იოსებ ბაქრაძე - მე ქართველი ვარ!

მე ქართველი ვარ! ჩემი სამშობლო

ორ ზღვას შუაა გადაჭიმული;

თუმც პატარაა, მაგრამ ბუნებით

ყოვლის სიმდიდრით არის შემკული.

მის დიდროვანი მაღალი მთები

შეხეთ, თითქოს ცას ებჯინებიან

და იქიდანა ტურფა ქვეყანას

ამაყურადა თავს დასცქერიან:

მე ქართველი ვარ! მთლად ქართველობა

რაღაც ღრმა ძილში არის ჩაფლული

და მამულისთვის არა ღელდება

გაქვავებული იმისი გული!

როს ვაკვირდები ჩვენს ამგვარ ყოფას,

სული და გული კვნესას დამიწყებს,

მაგრამ იმედი, ისევ იმედი

სულით მაშვრალსა მარად მამხნევებს.

მე ქართველი ვარ! მრწამს, რომ როდისმე

წავა, გაივლის ეს დრო ძილისა

და დღესა თუ ხვალ, უეჭველადა,

გამობრწყინდება მზე მომავლისა.

მე ქართველი ვარ! მაგრამ მითხარით:

აწ რაღა არის კაცი ქართველი?

ის იმყოფება სიბნელეშია

და თვალებს სჭვალავს დღისა ნათელი.

აქ აღარ ისმის ხმა ცხოვრებისა,

მის შიშით მტრები აღარა თრთიან

და თვითონ ჩვენი ღვიძლი მოძმენი

სოცოცხლეშივე საფლავს გვითხრიან!