პირველ მოწყვეტილ იების დღიდან, მე ვარ დამწვარი შენი მსახური; შენი თაფლი და მარილი მზრდიდა, მზე შენ დამწერე და გაზაფხული.
შხეფი ნათლისა სულში დასძარი; ჩემი დროშა ხარ მოიერიშე, ჩემი ვენახი, ჩემი ტაძარი!
რაღამ შექმნას და ვიღამ დახატოს. გულზე ხარ ცეცხლით მოჭიდებული, - ქართველი ხალხის სულის ღაღადო!
თუ დაგივიწყო, - შემახმეს ენა! სისხლსაც შენ მოგცემ მე წვეთეულად, სისხლის წინწკალსაც უკანასკნელად.
მშვენიერებაც ხომ შენით ითქვა; დიდება შენდა, ჩემო ნათელო, - ქართულო სიტყვავ, ქართულო სიტყვავ! |
ლექსები დედა ენაზე • • • • • • გიორგი ლეონიძის პოეზია |