საით მეტი ხარ საქართველოვ, ცისკენ? მიწისკენ? რა სკნელში აღარ ჩაწმახნულან შენი ფესვები. რა მანაზე ხარ შებაწრული სიკვდილ-სიცოცხლით, მარადისობას წამივით რომ არა ბეზრდები? რა სიყვარულის ერთგულებით ხარ დაშანთული? ბალავრისა ხარ, ჩუქურთმის თუ ქვა ხარ პიტალო? და ყველაფერი, ყველაფერი რაც დაგებედა, დედაკაცივით შეგიძლია, რომ აიტანო... |
პოეზიის გვერდი • • • ![]() |