შალვა ფორჩხიძე - ჩვენი ტკბილი დედაენა

ირიჟრაჟა მტრედისფერად,

მიეფარა ქედებს მთვარე,

ჩიტუნების ჟრიამული

აღვიძებდა არე-მარეს.

და ფანჯრებთან ფრინველების

ტკბილი ხმა რომ აღარ დაცხრა -

გოგიც ადგა სიხარულით

და ქოჩორი გადივარცხნა.

გადაფურცლა "დედაენა", -

აშრიალდნენ თითქოს ხენი!

გადიკითხა სტრიქონები

მოჭიკჭიკე მერცხლის ენით.

სახლში ვეღარ გააჩერეს,

დაიმშვენა წიგნით ხელი,

და სკოლისკენ კმაყოფილი

უფროს ბავშვებს გაჰყვა ლხენით.

მკვირცხლად დაჯდა ახალ მერხზე, -

აუძგერდა ნორჩი გული

და საყვარელ მასწავლებელს

ყურს უგდებდა განაბული...

გოგი ახლა მოსწავლეა

მოიშალა უქმად რბენა!

მას ყველაფერს ურჩევნია

ჩვენი ტკბილი "დედაენა".