ალიო მირცხულავა - სამშობლო

აი, ქვეყანა, სად უნაყოფოდ

უბრალო ხეც კი არ დარხეულა,

მთა ჩახვეულად მთას ეფარება,

შიგ ელვასავით გზა დახვეულა.

გინდა, მთელი დღე უსმენდე ნიავს,

რომ სიხარული იგრძნოს სხეულმა,

მიდამო პურის ნამქერებს მიაქვს,

მზის შადრევნებით ცა გარღვეულა.

მთას გადაივლი, ისევ მთებია,

ტყის ფარჩეულით შემოსილები,

ისევ ფრიალო დაღმართებია,

ირგვლივ ჟღერაა სხივთა სიმების,

ველზე გაშლილა მდელოს ხავერდი,

ამოქსოვილი ოქროს სირმებით,

ტანად მაღალი და რქანაყარი

ხეები დგანან, როგორც ირმები.

მიწა ერთია, მხოლოდ ფერებით

დაშორებულან უბნებს უბნები,

ხშირად, ფოთლების ლაჟვარდებიდან,

ბრწყინავს ატმები და ალუბლები.

მარჯვნივ ზღვა ღელავს თავთუხიანი,

წაშლილან ცის და მიწის ზღურბლები,

მარცხნივ გახედავ: მთის ფერდობები

დაფარულია ცხვრების ღრუბლებით.

შეერთებია სოფელი ქალაქს

გზებით, ნარებით, წალამურებით,

აყვავებულან ბაღში დროშებიც

ფერწითლები და საამურები.

მცენარეებში ყვინთავს ქალაქი,

გაყვითლებულა ცა ალმურებით,

ძლევამოსილი შრომის დიდებას

მღერიან ქარხნის სალამურები.

უხვი ნაყოფის და ჭირნახულის

ხვავად ქცეულა სოფლის ამაგი,

ვეღარ ეტევა ქვევრში, ბეღლებში

ხორბლეულის და ღვინის მარაგი.

გამდიდრებულა მთელი მიდამო

დაუშრობელი შრომის ბარაქით,

ღვივის სოფელი: გლეხის ეზოში

დგას სურნელება რძის და კარაქის.

შეხვალ ბაღში და: ყრუ ჟრიამულით

ცა დაგადგება მწვანე ტევრების,

ზოგან ქლიავით დაბინდულია,

ზოგან - ნარინჯთა სხივთ შადრევნებით.

ხენი ზემოდან ხელებს გიშვერენ,

რომ მოგაწოდონ მწიფე მტევნები,

დაგავიწყდება შენი ასაკი,

ვაზებს ბავშვივით აედევნები.

ჩემი ქვეყანა, ეგრე ლამაზი,

შავი ზღვის პირად აღმართულია

თავზე გვირგვინად მუდამ მზე ადგას,

მისგან ღრუბლებიც დაფანტულია.

ხან გაშლილია უგზო-უკვალოდ,

ხან ვენახებით დახლართულია,

მთაც ლამაზია, ბარიც ლამაზი,

ცა - ფიროსმანის დახატულია.