დასაბამით იყო სიტყვა, სიტყვა ღვთის და განგების, და სინათლედ გადაშალა ცამ მზის ფარშავანგები. და ვით ღმერთმა სიტყვით შექმნა ეს სამყარო ნისლიდან, ისე იშვა საქართველოც ღვთიურ ქართულ სიტყვიდან.
ენავ დავითიანთა და ენავ ქართლოსიანთა. მოელვარევ სულისდგმად და მახვილად და იმედად, დედა ენავ ხალიბთა და დედა ენავ იბერთა,
სადაც ჟამის შეწირვად და ლოცვად აგანთიადდი. და მზე, შენში ჩაკირული, ქართლს სინათლედ მოჰფინე, ოქროპირად აგალობე იოანე-ზოსიმე.
შენი ფრთებით ააფრინე რუსთაველის შაირი. ენავ, ჩემი მზის და გზის და ბედისწერის ტრიადავ, ენავ ფარნავაზიანთა, ენავ ქართლოსიანთა,
დაცემულსაც შენ აღმადგენ, როგორც ქრისტე - ლაზარეს. მოელვარე სულისდგმად და მახვილად და იმედად, დედაო და თავკიდურო, ფუძის ფუძევ იბერთა,
ერთი ხარ და საქართველოც ერთი არის ამქვეყნად! |
ლექსები დედა ენაზე • • • • • • ჯანსუღ კორძაიას პოეზია |