თავსადღეგრძელო სიმაღლით შესვა, ვინც სული შენით ამოინათა. მოსჭიდებიხარ სიცოცხლეს ფესვად ანბანო, ჩვენთა - ქართლოსიანთა.
ვით უკვდავების თეთრი მწკარედი პირველად თქმული, პირველად ქმნილი და ღვთაებრივი სისუფთავეთი.
გენებს, როგორაც ნამი დილისა. ანბანო, სულო ქართულო, ღმერთის კრიალოსანის თეთრო თილისმავ!
ქართველი კაცის, მისი ბუნების, ნათელ რწმენათა ნათელ იებად ნაფერები და ნადუდუნები.
დამზევებავ და აღორძინებავ, მზის მონათესო, ზეგარდმოსულო, და უკვდავების ამომძივებავ.
და ყოვლის, რაიც იმედად გვედო - შენა ხარ ჩვენი მთისა და ბარის, მთლად საქართველოს სიცოცხლის კრედო.
გელათის, მცხეთის და იყალთოსი. შენა ხარ ჩვენთა მარად უცვლელი სულის დვრიტა და აზრის სამოსი.
მამის თუ დედის, ძმის თუ დობილის. სიამაყის და სიცოცხლის ვაზი - საუკუნეებს შემოჭდობილი.
ერის მზისა და მისი მეობის. მარადისობის გენებს განაგებს, ყველაზე დიდი მემკვიდრეობის.
მთავარარსობა შენა ხარ ენის. შენა ხარ ჩემი ხატი და ფრესკა, ციური ფერი ხმისა და ბგერის.
მწვერვალისაკენ აღმა მავალი, სპეტაკი სულის, ნათელი გზნების წინაპარიც და შთამომავალიც.
მისი ფესვები, სული და მდადე. ლამაზი, როგორც ენამზეობა, და მშვენიერი, როგორც სიცხადე.
იმედის ზეცა და მზრუნველობა. ჭირგადახდილი ერის მეობა.
დიდო მიზეზო ხმლის და ფიცისა, დაე, მირონმა შენმა განბანოს, ყოველი ღირსი ამა მიწისა. |