შიო მღვიმელი - გაზაფხული

მარტი გავიდა, გათბა დღე,

დარები დგება მზიანი,

მიწა გაფუვდა, ბუჩქებში

ამოჩენილან იანი.

მოფრინდა გვრიტი, შოშია,

ოფოფი სავარცხლიანი;

მწვანედ ბიბინებს მინდორი,

ოლე და ველი ცვრიანი.

ჭუკჭუკებს დილა-საღამოს

ახლად მოსული მწყერია,

თავს ძლივს იმალავს ჯეჯილში

ჭიაღუების მტერია.

დილაადრიან მერცხალმაც

გამოაღვიძეს სიფელი:

 - გაზაფხულდაო, - დაგვძახის

პირველი მახარობელი.

შინ მოჩვეული კურდღლებიც

გამოფენილან ველადა,

დარბიან ცვარით დანამულ

ბალახის გასათელადა.

ზოგი ხტის, ზოგი ყურსაცქვეტს,

ზოგი ძირს განაბულია.

იქვე მჯდომარე პატარას

სიამით უცემს გულია.

მინდვრად გავიდეთ, ბიჭებო,

დროა, დავიფრთხოთ ძილია,

სუნს მოგვფრენს, ყნოსვას დაგვიტკბობს

ია მკერდგადაშლილია!

დროა, ჩვენც მამაპაპურად

ხელი მოვკიდოთ შრომასა, -

მინდვრად სჯობია მხნეობა

სახლში უსაქმოდ ჯდომასა!