ადამ ბობღიაშვილი (ალვანელი) - ივანე ჯავახიშვილს

როცა ლაჟვარდი ქარვის ათასებს

დაკენკავს გველის მოხრილი კბილით,

როცა მთაწმინდის გაშლილ კალთაზე

მიეძინება დაქანცულ თბილისს.

მე, შენს წიგნებთან მჯდომარე მაშინ

ღია თვალებით ვხვდები განთიადს,

სტრიქონებიდან ჭიხვინებს რაში

და სტრიქონებში ცეცხლი ანთია.

ხმალდაკრულივით იხსნება ბწკარი,

ყველა სიტყვიდან წარსული დგება,

ნარიყალასთან გუგუნებს ჯარი,

ნარიყალასთან ვაჟკაცი კვდება.

თემურ ლენგები თარეშით მოვლენ,

მოაქვთ წკრიალი ოქროს ნალისა

და გრიგალივით შეარყევს ხოლმე

მიწას ფარ-შუბი გორგასალისა.

იწვის არაგვზე ჩალური ქოხი,

ყანის მაგიერ სისინებს ნამჯა

და კრწანისიდან ამდგარი ჩონჩხი

მკერდზე იხუტებს სისხლიან ხანჯალს.

მეტეხი ქუხს და ემხობა პირქვე,

მეტეხს ბუზივით მტერი არტყია

და სააკაძე დაჭრილი, იქვე

ჩოხის ნაგლეჯით იფენს ნატყვიარს.

მოუჩანს სისხლი ხშირ ჭაღარაზე,

ქრება თვალები ქრება სანთელი,

გაედევნება სოფლის შარაზე

გაქცეულ მხედრებს კორიანტელი.

გულში ქუხილით ჩამდგარა წყევა

გადანამულა წამწამი ხშირი,

ხელხანჯლიანი ბელტს ჩაეხვევა

მთიდან მოსული ასპინძის გმირი.

ქართულ ლეჩაქებს ნამუსსა ხდიან,

წითლად შეღებეს ანკარა მტკვარი,

ტიალ მიწაზე ტიალად გდია

ვაჟის ჯურხაის ნელეწი ფარი...

მეფეს ლაშქარი ყიჟინით ხვდება,

მაგრამ ნუგეშად ვერაფერს ეტყვის,

წითელ ლაქებად კრწანისზე რჩება

ნატოტარები დაჭრილი ვეფხვის.

თითქო ატორილ ქურანის გავას

შემოელეწა საძუე თითბრის

და ნახტომებზე გაკრული შავად

არაგვისაკენ მხედარი მიჰქრის.

მიჰქრის მხედარი იხსნება ბწკარი,

ნალს ბილიკებზე ცეცხლი ედება...

დავხურავ წიგნს და ჯურხაის ფარი

ისევ სტრიქონში ჩაიჭედება...

დავხურავ, მაგრამ კარგა ხანს მესმის

მუზარადებზე ბეგთარის ცემა,

ამ ლეგენდებში გაიდგა ფესვი

შენი ცხოვრების გადასულ დღემა.

და შემიყვარდა იგი ლეგენდა -

ქართლოსიანთა ძველი სიგელი, -

ყოველ ტყიდან და ყოველ ღელედან

შავი ნანგრევი სტუმრად მიგელის.

შემოგივლია - მშობლიურ არემ

გმირთა აკვანი სადაც არწია,

მოგიგონებენ ყოველ ცისმარე

შენი არმაზი შენი ვარძია.

წიგნით გასდევდი მლოცავთა ურემს

მაძიებელი გარდასულ დღეთა.

შენ მოგიტანა საჩუქრად თურმე

თამარ დედოფლის ბეჭედი მცხეთამ.

და ეგ ვარდები, უბეს რომ ივსებს,

მოგიტანია სამშობლოს დროშით,

ცაზე ცისკარი ანთია ისე,

როგორც უზანგში თამარის ქოში.

თუ გრიგალების იყავ მნახველი,

ახლა გაზაფხულს შეჰხარი - ვიცი,

მზის მონათალი შენი სახელი

სიამაყეა ქართული მიწის.

დაგიბერტყია წარსულის კალთა,

შუბლზე არქივის მტვერი გდებია,

დამიდასტურებ, ერეკლეს კართან

თუშის აჩრდილიც მოგლანდებია.

მე, იმ ჩრდილის ნარჩენი ღერი

ვერ გიმასპინძლებ თამარისთანად, -

აჰა, მიიღე მთიდან ნამღერი,

არწივმა კლანჭით გადმოგიტანა.