თამაზ მეტრეველი - გაზაფხული ჯადოსნურ ტყეში

მზის სხივი:

მზის სხივი ვარ, მიწას ვათბობ,

ყინვა-თოვლის მტერი,

რომ აყვავდეს გაზაფხულზე

მინდორი და ველი.

რომ ტყემ ისევ ამოიდგას

ძველებურად ენა,

რომ ისმოდეს ფრინველების

გალობა და სტვენა.

ია:  

გაზაფხულზე, როცა თოვლი

დადნება და გაქრება,

სულ პირველი მე მოვდივარ,

ია მქვია სახელად.

ნორჩ, ხასხასა ფოთლებიანს

პეპლის კაბა მაცვია,

მე ყველაზე ლამაზი ვარ

და ყველაზე პაწია.

ნიავი: 

მე მსუბუქი ნიავი ვარ,

დავქრი, როგორც მინდა,

მე თქვენს ბაღში სულ უეცრად

ჩამოვვარდი ციდან.

სამივენი კარგები ხართ,

თუმცა ერთი ციდები,

ახლა უნდა დაგიქროლოთ

მაგრამ ნუ შეშინდებით!

ნაკადული: 

აბა, დროზე, იქით გადი,

გამეცალე ნიავო,

მე პატარა, მორაკრაკე,

ნაკადული მქვიაო.

გაზაფხულზე ვჩნდები უცბად

როცა თოვლი დადნება,

ყვავილები უნდა მოვრწყა

სანამ დამიღამდება.

ვარდი:

ეს მე ვმატებ სილამაზეს

ბაღებს, ქუჩებს, მოედნებს...

მე ვუყვარვარ სხვებზე მეტად:

მხატვრებს, მგოსნებს, პოეტებს.

გავიშლები, გავლაღდები,

დედოფალი ბაღების,

ვის არ ატკბობს სურნელება,

გაფურჩქნილი ვარდების.

ამიტაცებს, გამიტაცებს,

სტვენით ცაში ბულბული.

მე ვარდი ვარ, თქვენი ვარდი,

ნაზი, გადაფურჩქნილი.