სამშობლო, ჩემო ლამაზო, ზურმუხტო, ანუ ალმასო; ვიდრე შენს მკერდზე დავდივარ, გთხოვ მწარე რამე არ მასო.
სხვებიც ამბობენ ამასო; მაგ შენმა დაღონებამა გული დარდებით აღავსო.
ვისაც რო ღმერთი კი გწამსო; სამშობლოს დამვიწყებელი, მაღალმა ღმერთმა დაამსო.
მას ეშმაკები ახლავსო, ცოცხალ იქნება დევნილი, მკვდარსაც მატყლები დახრავსო. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • იოსებ დავითაშვილის პოეზია |