დამსეტყვე, ცაო, დამსეტყვე, აქა ვარ ჩემის თავითა, გულითა გაუტეხელი, მოუღალავი მკლავითა.
ბილწთ არ შავეკვრი ზავითა; მცნებას ვერ შემაცვლევინებ მოზღვავებულის ავითა!..
სხვაც მრავალია ჩემფერა, ვისაც არავინ არ სწყალობს, წყევლას უბარებს ტერტერა. ის ვიცი, მითი ვნუგეშობ, გულიც მან გამიერთფერა.
ხან შავაბიჯებ სერ-სერა; დავუკრავ მჭვარტლიანს ჩონგურს ათასჯერ, განა ერთხელა;
რასაც დღესნამდე ვმღეროდი… მთავ, შენ ის ჩემი ნათქვამი გულ-მკერდზე დაიწეროდი! ბარო, წარბნი და წამწამნი იმ სიტყვით დაიკეროდი!..
ვისაც დღესნამდე ვმტერობდი, - იგივე მიყვარს, იგივე, ვისაც ამ სოფლად ვრჩეობდი.
კეთილსა ვყვანდე ზიარად; ვერ მივცემ მტერსა მამულსა საჯიჯგნად, დასაზიანად… ნუ გეგონებათ, დავლაჩრდი, - ჯერ ისევა ვარ ფხიანად. |
პოეზიის გვერდი • • • ![]() |