ფეხმძიმობა
|
ილიადა გადვიკითხე ქართველების ჰომერისა, სხვა მწერლებიც მივაყოლე სულ სხვა და სხვა ნომერისა.
შარავანდად მომეფინა, თვალი ვეღარ გავუმართე, დავხუჭე და დამეძინა...
უცნაური ბებრუცანა!.. მე ჩემ დღეში არ მინახავს სულიერი იმისთანა:
საზიზღარი ყოველი მხრით... თავზე მადგა დატვირთული ზურგზე გუდით, ხელში დავთრით.
ვინ ხარ და რა სულიერი, საამქვეყნო რომ არ გაძევს არც ხორცი და აღარც ფერი?!
შარშან ამდროს რომ მელოდი; დღეს კი გინდა გამისტუმრო, მომაყარო ქვა და ლოდი?! “
დღეს იძახი: „წადი, წადი!“ მაშინ ვიყავ მე „ახალი“, ახლა - „ძველი წელიწადი“.
სანატრი და სასურველი, მაგრამ ისიც შეგძულდებათ, რომ გაივლის ერთი წელი“.
ვერც „ახალი“ გაამართლებს!.. თქვენს ცოდვებს და თქვენს შეცდომას რად აბრალებთ მიმავალ-წლებს?!“
მოსწონს თვისი ჭკუა-გრძნობა და მიტომაც ეძნელება თავის თავის გამოცნობა.“
დიდს, პატარას, კაცებს, ქალებს... ვისაც-კი რამ წაუხდება, მიზეზს ყველა მე მაბრალებს!..“
მხოლოდ მოსავალიაო, - ბედისა და მარცხიანი წელიწადის ბრალიაო!
„რაც მოგივა, დავითაო, სხვას ნურავის დააბრალებ, ყველა შენი თავითაო“.
ზურგზე გუდა გატენილი და რაც ვნახე ამ წელიწადს, დავთარში მაქვს ჩაწერილი“.
შენ-კი გქონდეს ეს დავთარი; გადიკითხე, შენებურად გაჰკარი და გამოჰკარი!“
თვალიც ვეღარ მოვასწარი!.. ხელში შემრჩა მხოლოთ მისი უცნაური რამ დავთარი.
გამაკვირვა... გამაშტერა!.. იმ გუდიანს, იმ კუდიანს რაები არ ჩაეწერა?!..
არ მომცემენ ამის ნებას!.. და თუ არ ვთქვი, გავსკდი გულზე... ამფერ ამ ჩემს მოთმინებას!..
ანდაზებს და უმანკო ზმებს, გზა და კვალი გავუკვლიოთ უჟურულო აფორიზმებს.
თქვენს მტერს კიდევ იმისთანა! ასე იწყებს ბებრის დავთრის ზღაპრები და გამოცანა.
გაწყვა ღვინის მოსავალი, „მიზერ-მიზეზ დოს მარილი აკლიაო“ - დამდეს ბრალი!“
ჩემისთანა ბედის წერა!.. „სად ერეკლე და სად თეკლე?“ ის რომ გახმეს, მერე მე რა?!“
ვინც ქვეყანა დამამტერა: „სადაც შევა მეფილოქსრე, იქ გაჩნდება ფილოქსერა!“
რომ არავინ დამიჯერა?!. გზა არ მქონდა, ამ დავთარში მაინც უნდა ჩამეწერა“.
გაისმოდა ყოველ მხარეს, ბევრი ცოდვა ჩაიდინეს ყაჩაღებმა, სისხლი ღვარეს!..“
უფროსებიც გაიმწყრალეს, მაგრამ, დახეთ უგნურებას! ეს ცოდვაც მე დამაბრალეს!..“
ვინ ქურდობს და ვინ იტაცებს? ვინ გამოდის შარა-გზაზე, ვინა ჰგლეჯს და ვინ ჰკლავს კაცებს?
გაქცევიათ? შეუტყვიათ, მაგრამ, როცა უჯიბიათ, თვითვე ხელი შეუწყვიათ!“
თუ არა - რად გვიბრუნებენ, რას გვერჩიან ან ხალხს, ან მე, რომ საეროდ გვიწუნებენ?!“
მაგრამ ხმაც ვერ გაგვიცია: ავაზაკებს იქ რა უნდათ, სადაც არის პოლიცია?!
