გრიგოლ რობაქიძე - საქართველოს

ამაყი ნება: თავადობის და შურის კერძი.

ლაღი თარეში: სილამაზის ეშხით შვებული.

ხელმწიფებისთვის ოქროვანი კოლხეთის ვერძი.

და სისხლის გმირის: შმაგი რიტმით ზარხოშებული.

ტაძარი ოშკის: თეთრი ლოცვით ათოვლებული

საშო ზმანების: ხან მყოფელი და ხან კი ბერწი

სევდათა ვაზის ცრემლიანი მოჭრილი ლერწი

და ცხელი ჯვარი: ნინოს თმებით განათებული.

მე მიყვარს შენი გამოხედვა: ძველი, მესხური,

მზის სინელეში შოთას სიტყვით რომ მოესხურა.

მაგრამ ხედავდე: სააკაძე ლანდივით მოდის:

უცხო შორეთის სიყვარულით პირგამეხილი, - 

და უცდის გმირი: გამთელდება ნეტავ თუ ოდეს

შენს უნდო მკერდში მისი ხმალი გადატეხილი.