როგორც ნისლი ვიცრემლები თოვლში, სულს კი შენთან საუბარი სურდა, თუ ოდესმე ვთქვი ჯიუტი სიტყვა, ახლა მინდა დავიბრუნო უკან.
ქაბარჯინას ნისლნახვევი კალთა, მეც შენსავით არასოდეს ვჩივი და მარტო შენ მოგიყვები მართალს.
სულ ვჩქარობდი... ცოტა დრო ვიყავით ერთად, რად მეგონა, არ მოკვდება დედა, რად მეგონა ცოცხლად წავა ღმერთთან..
ფერმკრთალ სახეს ცრემლის კვალი სდევდა, ეგ ტკივილი მაშინ ვიგრძენ, როცა შვილმა მითხრა: არ მცალია დედა...
უფრო ხშირად შევღაღადებ ზეცას და ჩემი ხმა ექოდ მესმის მთიდან "მაპატიე, მაპატიე... დედა"... |