცვა. ახსენებენ ჯვარზე ნაწამებს. 

დამავიწყდება, რომ შემოველ მე აქ შემთხვევით. 

ავანთებ ცრემლის ნაპერწკლებით დახრილ წამწამებს. 

გადავდგამ ნაბიჯს მოწიწებით და ჯვარს ვემთხვევი.