გველამაზება სამშობლო, მისით გული გვაქვს დამტკბარი, ”გვაქვს უთვალავი ფერითა” აყვავებული ბაღნარი.
მზესავით ამომავალო. შენის მადლით და იმედით გინდაც ხმელეთზე გავალო!
ცა-ფირუზს უკვდავი სხივი ნთებია, - მონაბუქარი მზექარი, - თავისუფლების ფრთებია!
არ გადვიტაროთ მტერია! ბევრი გვყოლია მტარვალი, სამშობლო აუმტვერია!
მკლავით, გულით და გონებით: ”მიღწვიან, მომიგონებენ, დამლოცვენ, მოვეგონები!”
ასე ვყოფილვართ ჩვევადი, - ჩვენამდი, ჩვენს გაჩენამდი, სულთადგმა - თვალისჩენამდი!
მზესავით ამომავალო, შენის მადლით და იმედით გინდაც ხმელეთზე გავალო! |
პოეზიის გვერდი • • • • • • გიორგი ლეონიძის პოეზია |