ზურაბ გორგილაძე - ახალ წელს

უმთავრეს, უმთავრეს, უმთავრეს სამშობლოს

სამშობლოს, ჩემს ჩანგს რომ აღაგზნებს პირველი,

ახალ წელს, ახალ წელს, ახალ წელს ვულოცავ

მე მისი მარადის ცისფერი ფრინველი.

უმაღლეს, უაღრეს, უნაღდეს ხალხს ქართველს,

მის ქუდს და ყაბალახს, ჯაგანს და ულოსა,

მის მაღალ ოცნებას, მის ზევსურ მოწყენას, 

მის თავს და მოსწრებას მხურვალედ ვულოცავ.

ბრძენსა და გამგებელს, უხვსა და მოწყალეს,

მის ჩანგს და საჭრეთელს, მის გრდემლს და უროსა,

მის თორს და ტყავკაბას, სახნავს და საკაფავს,

მის ყველა კარგ ამბავს მხურვალედ ვილოცავ.

ჩვეულ ორნამენტებს, კავებს და კარედებს,

სულ სალოლიავო და საგუგუნო ცას,

ახალ ფშავ-ხევსურეთს და სოფლებს მესხურებს,

მის მეკვლე-მეგზურებს ვულოცავ, ვულოცავ.

დახანჯლულ მხარ-მკლავებს, დაშაშრულ ტორაღებს,

მის სარაინდოს და საუფლისწულოსა,

კახეთით, კოლხეთით წამოსულ ფერხვავებს,

მათ ხელს და ხელხვავებს მხურვალედ ვულოცავ.

მის ყველა კაი ყმას ხარივით მივბღავი,

ვდგავარ გონიოსთან, სარფთან თუ ხულოსთან,

დიდქართულ ტვირთებით დადრეკილ დიდბიჭებს,

მის ბონდოს, მის ბაკურს, მის თენგიზს ვულოცავ.

შატბერდთან, ხახულთან, პარხალთან, ტაოსთან,

ჩვენს ძველ სამზეოსთან, ჩვენს ძველ სარჯულოსთან,

კვლავაც, რომ ბალღები ქართულად მღერიან 

იმ ქართულ სიმღერას, იმ ბალღებს ვულოცავ.

სულ მაღლა და მაღლა აღანთე ჩოგანი

და კვლავაც ხამს დაბლა შემოჰკარს რბილოსა,

ჩემო მარჩენალო, ჩემო დამმარხავო,

ხალხო და ქვეყანავ, გილოცავ, გილოცავ!