სულ გიცდი ომში დაკარგულს, შვილო, რამდენი ხანია, ალბათ ტყვიებმა დაცხრილეს შენი ლამაზი ტანია. შვილი უღონო ფეხებით, იქ შენი ჩოხა მეგულვის, ქვითინით იმას ვეხვევი. ხმება და დაპატარავდა, შენს მოლოდინში დედაიც გათეთრდა, გაჭაღარავდა. შვილო რომ გეჯდა გულშია, შემხვდება და ავტირდები, ტკივილს ვგრძნობ ფარულ წყლულშია. უქმად დგას, ჩაშაულადა იქ შენი შვილის ჩაწვენა მე არ მეღირსა სრულადა. ქართული მიწის შვილსაო, იქნება საბანს ნატრობდი დედისაგან შეკერილსაო. თვალებს გითხრიდა პწკალითა. იქნება წყურვილი გკლავდა, წყალს კი ხედავდი თვალითა. მოურჩენელი წყლულისა, იქნება შიმშილი გკლავდა ნატეხს ნატრობდი პურისა. ნაფლეთად გაშლილს ველადა და ქართულ მიწას ნატრობდი, გულმკერდზე დასაყრელადა. როცა ბინდდება, ღამდება. შვილო სიზმარში შენთან ვარ და გულიც დამიამდება. ცივი სიკვდილი ჩახედავს ნეტავი, მხოლოდ მაშინა ერთი დღით წამოგახედა. და მშვიდად დავიძინებდი, გახარებული დედაი საფლავში გავიცინებდი. |
ლექსები დედაზე • • • ![]() |