ფეხმძიმობა
|
ქალწულო ნინო! ეშვები ჩრდილებით: დალურსულ ფოთლებში მზის თვალი დაღვარული, ვით რკინა ხორასანის - ჩვენც გულახდილები შენ წინ ვეფინებით ელვარე სიყვარულით. შენი სიქალწულე: ცინცხალი წყაროს თვალი. და შენი სირბილე: ალერდი ხალასი. ნაყოფი. სურნელი. რომელი მოვსთვალოთ იისფერთვალება უცხოელ ქალისა. სილამაზით მცხეთა გაგვირისხე - რომ ხარ საოცარი ქალწული და ქალი. ძალზე შეიყვარე შენ მხოლოდ ღვინისხე და ისიც ვნებული სამსხვერპლოდ დაჰკალი. და როცა მოგესმა ნელი ხმა ზევიდან (გული ღვთისმშობელის ჩვენთვის ხომ უხვია) – ჯვარი გამოსჭერი ვაზის ნასხლევიდან და ცხელი ჭრილობა თმებით შეუხვიე. ათასჯერ გვენახე. შენ გეალერსება ვაზნარის ფურცელი. მოგელის მარადის დედული ვენახი. და ოდეს გიხილავს: ტორტმანობს. ირევა ვით წყაროს მუცელი - რომელსაც დაეცემა დედალი ირემი. აქ არის ტკივილი. არ არის წამება. (გვეუბნებოდნენ ამას ჩვენ მამები). არ გვინდა დედაო სხვა ჯვარი ბერწების. არ გვინდა სხვა მიწა და სხვა ნასახლევი. ვიცით: ჯვარი ვაზის ლხინია ლერწების - ტოტებს აიყრიან როცა გადასხლავენ სასტიკი სასხლავით. შენი ტანი ლხინის დამტევნელი არც ერთი ქალწულის არ არის ნაცვალი. ძუძუებავსილი ნეტა ვის ევნები. გაივლი ზვარში და ჩაყურსულ მტევნების მზის თესლით ივსება ყოველი მარცვალი. ქალი უძლეველი. სასძლო სასურველი. (მზის ტანი თუ არის ქალწულის საკმარი). შორიდან გიყურებს აწ შენთვის ურვილი მზევაჟი ლაშარი მაღალი საქმარო. ის არის საქართველოს მცველი და მზვერავი და ჯვარსა ვაზისას წაართმევს ვერავინ. ვით მიწის ხნულები შენ წინ დაღარულან აქ ჩვენი გულები. მკერდზე გადაიარ-და-ბედს გადაურჩებით და ტერფებს დაგიკოცნით მაგარი ტუჩებით. დაო და დედაო! ღვთისმშობლის დობილო. შენზე ვართ დანდობილი. და შენი შენდობით არ გადავშენდებით. |
პოეზიის გვერდი • • •  • • • გრიგოლ რობაქიძის პოეზია |
