ოთარ მამფორია - მამულზე ლოცვა

უკვდავებამდე როს დარჩება

ორი ნაბიჯი,

სულის ყივილი როს გადადის

მიწის ძახილში,

მომღერალ ჩანგის ბოლო სიმიც

როცა გაწყდება,

სამი იმედი განათდება

უკანასკნელად.

იმედი ხალხის, სუნთქვა ლექსის,

ალერსი მიწის,

ბოლოს ეს არი შთაგონება

და მგოსნის ფიცი.

ერთი მზე ჩადის და მეორე

უმალ ენთება,

ოდეს ქართული მიწა გულზე

გადაეყრება.

თუკი მთაწმინდის ან დიდუბის

ღვართქაფიც მოდის,

ახალ ლექსებით იფურცლება

სამარის ლოდი.

ჭირისუფალი ცისარტყელაც

ოდეს გაჩნდება,

მაშინ დაიწყებს უკვდავება

გამოსარჩლებას.

დედის გულივით გადიხსნება

მიწა მშობელი.

და სამარიდან ამხეთქავს

საგალობელი...

თუკი დიდუბის მიწაც არხევს

ლექსად დამწვარი,

მერე რა მიწა, ვაჟას პერანგ-

გამონაცვალი.

აბა, სიკვდილი რას დააკლებს

ანთებულ მგოსანს,

როცა საფლავშიც არ თავდება

მამულზე ლოცვა...