მედეა კახიძე - არ გაქვს უფლება

როცა ქართველი სამშობლოს სტოვებს,

სტოვებს მშობლიურ ზამთარ - მაისებს,

ქართული ზეცის ზღვა სიწმინდით

თვალებს აივსებს,

და თან წაიღებს ალაზანის

სიდარბაისლეს.

არც გაქვს უფლება, ასე სუფთა

ზეცის მეუფეს,

სუფთა თვალებით არ უცქირო

ზეცის ლაჟვარდებს,

არ გაქვს უფლება, გაუყუჩდე

სევდას უძიროს,

- უსიყვარულოდ გული დაჟანგდეს!

არ გაქვს უფლება,

უწმინდური ფეხით გათელო

დედაბუნების ხოდაბუნები,

მე უფრო მეტად მეყვარები,

ცაო ნათელო,

რომ დავბრუნდები!

არ გაქვს უფლება,

ეთამაშო სინდისს, როგორც

ბურთს ხატაურა,

სინდისი უნდა გამძლე იყოს,

როგორც სატივე,

იყო კაცი და არ გეხუროს 

ნამუსის ქუდი - 

ქართული მიწა არ გაპატიებს!

და თუ რამ შემრჩა

მე სასახელო,

ყველაფერს ამას შენ გიმადლი,

ჩემო მიწავ, ერთო ადლო და

ერთო მტკაველო,

ჩემო ლამაზო ზეცის თაველო!

საითაც გინდა დავიფანტოთ,

როგორც ფოთლები - 

მაინც ქართული მთების ნისლით

დავიორთქლები!