|
მამულო ჩემო, ჩემი სათქმელი, ლექსის პწკარებში, რომ ვერ დავტიო, რომ ვერ ვუშველო იარებს შენსას ეს უძლურება გთხოვ, მაპატიო.
სევდით მოსილი ხეთა რტოებით, მტარვალთა ისრით მკერდში დაჭრილი სდგახარ მდუმარე განმარტოებით.
ცრემლი შვებისა როგორ გადინო, მინდა, შენი ცა, შენი მთა–ბარი ბედნიერ ფერებს მოვაქარგვინო.
ვარ მოზიარე შენთა ტკივილთა, შენი ლამაზი ცისა და მიწის ტკივილს და ლხენას გულთან მივიტან.
მთების ნიავის მისდევს დინებას ხან წვიმის წვეთად, ხან თოვლის ფიფქად, მოვა და მკერდეზე დაგეფინება.
შეხვდება ჯვართან, სვეტიცხოველთან, და მუხლმოყრილი შენი მეხოტბე შენთვის წყალობას შევთხოვ ყოველთა. |
