მუსრი გაჰკრა იმისთანა, რომ საბრალო პატრონებმა ვერ მიასწრეს ვეღარც დანა!"
დამწყევლეს და დამდვეს ბრალი... მე რა მექნა?! "ჭირი იქ სჭრის, სადაც მივა ბეითალი.“
გაახურვა "მალარია“, წარა-მარა "ქინაქინამ“ კიდევ უფრო გადარია!"
ზოგსა ჰკლავდა მხოლოთ შიში და რომ ვთვლიდი ჭირისუფლებს, აღარ იყო ანგარიში!.."
მაგრამ, ღმერთო, ხომ ჭორია? და სიკვდილის თანაშემწე ბევრჯერ თვითონ დოქტორია!!!
ზოგიერთ დიდ მოადგილეს: მათი საქმე, მათი ღვაწლი როცა კარგად განიხილეს,
სწორეთ კარგი მოღვაწეო, მაგრამ ცოტა დაღალულხართ და მიბრძანდით, აწ „აცეო!“
წელიწადის ბრალიაო! ნათქვამია: მუსტაფას რა, რომ ყაჩაღობს ასლიაო?!
გამოუხტა უცბათ მტერი, რომ წაართვას მამა-პაპის სამკვიდროდან ყოლიფერი!.."
"შამფურსა სწვავს, არა მწვადსო, ფუი, ამისთანა წესრიგს, ამისთანა წელიწადსო!!"
სადაც ყველა მშიშარია?! ვინც მოკვდება - პლუშჩევსკისთვის ზეტცერი და რიშარია!..“
მემკვიდრეებს - მარტო დავა!.. ნათქვამია: ,,სადაც გავა, ყოლიფერი გავათ გავა“.
ნახტომი და ჭკუა-გრძნობა, როცა თვითონ მოინდომა დიდი მუხრან-ბატონობა!.."
მე მემდურის, მე მდებს ბრალსო!.. არ იცოდა, რომ „ყოველთვის... ვერ მიიტანს კოკა წყალსო.“
საუცხოვოდ გართულია, მხოლოდ მაშინ დაამთქნარებს, თუ კი რამე ქართულია!..“
იძახიან - ვუყუროთო! რას დავსდევთ ჩვენს აქტიორებს, დეე, დარჩენ უპუროდო!“
ეს რა სამართალიაო? მაგრამ რა ვქნათ? ყოლიფერი წელიწადის ბრალიაო!“
თითქო საღაც ჭორიაო: "შინაური მრუდე არის, გარეული სწორიაო.“
ქორს წიწილას არ გაატანს, ველიჩკომაც "ჰაუ, ჰაუ!" მიაძახა ჰაიასტანს“.
იქით-აქეთ ილაციცა და ორივე მოიმდურა: ქორიცა და წიწილიცა!“
ნათქვამია და მეც ვიცი: „უსათუოდ მგელი შეჭამს, დედის წინ რომ წავა კვიცი“.
დასის "კვალს'' და "მოამბესა“ გარეშემ და შინაურმა ყველამ თოკი მოაბესა!.."
ზოგმა აღმა, ზოგმა დაღმა!.. ამისთანა მწერლობას-კი მიაყეფოს შავმა ძაღლმა!“
„ვერ ვთქვით, რაცა გვწადიაო! ჩვენ არა ვართ დამნაშავე, - ცუდი წელიწადიაო!“
რომ ცბიერობს ეს ქვეყანა და სუყველა მწერალია, ვინც კი იცის ანა-ბანა?!
საგულეზე ჰქონდა გული, რომ სებისკვრად გამოეცხო ყოველ თვეში მას „კრებული“
გარეთ დახვდა უგულობა და შინ კიდევ უარესი ცხვირში ეცა უფულობა!..“
არ ახალი, - ძველიაო!.. დეე, ფურმა სულ იწველოს, სანამ მოსაწველიაო“.
არაფერი დამაბრალა, რადგან ისიც ბებერია, ჩემისთანა მაჩანჩალა!.." |
პოეზიის გვერდი • • •  • • • აკაკი წერეთლის პოეზია/პროზა |
