ალიო მირცულავა - ზოგიერთ პოეტებს

ზოგი გენიას ართმევს ბაირონს

და ირონიით იხსენებს შოთას. 

ფიქრობს: ვარ მათი თანაბარიო

და მუშტ მოღერით დადის და შფოთავს.

ასეთი არის ბედი პოეტის,

ის ქვეყანაზე სულს ვერ ათავსებს

არის ამაყი და აქვს ყოველთვის

ღრმა წარმოდგენა საკუთარ თავზე.

ის გრძნობს ობლობას თბილისში მოცდით

და სხვაგან აბამს ფიქრთა მავთულებს

მოაქვს ამბავი - ფოსტიდან-ფოსტით,

მოაქვს თბილისში და აქართულებს.

და ფიქრობ გულში: ამ ფიქრთა კარავს,

რაც კი ყვირილით აშენდა გუშინ,

თითქმის ქართული ხაბარდა ფარავს

გახსნი: მარხია სხვა ბაიყუში.

ო, ვერ გაიგეს მეოცე ხანა

როს სინამდვილე ასე განსაზღვრეს:

ქართულ ცხოვრებას აძრობენ ხალათს

და ტანთ აცვამენ, სხვა ხალხის აზრებს.

თქვენ პოეტებო, თუ სწერთ ქართულად

თუ გსურთ რეკავდეს სიტყვა ქართული,

სწერეთ ლექსები წელ გამართულად,

სწერეთ ლექსები წელ გამართული!

ასეთი ფერი, ვსთქვათ თუ დაბერდა

და მოისურვეს ფეხით გათელონ:

იმის წაქცევას ვერვინ გაბედავს,

ის ურყევია ვით საქართველო.

ეს მას არ ნიშნავს - რომ ვიყოთ ძუნწი

და ვაფასებდეთ თითქოს პატრიოტს:

არ გვინდა - ვინმეს ჯერ თავზე უწინ

სხვისი ხსენება რომ ვაპატიოთ.

და თუ მივიღეთ დანიშნულებად 

ქართულ სულისთვის ბედი ასეთი,

რათ გავკიოდით თავისუფლებას

თავისუფლებას რად ვაარსებდით.

ჩვენც სხვებთან ერთად მივყვებით დრო-ჟამს

ჩვენც ერთი მზის ქვეშ მსოფლიოს ვეძებთ

და ხელოვნების საკუთარ დროშას

ჩვენც, ჩვენც ავიტანთ მის სიმაღლეზე.

მაშ! მეგობრებო და პოეტებო!

მშობლიურ ენას პატივი ეცით:

თქვენი სახელი ხალხს მოედება,

თუ მას დაანთებს ქართული ცეცხლი.

სანამ თბილ ნისლით სუნთქავს ყაზბეგი

სანამდე ტოკავს თბილისის გული:

ჩვენც მიგვაქანებს ელვის ხაზები

თავისუფლების გვესმის გუგუნი.

მაგრამ, იცოდეთ ამ ქართულ მიწას

სხვის ნაფიქრალში ნუღარ დამალავთ!

საკუთარ სახეს ვინც კი დაიცავს,

ის მსოფლიოში შევა თამამად!