დალოცვილი გაქვს ფესვი და ძირი, მარადიული აზრის შუქი ხარ, შენით ვმღერით და შენითვე ვტირით, სირცხვილი ქართველს თუ არ უქიხარ...
უშენოდ აზრი არ აქვს არაფერს... საუკუნეებს სიცოცხლედ ერთვი და კვლავ მიითვლი ერთგულ ზვარაკებს.
და რიჟრაჟული ღიმილის ჩენა... შოთაის, ვაჟას, ილიას მერე, მე რა ვთქვა, ჩემო ფრთიანო ენავ? |