იოსებ ნონეშვილი - სატევარი

სატევარი, მამა-პაპის სატევარი,

სატევარი - მტერთა გულის გამპობი,

ქართლის ღამე - შუბთა შუქით ნათევარი,

გრემისხევი თუ კრწანისის დაბლობი,

ბებრისციხე, ძვალბებერი გალავანი,

სვეტიცხოვლის სვეტმაღალი სიონი,

შორს რომ მიდის აქლემების ქარავანი -

დარახტული მთები კავკასიონის,

ქართლის ზეგანს ჩახვეული რუხი მტკვარი,

ტკბილ ფიქრებში ტკბილად მოსაგონარი, -

შორს ლამაზი ნესტანქალის კიდობანი, -

შხეფდაყრილი ერთადერთი ბორანი,

მთვარის შუქზე, რომ მოუვა ზღვასაც რული,

იალაღი ჯეირნებით ნალახი,

რომ გახვალ და მარგალიტით დაცვარული

დაგინამავს მუხლებს მწვანე ბალახი.

ჩემი ქვეყნის ძველთა-ძველი მიწა-წყალი,

მზედაკრული ვენახები რქახშირი,

თეთრ ღრუბლებში ანთებული ოქროს კვარი,

ვარსკვლავები - ნაპერწკლებად გაშლილი,

- ვინ წაგვართვას, ვინ გაბედოს დაგვიჩრდილოს,

ვინ დასწყევლოს ქვეყნად ჩვენი გაჩენა?!

ვინც ვაჟკაცობს, ვინც წინაპრით გვარიშვილობს,

ვისაც ერჩის გულიცა და მარჯვენაც,

- ეს იმათი მახვილები კაშკაშებენ,

ვინ წაუვათ ვერაგ მტერთა ურდოდან?!

წამოენთნენ ფიცნაჭამი ვაჟკაცები, -

მამულს ერთი დაძახება უნდოდა!